Βασίλης Κανέλλης : Who cares που πέθανε η Βασίλισσα; Γιατί να την κλάψουμε; Βαμμένα τα χέρια της με το αίμα πολλών παλικαριών της Κύπρου

Ο σπουδαίος Ελληνας ποιητής, Κώστας Βάρναλης, έγραψε σε αλλοτινούς, δύσκολους καιρούς, ένα μοναδικό ποιηματάκι:

«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος»

Εμφανής η αντιβασιλική διάθεση του Βάρναλη, όμως, η βασιλεία στην Ελλάδα έφερε τεράστια δεινά στην πατρίδα μας και για το λόγο αυτό σήμερα δεν έχουμε κάποιον βασιλιά πάνω από το κεφάλι μας.

Τα έχουμε λύσει αυτά τα θέματα, κατουρήσαμε και το στέμμα οριστικά, επιλέξαμε πώς θα κυβερνιέται αυτή η χώρα, έστω κι αν πολλές φορές η εξουσία και στην Ελλάδα είναι… κληρονομικώ δικαιώματι, όπως γράφει σε άρθρο του στο in.gr, ο Βασίλης Κανέλλης.

Επειδή, όμως, έχουμε λύσει εμείς το θέμα της βασιλείας, δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να κρίνουμε και πώς θα ζουν, θα διοικούνται και κυρίως πώς θα πενθούν άλλοι λαοί τους δικούς τους βασιλείς.

Ούτε βεβαίως μπορούμε να κρίνουμε έναν λαό που αποδέχεται μια βασιλική οικογένεια η οποία δεν κάνει απολύτως τίποτε, ζει πλουσιοπάροχα, δημιουργεί σκάνδαλα για να «ανατροφοδοτεί» το μύθο της και πουλάει καθημερινά «σανό» για να ασχολείται ο λαός με τα παλάτια της κι όχι με τα πραγματικά προβλήματα.

Η βασίλισσα Ελισάβετ πέθανε στα 96 της χρόνια, έχοντας καθίσει στον βρετανικό θρόνο 70 ολόκληρα χρόνια. Και πέθανε πλήρης ημερών, διάγοντας έναν βίο που πολλοί θα ζήλευαν. Δεν θα κρίνουμε την αποθανούσα ως βασίλισσα των Βρετανών, ας το κάνουν αυτοί, δεν μας αφορά.

Θα κρίνουμε την βασίλισσα ως ιστορικό πρόσωπο, που αγαπήθηκε και μισήθηκε όπως όλα τα πρόσωπα που διαμορφώνουν καταστάσεις ή που με την παγερή αδιαφορία τους, την τεμπελιά τους και την απανθρωπιά τους, γράφουν ιστορίες.

Και η Ελισάβετ ήταν ένα τέτοιο πρόσωπο. Αγαπήθηκε από αυτούς που θαμπώνονται από τα χρυσά παλάτια και τα γαλάζια αίματα, μισήθηκε από εκείνους που είτε αδιαφορούν για τις βασιλικές οικογένειες όταν οι λαοί περνούν δεινά, είτε από εκείνους που έζησαν στο πετσί τους τη βρετανική κυριαρχία και βασιλεία.

Κι επειδή από χθες έχουν κατακλυστεί τα media, και κυρίως το διαδίκτυο με δακρύβρεχτα άρθρα – «σεντόνια» για την αποθανούσα, στην περίπτωση πολλών λαών, μεταξύ αυτών και ο ελληνικός, θα ταίριαζε αυτό που σε άπταιστα αγγλικά λένε «who cares».

Και μπορούμε για μερικές φορές στην Ιστορία, όχι από κακία, αλλά από ορθή απόδοση της πραγματικότητας, να πούμε ότι ορισμένοι νεκροί ΔΕΝ δεδικαίωνται.

Η Ελισάβετ έζησε όπως η ίδια ήθελε, ταγμένη στο θρόνο και στη διατήρηση της μοναρχίας στη χώρα της, κι έκανε τα πάντα για να πετύχει αυτό το σκοπό.

Και τα κατάφερε μια χαρά. Για 70 χρόνια ήταν η αγαπημένη Λίλιμπετ των Βρετανών και για εκατομμύρια άλλους, στην Κοινοπολιτεία κι όχι μόνο, ήταν η συμπαθής γιαγιά που χαμογελάει πάντα, λες κι ετοιμάζεται να μοιράσει γλυκά στα εγγονάκια.

Κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μεγάλου μέρους του κόσμου για τον βασιλικό θρόνο, διαχειρίστηκε «βασιλικές» κρίσεις, σκάνδαλα, βρομιά και δυσωδία στα υπόγεια του Μπάκιγχαμ, με σεξουαλικές κακοποιήσεις, υπόνοιες για το θάνατο της Νταϊάνα, κουτσομπολιά για την εμπλοκή της στην προσωπική ζωή των «γαλαζοαίματων», αλλά και μια παντελή αδιαφορία για τα παγκόσμια κοινά, εκτός από εκείνα που ενδιέφεραν τον βασιλικό θρόνο.

Κι ακόμη και με το θάνατό της, «ώθηση» δίνει σε μια χλωμή βασιλεία…

Αλλά μην ξεχνάμε το βασικό για την πατρίδα μας και την Κύπρο. Εχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα πολλών παλικαριών της ΕΟΚΑ κι ευθύνεται ως ένα σημείο για τις τραγικές εξελίξεις με τους αδερφούς Κυπρίους.

Σε κάθε περίπτωση, όπως κάθε αναγνωρίσιμη προσωπικότητα, πρέπει να δίνουμε μια συγκεκριμένη διάσταση σε γεγονότα όπως οι θάνατοι. Χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις, αλλά και χωρίς να πενθούμε γιατί… χύθηκε λίγο από το γαλάζιο αίμα της βρετανικής βασιλείας.

Κι αυτό το λέω όχι μόνο τώρα, αλλά και όταν σκοτώθηκε η πριγκίπισσα Νταϊάνα, όπου εδώ στην Ελλάδα μόνο που δεν κηρύξαμε μηνιαίο πένθος.

Πέθανε μια νέα κοπέλα, λυπηρό, αλλά μην τον αναγάγουμε σε τεράστιο γεγονός επειδή ήταν κάποια πριγκίπισσα, κάποιου θρόνου που σε εμάς είναι παντελώς μακρινός και αδιάφορος. 

Σε έναν κόσμο που περνά πολλαπλές κρίσεις, σε έναν πλανήτη που ζει καθημερινούς πολέμους, φτώχεια, κοινωνικές αναταραχές, παγκόσμιες τεχνολογικές εξελίξεις που επηρεάζουν εκατομμύρια πολίτες.

Σε έναν κόσμο που έχει να αντιμετωπίσει την τρομακτική κλιματική αλλαγή, ο θάνατος μιας καλοβολεμένης για 96 χρόνια βασίλισσας, είναι σταγόνα στον ωκεανό.

Όπως και ότι τη θέση της θα πάρει ο αιώνιος άνεργος και επίμονος κηπουρός – πρίγκιπας Κάρολος, ο οποίος αποθεώνεται ήδη από τα media γιατί, λέει, θα είναι «πράσινος» βασιλιάς.

Ενδιαφέρεται για την οικολογία και… μιλάει στα φυτά, λένε τα μέσα ενημέρωσης, κι αυτό μάλλον είναι… καλό για τη συνέχιση του βασιλικού μύθου.

Δεν θα κλάψουμε, λοιπόν, με το θάνατο της βασίλισσας η οποία είχε προσωπική περιουσία πάνω από 500 εκατ. δολάρια και ένα «βασιλικό fund» με ακίνητη περιουσία πάνω από 30 δις δολάρια. Περιουσία αφορολόγητη και η οποία δεν αποκτήθηκε από εργασία. Ούτε είναι δικαιολογία «υπηρέτησε τους Βρετανούς για 70 χρόνια». Τεράστιος ο μισθός της γι’ αυτές τις υπηρεσίες…

Δεν θα κλάψουμε για τη χλιδή μιας οικογένειας που ζει όχι απλά πάνω από το μέσο όρο, αλλά εξαιρετικά πλούσια σε σύγκριση με το λαό της.

Σιγά μην κλάψουμε γιατί το… Στέμμα έχασε το πετράδι της. Ούτε θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία σε σχέση με το θάνατο π.χ. μιας γιαγιάς 96 ετών σε κάποιο μέρος του κόσμου, που εργάστηκε σκληρά επί 70 χρόνια, χωρίς στέμματα.

Που θυσιάστηκε για την οικογένειά της, πιθανότατα πολέμησε σε άδικους πολέμους, δημιούργησε, τιμήθηκε, αγαπήθηκε χωρίς σκιές και ψιθύρους, άφησε το χνάρι της καθαρό σ’ αυτή τη γη.

Και στο κάτω – κάτω, δεν έχουμε χρόνο να σπαταλάμε για βασιλιάδες και βασίλισσες μιας άλλης εποχής και άλλων χωρών.

Δεν χρειαζόμαστε άλλη βασιλική γκλαμουριά για να ξεχάσουμε την πραγματική ζωή.

Ή όπως έλεγε ο Κώστας Βάρναλης στον «Τρελό»:

«Να ’χαμ’ ένα βασιλιά, για να μας θαμπώνει,

με λειρί στο κούτελο, με φωνή τρομπόνι!»