Αποκαλυπτική η ρεμπέτισσα Μαριώ - «Τρύπαγα τα πόδια των ανδρών με την καρφίτσα και σηκωνόμουν και έφευγα από το μαγαζί»

Η ρεμπέτισσα, Μαριώ καλεσμένη στον καναπέ του «Στούντιο 4» παραχώρησε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο.

Η τραγουδίστρια μίλησε μεταξύ άλλων για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως γυναίκα στον χώρο του τραγουδιού.

«Ήταν σκληρά χρόνια, μην νομίζετε. Δεν υπάρχει αγιοποίηση σε αυτά! Θα μιλήσουμε έξω από τα δόντια! Όχι, δεν ήταν όλα ωραία. Να σε πηγαίνουν εκεί στα τραπέζια... Όταν με πήγαν για πρώτη φορά σε ένα τραπέζι, να πάω δήθεν να με κεράσουν ένα ποτό, είδα ότι ήταν πονηριές. Είχα μία καρφίτσα στο σακάκι μου επάνω, την έπαιρνα και με αυτήν τρύπαγα τα πόδια των ανδρών. Σηκωνόμουν και έφευγα από το μαγαζί. Το έκανα 2-3 φορές. Για να πάρεις 5 δραχμές το ποτό», είπε αρχικά η γνωστή ρεμπέτισσα.

«Είναι μία ιστορία που δεν τη λέει κανένας και λυπάμαι που δεν τα αναφέρουν αυτά. Δεν ξέρω γιατί δεν τα λένε, εγώ όμως δεν ντρέπομαι να πω ότι παράτησα τα μαγαζιά τόσες φορές για τον λόγο αυτόν. Είπα ότι "εγώ είμαι τραγουδίστρια, μουσικός και δουλεύω για να ζήσω, δεν δουλεύω για να περάσω την ώρα μου και να κάνω το κέφι μου, τέλος. Έπαιρνα τα ρούχα μου και έφευγα. Άφηνα τους άντρες με ματωμένα τα πόδια από την καρφίτσα. Αλλά ο Θεός ήταν δίπλα μου», συνέχισε η ίδια.

«Είχαμε βάρβαρα ωράρια, βάρβαρο ήταν και το σπάσιμο των πιάτων. Στα χρόνια τα δικά μας δεν ήταν γύψινα τα πιάτα, ήταν πορσελάνες. Καμία τραγουδίστρια δεν έχει κάτσει σε μαγαζί όσο έκατσα εγώ. Εγώ έκατσα στην "Καλύβα" 14 χρόνια, έσπαγαν τα χέρια μου, έφευγαν κομμάτια πορσελάνης και έκοβαν τα χέρια μου. Ήταν δύσκολο γλέντι, ερχόταν η στιγμή που έλεγες "ε, όχι ρε παιδιά, αυτό δεν είναι διασκέδαση, αυτό είναι πόλεμος". Συναγωνίζονταν ποιος θα σπάσει τα πιο πολλά πιάτα. Εμένα αυτό με εκνεύριζε», εξήγησε.

«Όταν ερχόταν στο μαγαζί κανένας φίλος τού έλεγα "μην τυχόν και στείλεις λουλούδια, μην τυχόν και ανοίξετε καμιά σαμπάνια σε μένα, δεν θα τα πάρω". Μου έστελναν κέρασμα και δεν το έπινα, γιατί ήξερα κάποιους ανθρώπους που ήταν φτωχοί και ερχόντουσαν στο μαγαζί με το υστέρημά τους. Αυτά δεν τα λένε. Χάλασαν σπίτια, χάλασαν οικογένειες, διαλύθηκαν οικογένειες!», περιέγραψε ακόμη η Μαριώ, προσθέτοντας ότι: «Γίνονταν ομηρικοί καβγάδες για ψύλλου πήδημα. Γιατί κοίταξες την γκόμενα του άλλου, γιατί κοίταξες εκεί, γιατί πήρες εσύ το κομμάτι, χόρευα εγώ και μπήκες εσύ και μου χάλασες τον χορό μου. Γινόταν ο πανικός και εγώ τραγουδούσα κανονικά, για να μην ακούγεται το μπαμ μπουμ από το ξύλο».

«Ξεκίνησα από τα 13 μου στα πανηγύρια, και μετά σε κοσμικές ταβέρνες. Από το 1964 άρχισα να παίζω σε μαγαζιά. Ήταν δύσκολο για μία γυναίκα να τραγουδάει σε αυτά τα μαγαζιά. Οι άνθρωποι εκεί δεν σε έβλεπαν σαν γυναίκα, οι πιο πολλοί τότε ήταν αναλφάβητοι, αμόρφωτοι, που νόμιζαν ότι η γυναίκα είναι κτήμα τους, ότι την έχουν στο πιάτο και την κάνουν ό,τι θέλουν. Όχι ρε φίλε, δεν είμαι κτήμα σου! Η κοινωνία σε παρεξηγούσε. Είσαι τραγουδίστρια ή ηθοποιός; Είσαι “του δρόμου”, τέλος! Είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια που ακούτε. Κάθε φορά που θα έβγαινες κάπου, δεν ήθελαν ούτε ο αέρας σου να περνάει από δίπλα τους. Το ένιωθα πάρα πολύ όταν δούλεψα στην Πτολεμαΐδα. Ήμουν σε ένα μαγαζί και δεν ήθελαν ούτε το θρόισμα του αέρα μου, άλλαζαν πεζοδρόμιο. "περνάει η ντιζέζ, αυτές είναι του δρόμου" έλεγαν"», τόνισε η ίδια σε άλλο σημείο της συνέντευξής της.