1 χρόνος χωρίς την Tina Turner - Όλη η συνέντευξή μου στην ΕΤ-2 τον Αύγουστο του 1990 - Η μοναδική φορά που ήρθε & τραγούδησε στην Ελλάδα

Για μία ακόμη φορά έψαξα το βράδυ όταν έμαθα ότι η Τίνα Τάρνερ πέθανε (24/5/2023) να βρω την μοναδική συνέντευξη που της είχα πάρει στις 28 Αυγούστου 1990 στο γήπεδο της ΑΕΚ στην Φιλαδέλφεια . 

Δεν είχα φανταστεί ότι η Τίνα δεν θα ερχόταν ποτέ ξανά ούτε είχε επισκεφθεί και τραγουδήσει ποτέ πριν στην Ελλάδα.

Το κατάλαβα χθες με την είδηση του θανάτου της. Με μεγάλη συγκίνηση και τεράστια έκπληξη επιτέλους ανακάλυψα σε ασπρόμαυρη αυτή τη συνέντευξη – αφιέρωμα στην τότε ΕΤ -2 την οποία μάλιστα προλογίζει κάτι που δεν θυμόμουν, ομολογώ, ο αείμνηστος Μάνος Ξυδούς.

Δείτε επίσης: Τίνα Τάρνερ: Έφυγε στα 83 της η βασίλισσα του Rock 'n Roll - Simply the best (φωτό & βίντεο)

Νταϊάνα Ρος, Έλτον Τζον, Μικ Τζάγκερ, Τζο Μπάιντεν, Ομπάμα αποχαιρετούν την Τίνα Τάρνερ: Όλοι την περιγράφουν ως μεγάλη σταρ

Παρατήρησα στο YouTube δύο διαφορετικές αναρτήσεις η μία πιο επαγγελματική και ολοκληρωμένη η άλλη λίγο πιο ερασιτεχνική, σημασία έχει ότι διασώθηκε το αρχείο έστω και σε ασπρόμαυρο δεν ξέρω από που και πως αφού ούτε ίδιος ο παραγωγός ουδέποτέ είχε καταφέρει να έχει μία κόπια. 

Πράγματι είχαμε παρακολουθήσει με τις κάμερες από την αρχή της άφιξης της στην Αθήνα ως την ώρα που έφυγε όλα της τα βήματα.

Σκηνοθέτης ο μέγας Μεγακλής Βιντιάδης. Πήγαμε μαζί της στην Ακρόπολη, στο Ηρώδειο, στου Φιλοπάππου, γευματίσαμε στον Διόνυσο.

Παραγωγός  του αφιερώματος ήταν ένας παθιασμένος άνθρωπος, ο πρώτος που με τράβηξε από το κλασσικό μου στυλ των ειδήσεων και των διεθνών συνεντεύξεων με πολιτικούς στην σόουμπιζ.

Ο μοναδικός Ευριπίδης Κατσάρης, ο άνθρωπος που με πίστεψε και με τον οποίο εκτός απο το ίδιο ζώδιο , Λιοντάρια και οι δύο όντως παλεύαμε και οι δύο στην τηλεόραση του τέλους του 80.

Ο Ευριπίδης ήταν ο τηλε -παραγωγός που με λίγα μέσα και λίγα λεφτάαλλά μεγάλο όραμα , έφερε τότε τεράστια ονόματα στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξής της λοιπόν στην ΕΤ-2 και την Ειρήνη Νικολοπούλου στο τέλος της καλοκαιρινής της περιοδείας  το 1990, σε ερώτηση για την εμπειρία της από την ευρωπαϊκή της περιοδεία, είχε δηλώσει:

Δεν θα συνεχίσω να περιοδεύω έτσι, μια τόσο μεγάλη παραγωγή. Ταξιδεύω μέρα νύχτα επί έξι μήνες και δεν σκοπεύω να συνεχίσω να ταξιδεύω έτσι. Ήταν απίθανο, είχα πολύ κόσμο! Ο κόσμος ερχόταν και διασκέδαζε πολύ».

«Αν είσαι σταρ αυτή είναι η δουλειά σου, πρέπει να το δεχτείς. Πίσω από τη δόξα υπάρχει πολλή δουλειά», είχε τονίσει η σταρ της Rock n’ Roll.

Δεν μου αρέσουν οι αυταρχικοί άνδρες», είχε πει σε άλλο σημείο στην ίδια συνέντευξη, ενώ αποκάλυψε πως η κηπουρική διακόσμηση ήταν η μεγάλη της αγάπη.

Τους ανθρώπους τους κρίνω βάσει του ζωδίου τους : Ξέρω αμέσως τι χαρακτήρα και τι προσωπικότητα έχουν

Εγώ είμαι Τοξότης με Λέοντα, και εγώ της απαντάω είμαι Λέων με Τοξότη!

Την ρώτησα τι της άρεσε στην Ελλάδα και μου απάντησε πως της άρεσαν οι κίονες και μάλιστα σκεφτόταν να αντιγράψει τις αρχαίες κολώνες που είδε σε κάποια απο τις επαύλεις της !

Κατάλαβε ότι καθώς βρισκόταν στην Ελλάδα ήταν πολύ κοντά σε όλη την ευρωπαϊκή ιστορία η οποία την ενδιέφερε στο πλαίσιο της μεγάλης περιοδεία της σε όλη την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε ότι η Τίνα πέθανε τελικά στην Ελβετία, στην καρδιά της Ευρώπης όπου έζησε τα τελευταία αρκετά χρόνια της ζωής της. Στο σημείο που γελάσαμε πολύ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ήταν η ερώτηση μου σχετικά με τους άντρες «δείχνετε πάνω στη σκηνή και στα τραγούδια σας της είπα να νιώθετε πιο δυνατή.…..»

Εκεί έβαλε τα γέλια και μου απάντησε «μη μας ακούσουν οι άντρες γιατί δεν θα με θέλει κανένας»

«Και δυστυχώς μας περιβάλλουν πολλοί αυτή τη στιγμή», της ανταπάντησα.

Η Τίνα πως ήταν από κοντά; Μια λαμπερή πανέμορφη γυναίκα με στόφα star χωρίς όμως καμιά έπαρση, χωρίς τρελές απαιτήσεις,

Τα λέω όλα αυτά γιατί η συνάντηση μας δεν ήταν μόνο κατά τη διάρκεια της συνεντευξης αλλά την ακολούθησα από κοντά πρωί βράδυ τα δύο ή τρία εικοσιτετράωρα που έμεινε στην Ελλάδα

Για αυτή την μία και μοναδική συναυλία στην Αθήνα το 1990 γράφει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου στο rocktime.gr

Στο μυαλό ήτανε κάτι σαν συναυλία "του νόου ας μπέττερ", η πρώτη χωρίς να καίγομαι να δω το όνομα που παίζει. Όμως πολύ γρήγορα έχανα 3-0 απ΄το ημίχρονο. Γιατί ήταν από κείνες τις "μεγάλες συναυλίες", που διάβαζα κι άκουγα γι΄αυτές. Μεγάλη σε διάρκεια, σε αριθμό συντελεστών πάνω στη σκηνή, σε τραγουδιστικό σφρίγος, σε κομμάτια, σε όλα. Στα μάτια μου, η Tina, με ποδοπατημένα τα 50 απ΄τον προηγούμενο Νοέμβριο, έστειλε για βρουβοβλάσταρα όλες τις γυναικείες «ιέρειες» και τουλάχιστον τους μισούς άντρες φρόντμεν του ροκ. Όσους τύχαινε, τουλάχιστον, νά’ χω δει μέχρι τότε απ΄το MTV.

Φωνάρα άγρια, πιο "ζωντανή" απ' το δίσκο, σεξ απήλ του θανάτου, ψυχή στην κάθε ερμηνεία. Δε μιλάμε για χορογραφημένες κινήσεις, για συγχρονισμό με τις απίστευτες γυναικάρες του μπαλέτου της, τις ντυμένες στα μαύρα, δε μιλάμε για επαφή με το κοινό. Η Νέα Φιλαδέλφεια κατάμεστη και στο πόδι, ακόμη η σκεπαστή είχε κόσμο μέχρι τη μέση. Η δόνηση από τη σκηνή ήταν μεταδοτική. Όσο και το πανοραμικό χαμόγελο της Tina, με το «έχω φάει χιλιάδες σαν κι εσάς λάχανο τόσα χρόνια, αλλά δε σας χορταίνω» κρυμμένο στο ακροχείλι.

Η εισαγωγή με το "Steamy Windows", το "Αddicted To Love", με τον λεβεντοπουρόκερ κιθαρίστα που τά 'χωνε σε κάθε ευκαιρία κι έναν σαξοφωνίστα χτιστό, μούρη με τα όλα του. Στο “Private Dancer” θάλασσα οι αναπτήρες, σ' εκείνο το "I Don't Wanna Lose You" πήγε να γίνει το κακό, το οποίο en fin έγινε στο "What's Love...". Μέσα σε τέτοια κατανυκτουάζ, η γαλλική φιλολογία είχε γκρουβάρει προβλεπέ, οπότε στο "Better Be Good To Me" έριξε την ιδέα. Συμπεριελάμβανε ένα μπουκάλι Absolut και μια μονοκατοικία άδεια από γονείς («αφού είναι στον Κάλαμο διακοπές»).