Greek mythos: Ο έρωτας του Αχιλλέα για την Βρισηίδα - Έκανε την αιχμάλωτη σύντροφο της ζωής του - Μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι (βίντεο)

Ποιος θυμάται την ελληνική μυθολογία;

Εμείς κάνουμε μία αναδρομή στπυς στίχους της Ιλιάδας και στον έρωτα του Αχιλλέα με την παλλακίδα, Βρισηίδα ...

Στην προϊστορική εποχή, όταν οι λαοί της γης ανέπτυσσαν τις κοινωνικές τους δομές, η εκδήλωση της αγάπης, του άρρεν προς το θήλυ, ήταν άδηλη, ίσως και ανυπόστατη. 

Ωστόσο, στην Ελλάδα, άνθισε από νωρίς το βαθύ ερωτικό στοιχείο. Από τα πρώιμα κιόλας χρόνια του πολιτισμού οι σπαραξικάρδιοι έρωτες, όπως του Ορφέα με την Ευρυδίκη, του Λέανδρου με την Ηρώ και του Αχιλλέα με την Βρισηίδα, έθεσαν τις βάσεις της παγκόσμιας ερωτικής-ρομαντικής ανθολογίας.

Σύμφωνα με την διδασκαλία, των παλαιότατων επικών αοιδών, η φυσιολογική σχέση του άνδρα με την γυναίκα είναι η μόνη που μπορεί γίνει εκτός από καρδιακή και σαρκική, όταν δεν υφίστανται εξ αίματος συγγένεια. Μόνο τότε, η συνένωση του ζεύγους γίνεται πιο δυνατή κι η αγάπη πιο μεγάλη. Επί παραδείγματι, ο Αχιλλεύς, ο μέγιστος ήρωας του τρωικού πολέμου, κατακτώντας με το δόρυ του την Βρισηίδα κατακτήθηκε από τα πανώρια κάλλη της.

Παρότι ήταν αιχμάλωτη του πιο ατρόμητου πολεμιστή, εκείνος την είδε ως ίση προς ίσο. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά τον έκανε να την καταστήσει σύντροφο της ζωής του και να μοιράζεται μαζί της, κάθε νύχτα, την ίδια κλίνη.

Παράλληλα, τιθασεύοντας τον εγωισμό του, τόλμησε να παραδεχθεί δημοσίως την αγάπη που αισθάνθηκε για την κόρη του ιερέα Βρίση. Έτσι, δια στόματος του Ομήρου, παρουσιάζεται ως σώφρων διδάσκαλος του γένους των Ελλήνων απαγγελόμενος νουθεσίες περί του συζυγικού βίου.

Η διδαχή του Αχιλλέως, άγνωστη σε πολλούς σήμερα, φώτισε γενεές ανδρών, κατά τους μεταγενέστερους αιώνες. Ήταν οι γενιές εκείνων των ανδρείων ανδρών που παρήγαγαν το θαύμα του κλασσικού πολιτισμού και των δημοκρατικών αξιών στην αρχαία Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα

Εν κατακλείδι, η αγάπη του Αχιλλέα για την Βρισηίδα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε, μετά την άδικη αρπαγή της από τον Αγαμέμνονα, να αποσυρθεί από τα πεδία των μαχών που τόσο τα ποθούσε. Ο θυμός του γιου του Πηλέα ήταν ικανός να ανατρέψει ακόμα και τα θεϊκά σχέδια. Τόσο πολύ την αγάπησε, την Βρισηίδα. Η οδύνη του αποχωρισμού, μεταφραζόμενη σε θυμό, έσβυνε τις ώρες που ο πληγωμένος ήρωας έπαιρνε την κιθάρα του και τραγουδούσε ηρωικά άσματα. 

Της άξιζε, όμως, όλη αυτή η αγάπη;

Σύμφωνα με τον Όμηρο ήταν ένα θείο πλάσμα που έτρεφε αγνά συναισθήματα. Είχε ερωτευτεί και εκείνη τον Αχιλλέα. Κάθονταν πολλές φορές με τον Πάτροκλο, και σχεδίαζαν τον γάμο της με τον Αχιλλέα στο Πήλιο. Ο Πάτροκλος ήταν ο αγαπημένος ξάδερφος του Πηλεΐδη κι ο καλύτερος φίλος, όμοιος με συγγενή, της Βρισηίδας. Όταν σκοτώθηκε, η Βρισηίς, τον πένθησε σαν αδερφό της.