Ο Λ. Χαραλαμπόπουλος γράφει: Η πρωτιά της ακροδεξιάς Μελόνι - Θλιβερό μια πρωθυπουργός από τη νεολαία μουσουλμανικού φασιστικού, σε δεξιότερο δικό της κόμμα

Παρατηρούσα όλες αυτές τις μέρες την αρθρογραφία για το πώς «ανησυχεί η Ευρώπη» για το ενδεχόμενο εκλογής της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας, επικεφαλής του «συνασπισμού της κεντροδεξιάς» και σκεφτόμουν γιατί η Ευρώπη δεν «ανησυχεί» το ίδιο για το ότι υπάρχουν και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη με ακροδεξιές πολιτικές για τις οποίες καμιά κουβέντα δεν γίνεται όπως π.χ. στην Πολωνία.

Μόνο για την Ουγγαρία γίνεται κουβέντα, αλλά και αυτό φοβάμαι κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους.

Προφανώς μόνο θλιβερές σκέψεις γεννά το γεγονός ότι πρωθυπουργός της Ιταλίας θα είναι μια πολιτικός που ξεκίνησε από τη νεολαία ενός νεοφασιστικού κόμματος, ενός μουσολινικού κόμματος, και που έφτιαξε το δικό της κόμμα με σκοπό να είναι πιο δεξιό από τα ήδη υπάρχοντα δεξιά κόμματα της Ιταλίας.

Μόνο που ας μη γελιόμαστε, στην Ιταλία δεν επιστρέφει ο φασισμός, παρότι θα έχουμε φασίστες στην εξουσία. Θα έχουμε μια συστημική κυβέρνηση με ακροδεξιές πολιτικές.

Η Μελόνι χρόνια τώρα έχει δώσει όλα τα απαραίτητα «διαπιστευτήρια» ως προς το πόσο συστημική είναι.

Είναι ανοιχτά φιλοαμερικανή, έχει τοποθετηθεί κατά της Κίνας εδώ και χρόνια και προφανώς δεν έχει «φιλορωσική» στάση. Και βέβαια αποδέχεται πλήρως τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Παράλληλα, έχει προφανώς σκληρές ακροδεξιές θέσεις σε θέματα μετανάστευσης, προσφύγων, «ταυτοτήτων», αλλά αυτό κάνουν και πολλές άλλες «κεντροδεξιές» δυνάμεις στην Ευρώπη.

Δηλαδή, είναι και αυτή δημιούργημα ενός μηχανισμού που έχουμε δει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η ακροδεξιά «εκσυγχρονίζει» σταδιακά το προφίλ της και εμφανίζεται ως δύναμη διακυβέρνησης, εκμεταλλευόμενη την απονομιμοποίηση που έχουν άλλα κόμματα και ρεύματα και τη δυσαρέσκεια που γεννά η λογική ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι τραπεζίτες για πρωθυπουργούς, γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος στο in.gr.

Και μπόρεσε να το κάνει αυτό η Μελόνι γιατί η πανίσχυρη κάποτε ιταλική αριστερά «αυτοαφοπλίστηκε» πολλά χρόνια πριν, όταν αποφάσισε να γίνει «κεντροαριστερά», γιατί το Κίνημα των 5 Αστεριών απέτυχε να γίνει ένα πλατύ κίνημα ανατροπής του κατεστημένου και δοκίμασε κάθε παραλλαγή καιροσκοπισμού, και γιατί σε αυτή τη μεγάλη και πλούσια χώρα εξακολουθεί να μην έχει διαμορφωθεί καμιά ουσιαστική πρόταση για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και αντιμετώπιση μιας κρίσης χρέους που αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Γι’ αυτό και πολύ φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι αυτή η φράση που ακούγεται στιγμή στην ταινία «Γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι (και αρχικά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζουζέπε Τομάζο ντι Λαμπεντούζα): «όλα πρέπει να αλλάξουν, για να μείνουν όλα ίδια».

Αυτό που θα έχει η Ιταλία δεν θα είναι «φασισμός», αλλά άλλη μια δεξιά κυβέρνηση χωρίς πραγματικό σχέδιο για τα προβλήματα της χώρας, που θα κληθεί να διαπραγματευτεί με τις Βρυξέλλες τα πακέτα του Ταμείου Ανάκαμψης και που είναι πιθανό να οδηγήσει σε νέους γύρους πολιτικής κρίσης (ας θυμηθούμε ότι οι προηγούμενες εκλογές οδήγησαν σε δύο κυβερνήσεις με τον ίδιο πρωθυπουργό, τον Κόντε, αλλά διαφορετικούς κυβερνητικούς συνασπισμούς και τελικά την κυβέρνηση του «σωτήρα» Ντράγκι).