Ηλίας Μαγκλίνης: Το παιδί δεν γυρίζει πίσω - Εντάξει, τιμωρήθηκαν, αλλά, είπαμε, αυτοί είναι ακόμα εδώ· ο Αλκης Καμπανός, όχι

«Δικαιωθήκαμε αλλά το παιδί μας δεν γυρίζει πίσω». Μέσα σε μια πρόταση οι γονείς του Αλκη Καμπανού συνόψισαν την ουσία της υπόθεσης, αυτού του ειδεχθούς οπαδικού εγκλήματος.

Τι σημαίνει οπαδικό έγκλημα; Τίποτε απολύτως. Ή τον απόλυτο παραλογισμό. Τα νεαρά αυτά παιδιά, έφηβοι οι περισσότεροι, κατέστρεψαν μια ζωή και μια οικογένεια, και μαζί με αυτήν κατέστρεψαν και τις δικές τους ζωές.

Αντί να τελειώσουν το σχολείο και να μπουν σε μια σχολή, αντί να αποφοιτήσουν, να υπηρετήσουν και να πιάσουν μια δουλειά –ή, τέλος πάντων, να κάνουν ό,τι θέλουν, έτσι όπως μπορεί να ονειρευτεί τη ζωή του ένας ελεύθερος άνθρωπος–, θα λιώνουν μέσα σε μιαν ασάλευτη ζωή.

Οταν αυτά τα παιδιά βγουν ξανά έξω, θα είναι τελειωμένα. Αλλά θα είναι εδώ. Είναι ακόμα εδώ. Ο Αλκης Καμπανός, όχι. Δεν θα φτάσει ποτέ τα είκοσί του χρόνια. Ο μόνος που δεν έφταιγε.

Οπαδικό έγκλημα. Ο μηδενισμός μιας νιότης η οποία γέρασε απότομα, βίαια. Που μπέρδεψε το πάθος της ζωής με τη μανία για θάνατο. Που άφησε το μίσος να αντικαταστήσει την αγάπη για τον αθλητικό σύλλογο.

Στα ελληνικά γήπεδα, στους οργανωμένους συνδέσμους οπαδών, η τυφλή, κουτή μανία περισσεύει. Είναι ένας κόσμος που από ένα σημείο και μετά σχεδόν παύει να έχει την παραμικρή σχέση με το τι συμβαίνει εντός του αγωνιστικού χώρου. Αυτονομείται σαν ένας υπόκοσμος που ακολουθεί τη δική του λογική – που είναι, βέβαια, η λογική του παραλόγου.

Η νοσηρή αυτή συνθήκη των διαφόρων «Gate» δεν είναι φυσικά αποκομμένη από την ευρύτερη και βαθύτερη κοινωνική απαξίωση του δικαιώματος του καθενός να είναι ό,τι θέλει (φυλή, φύλο, ιδεολογία, ομάδα κτλ.) αλλά και της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Στο Ιλιον οι συμμαθητές βίαζαν τον συμμαθητή και οι υπόλοιποι βιντεοσκοπούσαν. Για πλάκα. Η απόσταση που χωρίζει πια έναν ψυχισμό από έναν άλλο έχει γίνει αστρονομική. Η πολυφορεμένη ενσυναίσθηση έχασε το νόημά της χωρίς ποτέ να αποκτήσει ουσιαστική υπόσταση.

«Δεν θέλαμε να τον σκοτώσουμε», είπαν, εν πολλοίς, οι δολοφόνοι του Αλκη. Αλλά τότε, τι; Να του σπάσουν το χέρι ήθελαν «απλώς»; Να τον κάνουν να πονέσει «απλώς»; Γιατί; Επειδή είναι αντίπαλη ομάδα; Ή επειδή λειτουργούν σαν αυτοσχέδια παραστρατιωτικά αποσπάσματα σε αποστολή εθνοκάθαρσης;

Δεν υπάρχει απάντηση διότι η λογική εδώ εξαερώνεται μαζί με τις νεανικές ζωές που μέσα στη μανία του βλακώδους οπαδισμού η νιότη βυθίζεται σε ένα ισόβιο γήρας χωρίς να μεσολαβήσει καμία ενηλικίωση. Και δεν είναι καν ένα γήρας βιολογικό, φυσικό, κατασταλαγμένο, γαλήνιο. Είναι ένα γήρας ψυχικό, μεταλλαγμένο, ανταριασμένο. Μια κόλαση επί της γης.

Εντάξει, τιμωρήθηκαν. Αλλά, είπαμε, αυτοί είναι ακόμα εδώ· ο Αλκης Καμπανός, όχι. Το παιδί δεν γυρίζει πίσω.