Μαρία Ηλιάκη: «Όταν χάνεις τη μητέρα σου αισθάνεσαι ορφάνια, μεγάλη μοναξιά - Στην εγκυμοσύνη μου ήμουν στρατιώτης»

Η Μαρία Ηλιάκη παραχώρησε συνέντευξη στο Μarie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήσου, με την ίδια να μιλά μεταξύ άλλων για την απώλεια της μαμά της, την μητρότητα, την εγκυμοσύνη της και την επιστροφή της στην τηλεόραση.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τα όσα είπε:

Εσύ πώς βιώνεις τον κόσμο της μητρότητας;

Τρελαίνομαι. Σίγουρα δεν είναι όλα ένα ροζ σύννεφο, οι μητέρες το γνωρίζουν αυτό. Περνάει από πολλά στάδια. Η δική μου εμπειρία ήταν η εξής: Αρχικά έρχεται ένα πλάσμα στη ζωή σου κι αναρωτιέσαι πώς έγινε αυτό. Είναι πολύ μεγάλο το αίσθημα της ευθύνης που νιώθεις, γιατί έχεις έναν άνθρωπο που εξαρτάται ολοκληρωτικά από εσένα και πρέπει να δίνεις το 100% του εαυτού σου σε αυτό. Μετά, σιγά σιγά, φτάνεις σε τέτοιο βαθμό αγάπης γι’ αυτό το πλάσμα, που δεν φανταζόσουν ότι υπήρχε.

Σε αυτή τη φάση είμαι εγώ τώρα. Αρχίζει να επικοινωνεί, να με κοιτάει, να με φιλάει και όλα αυτά να τα εννοεί. Περιμένω να δω πού θα με πάει όλο αυτό και πού θα φτάσει. Πόσο πιο έντονα συναισθήματα μπορώ να νιώσω; Μεγαλώνοντας το παιδί, πιστεύω μεγαλώνουν κι αυτά.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης πώς ήταν;

Δεν μπορώ να πω πως ήταν ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Άργησα να συνδεθώ συναισθηματικά με το όλο θέμα. Ήμουν στρατιώτης, κάνοντας σωστά όλα όσα έπρεπε για εννιά μήνες για να είναι το παιδί καλά. Δεν έζησα τις συγκινήσεις που λένε με τo μωρό όταν το έβλεπα σε υπέρηχους ή όταν άκουγα την καρδιά του. Ένιωθα ανακούφιση που ήταν το παιδί καλά. Ακόμη και τη στιγμή της γέννησης της κόρης μου ήμουν σοκαρισμένη και όχι συγκινημένη.

Όταν την είδα μπροστά μου τα πρώτα δευτερόλεπτα, μου φάνηκε τεράστια. Αναρωτιόμουν πού ήταν το πλάσμα αυτό και πώς χωρούσε μέσα στην κοιλιά μου. Σκεφτόμουν τέτοια απλά πράγματα. Είχα και δύσκολη εγκυμοσύνη με πολλούς εμετούς, δεν είχα χρόνο να χαρώ τη συγκεκριμένη περίοδο. Μετά τους πρώτους πέντε μήνες της ζωής της ένιωσα έντονα συναισθήματα. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε κι εγώ ξεκίνησα να τρελαίνομαι. Η επαφή με το μωρό όταν αρχίζει να καταλαβαίνει, είναι πολύ όμορφη.

Πώς είναι να μεγαλώνεις όμως ένα κορίτσι, σ’ έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά; Φοβάσαι;

Δεν μ’ αρέσει να λέω φοβάμαι, γιατί όσες φορές έχω φοβηθεί στη ζωή μου έχω πάει πίσω. Προβληματίζομαι όμως πάρα πολύ έντονα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Για όλα τα παιδιά. Νομίζω και αγόρι να μεγάλωνα, τον ίδιο προβληματισμό θα αισθανόμουν. Έχω μια ελπίδα και θέλω να πιστεύω ότι η δική μας και η επόμενη γενιά βλέπει τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Είμαστε πιο υπεύθυνοι και κάνουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, ώστε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν λίγο πιο όμορφα, με περισσότερο σεβασμό στο συνάνθρωπο. Θέλω να το βλέπω έτσι.

Έχασες τη μητέρα σου σε μια κομβική ηλικία. Στην καριέρα σου αναπτυσσόσουν ακόμη, δεν είχες αποκτήσει τη δική σου οικογένεια. Τι σκέψεις προκαλεί αυτή η δύσκολη εμπειρία τώρα που είσαι κι εσύ μητέρα;

Δίχως να το γνωρίζω – επειδή είχαμε μια συγκρουσιακή σχέση – η μητέρα μου ήταν ένας πολύ βασικός πυλώνας στη ζωή μου. Εκτός του ότι ήταν το λιμάνι μου και απευθυνόμουν σ’ εκείνη για ό,τι κι αν συνέβαινε, ήταν και ο άνθρωπος στον οποίο ξεσπούσα. Γιατί εκείνη ήταν πάντα εκεί να με ακούει και να μου τα συγχωρεί όλα.

Οπότε περάσαμε πολύ γλυκές αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές, ειδικά στην εφηβεία. Όταν χάνεις τη μητέρα σου, αισθάνεσαι ορφάνια. Μια μεγάλη μοναξιά. Αυτό ένιωσα. Θα ήθελα πολύ να είναι εδώ, γιατί αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Στο μαιευτήριο τη σκεφτόμουν έντονα, ήθελα να είναι εκεί. Μου λείπει πολύ.

Σχετικά με το αν μ’ επηρεάζει κι αλλιώς τώρα που είμαι μητέρα, ναι, έχω σκεφτεί αρκετές φορές, με φόβο και με τρόμο πώς θα είναι για το παιδί μου αν φύγω εγώ από τη ζωή. Αλλά, όπως είπα, επειδή ο φόβος σε μένα αποτελεί τροχοπέδη, προσπαθώ ν’ αγαπώ όσο γίνεται τον εαυτό μου και να τον προσέχω. Είμαι στρατιώτης σε αυτό. Κάνω τις εξετάσεις μου, κοιτάζω να είμαι καλά, να είμαστε υγιείς εγώ και ο πατέρας της Κατερίνας, για να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά της.

Πώς είναι να ζεις με έναν γιατρό; Γενικά με ποιον τρόπο σε στηρίζει ο σύντροφός σου στην καθημερινότητά σου;

Τέλεια είναι η ζωή με γιατρό. Τώρα που το συζητάμε αισθάνομαι μια έξτρα ασφάλεια. Στην εγκυμοσύνη, δε, ήταν τέλεια. Του έκανα ερωτήσεις κάθε πέντε λεπτά. Είχα τον δικό μου γυναικολόγο αλλά ήταν σε συνεργασία με τον Στέλιο, όσο βρισκόταν στην Ελβετία. Ο Στέλιος, φαίνεται κι από τη φυσιογνωμία του νομίζω, είναι πολύ ήρεμη δύναμη. Δείχνει να μην αγχώνεται – μπροστά μου τουλάχιστον – για τίποτα. Είναι πολύ cool, ήρεμος, αυτό που λέμε καλό παιδί. Έχει μια καλή πρόθεση πάντα για όλους.

Εγώ όταν αγχώνομαι, αντιδράω περίεργα. Μπορεί να μιλήσω απότομα, να πονέσει το στομάχι μου. Εκείνος με καθησυχάζει, λέγοντάς μου πως όλα θα γίνουν. Είναι πολύ καλός στο να βρίσκει λύσεις. Κι εγώ είμαι, αλλά όταν πελαγώνω «πέφτει μαύρο». Εκείνος είναι πιο ευέλικτος. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνον και τον θαυμάζω παρά πολύ. Έχει παλέψει πολύ κι έχει αφοσιωθεί στην επιστήμη του. Δεν είναι και λίγο άλλωστε το να καταφέρεις στα 39 σου να έχεις μια τόσο καλή θέση σε νοσοκομείο της Ελβετίας.

Όταν απουσιάζεις από την τηλεόραση, πώς το διαχειρίζεσαι;

Έχω υπάρξει εκτός τηλεόρασης και με τους δύο τρόπους. Από δική μου επιλογή και το αντίθετο, οπότε μπορώ πια να τα διαχειριστώ και τα δύο. Έχω περάσει και περιόδους που στενοχωριόμουν, όπως μπορεί να στενοχωριέται κάθε επαγγελματίας που δεν κάνει τη δουλειά του. Η τηλεόραση είναι η δουλειά μου, από αυτή έχω μάθει να βιοπορίζομαι και να ζω. Οπότε όταν ένας άνθρωπος δεν εργάζεται είναι στενάχωρο. Επηρεάζεται κανείς τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Επειδή όμως έχω σπουδάσει επικοινωνία και ο τομέας αυτός έχει πολλά παρακλάδια ευτυχώς, μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα όταν δε βρίσκομαι κάπου τηλεοπτικά. Κι επειδή έχει πολύ «θόρυβο» ο συγκεκριμένος χώρος που σε παρασύρει και ασχολείσαι με πράγματα που δε θα έπρεπε, κάποιες φορές είναι ωραίο να κάνεις κι ένα διάλειμμα. Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είναι και τόσο σημαντικά τα «γύρω – γύρω» που εμείς νομίζουμε.

Ωστόσο θα σε δούμε σύντομα στις οθόνες μας. Ετοιμάζετε ένα concept με το Νικόλα Ράπτη.

Nαι, αλλά δεν μπορώ να πω ακόμα παρά πολλά. Το σίγουρο είναι ότι θα έχει χιούμορ αν κρίνουμε από τους παρουσιαστές (γέλια) κι επίσης θα έχει μια νοσταλγική διάθεση μιας και θα θυμηθούμε όλες τις επιτυχίες του Αntenna, που είναι πολλές!