Story of the day- Iσπανία: Τρία εγκαταλελειμμένα παιδιά, δύο αγνοούμενοι γονείς και ένα μυστήριο.... 40 ετών

Στις 22 Απριλίου 1984, ένα δίχρονο κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ονόματι Ελβίρα, οδηγήθηκε με τα αδέλφια της, Ρικάρ και Ραμόν, ηλικίας τεσσάρων και πέντε ετών, σε έναν μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό στη Βαρκελώνη.

Τα παιδιά, ντυμένα με ρούχα σχεδιαστών, οδηγήθηκαν εκεί με μια λευκή Mercedes-Benz που οδηγούσε ο Γάλλος φίλος του πατέρα τους Denis.

Πάρκαρε κοντά στο μοντερνιστικό Estación de Francia και τους πήγε στην αίθουσα που έμοιαζε με υπόστεγο, η οποία είχε γυαλιστερά μαρμάρινα δάπεδα με σχέδια και είχε δύο γυάλινους θόλους. Μόλις έφτασε εκεί, είπε στα παιδιά να περιμένουν ενώ αγόρασε γλυκά.

Τα τρία αδέλφια περίμεναν, αλλά ο Ντένις δεν επέστρεψε. Τελικά, η Ελβίρα άρχισε να κλαίει. Ένας εργαζόμενος στους σιδηροδρόμους ρώτησε τι έφταιξε και ο Ραμόν, ο οποίος μιλούσε γαλλικά και ισπανικά, εξήγησε.

Κλήθηκε η αστυνομία, αλλά όταν ρώτησαν τα παιδιά τα ονόματα των γονιών τους, δεν γνώριζαν. Ούτε τα παιδιά μπορούσαν να δώσουν τα δικά τους επώνυμα ή να πουν πού ζούσαν, εκτός του ότι έμεναν στο Παρίσι. 

Τα πεντάχρονα συνήθως γνωρίζουν τέτοια βασικά πράγματα, αλλά η αστυνομία δεν ανησυχούσε υπερβολικά. Τα παιδιά δεν εγκαταλείπονται γενικά χωρίς εξήγηση, ειδικά σε ομάδες των τριών.

Οι αρχές ανέμεναν ότι πολύ σύντομα, κάποιος – συγγενής, φίλος ή δάσκαλος – θα ανέφερε την εξαφάνισή τους και το μυστήριο θα λυνόταν. Δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ειδοποιήσουν τον Τύπο ή να απευθύνουν έκκληση στο κοινό για βοήθεια.

Εκείνο το βράδυ, η αστυνομία τους πήγε σε ορφανοτροφείο στη Βαρκελώνη. Τρεις ημέρες αργότερα, μεταφέρθηκαν σε οίκο ευάλωτων παιδιών στο κέντρο της πόλης.

Τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήταν μια εποχή φαξ, τηλεγραφημάτων και ιδιόχειρης αλληλογραφίας, οπότε η διεθνής επικοινωνία ήταν αργή, αλλά η αστυνομία στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη είχε πλέον ενημερωθεί για τα τρία αγνοούμενα παιδιά στη Βαρκελώνη.

Οι μέρες μετατράπηκαν σε εβδομάδες, αλλά κανείς δεν ήρθε να τα πάρει. Το προσωπικό του ορφανοτροφείου παρατήρησε ότι όταν η συζήτηση στράφηκε στους γονείς τους ή στο παρελθόν, τα παιδιά  δεν είχαν τίποτα να πουν.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Μάιο, μια ψυχολόγος ονόματι Marisa Manera είδε μια φωτογραφία της Elvira και των αδελφών της καρφιτσωμένους σε έναν πίνακα σε ένα περιφερειακό γραφείο των κοινωνικών υπηρεσιών της Βαρκελώνης. «Αναζητούμε πληροφορίες για αυτά τα τρία παιδιά», έγραφε ένα συνοδευτικό σημείωμα, αναφέρει το theguardian

Η Μαρίζα και ο σύζυγός της, ένας δάσκαλος ονόματι Lluís Moral, είχαν φροντίσει παιδιά στο παρελθόν και πρόσφεραν στα τρία αδέλφια ένα προσωρινό σπίτι. Τα παιδιά μετακόμισαν στα τέλη Ιουνίου.

Οι μήνες έγιναν χρόνια. Το 1986, η Marisa και ο Lluís υιοθέτησαν επίσημα την Elvira και τα αδέλφια της, δίνοντάς τους τα επώνυμα Moral Manera (οι Ισπανοί λαμβάνουν ένα από κάθε γονέα). «Απέκτησαν την τριμελή οικογένεια που πάντα ήθελαν», είπε η Ελβίρα, μια λεπτή 41χρονη γυναίκα με σκούρα μάτια, βαμμένα silver μαλλιά και τατουάζ chevron. 

Η Ελβίρα, μάλιστα που είχε μια αδυναμία στον θετό της πατέρα έγινε δασκάλα για κωφάλαλους ακριβώς όπως εκείνος διατρανώνοντας μέχρι και σήμερα ότι στο ζήτημα της διαμόρφωσης ενός χαρακτήρα το περιβάλλον υπερισχύει της φύσης.

Αργότερα, το 2014, όταν απέκτησε  τον πρώτο της γιο από το Ιταλό σχεδιαστή γυαλιών, Μάρκο, άρχισε να αναρωτιέται για την καταγωγή της. Δεν είχε αμφισβητήσει ποτέ ότι είναι γεννημένη Γαλλίδα, αλλά άρχισαν να την απασχολούν ερωτήματα, όπως αν τη θήλασε η μητέρα της ή αν είχε γεννηθεί την ημερομηνία που ήξερε ή μήπως κάποια άλλη που θα άλλαζε το ζώδιο της και πολλά από όσα πίστευε μέχρι τότε για τον εαυτό της.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η αναζήτηση των βιολογικών της γονιών με την ενεργό συμμετοχή του Ραμόν και του Ρικάρντ και τη συμπαράσταση της Μαρίσα. Ο Λιούις είχε πεθάνει λίγο πριν η Ελίβα γιορτάσει τα 18της γενέθλια. Σε μια από τις οικογενειακές συναντήσεις η Μαρίσα τους έδωσε το ξεθωριασμένο απόκομμα μιας εφημερίδας που περιέγραφε την πλούσια ζωή και την κακή κατάληξη του Γάλλου μαφιόζου, Ρέιμοντ Βακαριζί από τη Λιόν, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την Αντουανέτ, πρώην ιερόδουλη.

Όπως τους εξήγησε το είχε κρατήσει γιατί ο μαφιόζος είχε το ίδιο πρώτο όνομα με τον Ραμόν και γιατί όσο μεγάλωναν οι διάσπαρτες αναμνήσεις που μοιράζονταν μαζί της έδειχναν ότι η οικογένεια τους ζούσε μέσα στον πλούτο αλλά μάλλον και στο έγκλημα.

Τα παιδιά συγκλονίστηκαν από τον φόβο της θετής μητέρας τους ότι οι γκάγκστερ μπορεί να έρχονταν στο σπίτι τους να τα πάρουν και ακόμα χειρότερα να τους κάνουν κακό, αλλά είχαν επιτέλους ένα στοιχείο να κυνηγήσουν. Η Ελβίρα βγήκε και πάλι μπροστά και με θάρρος μίλησε για την ιστορία τους στην εκπομπή μιας φίλης της στον σταθμό RAC-1 της Καταλονίας, αφού πρώτα η επιλογή της ύπνωσης είχε απορριφθεί από όλους τους λόγω αβέβαιων αποτελεσμάτων.  Η ανταπόκριση του κόσμου υπήρξε συγκινητική, απλά πολλές φορές μπέρδευε την πορεία τους προς την αλήθεια μέχρις ότου βρήκαν μέσα από ένα DNA τεστ με ποιους θα μπορούσαν να έχουν συγγενική σχέση.

Η ιστορία για τρία παιδιά που χάθηκαν που είχε ακούσει αλλά δεν ήταν σίγουρος ότι συνέβη ένας από αυτούς οδήγησε τα τρία αδέλφια σε μια ντουζίνα από ξαδέλφια και θείους εκεί στην Ισπανία. Η φωτογραφία της γιαγιάς τους που τους έδειξαν έπεισε όλους για τη συγγένεια, αφού ήταν η γυναίκα που θυμούνταν ότι τους κυνηγούσε για να πιούν γάλα.

Η Ελβίρα, ο Ραμόν και ο Ρικάρντ έμαθαν ότι ο πατέρας τους Ραμον Μάρτος Σάντσεζ ήταν ένας πολύ γοητευτικός ληστής και η μητέρα τους Ροζάριο Κουέτος Κρουζ μια πανέμορφη μελαχρινή γυναίκα που δεν του χαλούσε χατίρι.

Βουτηγμένοι στο έγκλημα έφυγαν από την Ισπανία για τη Γαλλία, όπου γέννησαν τα παιδιά τους, και κάποια στιγμή χάθηκαν και δεν επικοινώνησαν ποτέ ξανά με την οικογένεια τους. Εξαφανίστηκαν από προσώπου γης; Δολοφονήθηκαν από άλλους εγκληματίες; Απάντηση μέχρι σήμερα δεν έχουν βρει η Ελβίρα και τα αδέλφια της.

Αλλά μαζί με τη Μαρίζα και όλα τα νέα μέλη της πολύ μεγάλης πια «εναλλακτικής» οικογένειας τους χαίρονται για το μεγάλο «ταξίδι» που έκαναν και δηλώνουν πεπεισμένοι ότι ολόκληρη η αλήθεια θα έρθει να αποκαλυφθεί μπροστά τους γρήγορα ή αργά.