Η σκηνοθέτης Χριστίνα Σκιαδά αποχαιρέτησε τον δάσκαλό της Τάσο Μπιρσίμ: Μάρτυρας & μαθήτρια της απέραντης καλοσύνης του - Βρήκα σ' εκείνον τον πατέρα που με άφησε νωρίς

Ο θάνατος του σκηνοθέτη Τάσου Μπιρσίμ, έχει συγκλονίσει τους ανθρώπους της τηλεόρασης, δημοσιογράφους και παρουσιαστές, αλλά και σκηνοθέτες που έμαθαν δίπλα του και αδυνατούν να πιστέψουν πως αυτός ο καλοσυνάτος έφυγε από τη ζωή.

Η σκηνοθέτης Χριστίνα Σκιαδά, φίλη, θαυμάστρια. μάρτυρας της καλοσύνης, μαθήτρια όπως περιγράφει τον εαυτό της τον αποχαιρετά με ένα εκπληκτικό κείμενο που έστειλε στο eirnika.gr.

Διαβάστε ακόμα: Αντίο Τάσο μου! Η τελευταία συνέντευξη-ποταμός του Τάσου Μπιρσίμ στην Ειρήνη Νικολοπούλου τον σκηνοθέτη που αγαπήσαμε μια ολόκληρη γενιά τηλεανθρώπων – Σου οφείλουμε πολλά

Ο αποχαιρετισμός της Χριστίνας Σκιαδά στον Τάσο Μπιρσίμ

Είμαι η Χριστίνα.

Φίλη του Τάσου.
Θαυμάστρια του Μπιρσίμ.
Μάρτυρας στην απέραντη καλοσύνη του.
Μαθήτρια στη μεγαλοσύνη της ψυχής του.
Αιώνια ευγνώμων που βρήκα σε εκείνον τον πατέρα μου που με άφησε νωρίς.

Ήταν και θα είναι ο Τάσος.
Σκηνοθέτης αυτοπροσδιοριζόταν.
Ο καλύτερος της εποχής του και Δάσκαλο τον προσδιόριζαν όλοι οι υπόλοιποι.

Ήταν όμως πολλά περισσότερα. 
Μακριά η λίστα.
Την γνωρίζετε όσοι είχατε την ευκαιρία να ζήσετε έστω και λίγο κοντά του.

Δάσκαλος παρέμεινε στο μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του ζωής.
Ακόμη και όταν δεν καταλάβαινε ότι διδάσκει.
Όπως είπε ο Αριστοτέλης: “ Αυτοί που γνωρίζουν, κάνουν. Αυτοί που κατανοούν, διδάσκουν”
Ο Τάσος και γνώριζε και δίδασκε.
Όχι μόνο σκηνοθεσία αλλά και το πως να είμαστε περισσότερο άνθρωποι.
Με μία διδασκαλία ψυχής που μόνο εκείνος ήξερε πως να μεταδίδει τη γνώση.
Ενέπνεε, παρατηρούσε, επιβράβευε, ευχαριστούσε.
Η ομάδα του πάνω από όλα.
Η όποια ομάδα των συντρόφευε.
Όλους τους σεβόταν. 
Κανέναν δεν πρόσβαλλε.
Ποτέ δεν είχε έπαρση.
Πάντα καθοδηγούσε με επιμονή και ευγένεια.
Γι’ αυτό και σεβασμό έλαβε και αγάπη περίσσια.
Και πίκρα είχε για τις αδικίες αλλά δεν άγγιζαν για πολύ την τεράστια ψυχή του.
Πάντα κοιτούσε μπροστά, στο ανώτερο.

Στη μνήμη των περισσότερων έχει συνδεθεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου και όχι τυχαία.
Την εκτίμηση και τη φιλία ηγετών δεν την  κερδίζεις τυχαία.
Γιατί τα ίδια κέρδισε και από πολυάριθμους ηγέτες και σημαντικούς ανθρώπους σε πολλές χώρες.

Ο φωτεινός αυτός άνθρωπος, μέσα σε εποχές ανέχειας βρίσκει το άστρο του και επιλέγει μόνος του το δρόμο του ταλέντου του.
Μόνο που έχει πολλά ταλέντα.
Εξαιρετική ευφυΐα, οξυδέρκεια, ισχυρή παρατηρητικότητα που συνδυάστηκαν με την ισχυρή θέληση, το σκοπό και τη σκληρή δουλειά.
Ιδεολόγος πάντα, ιδεαλιστής περισσότερο, ανέγγιχτος στις δεκαετίες από τα κομματικά συμφέροντα, ταγμένος πάντα στον ανώτερο σκοπό του.

Τίποτε δε του χαρίστηκε, όλα τα κέρδισε με κόπο και τώρα κερδίζει και την αθανασία.

Όλα τα έκανε με πάθος ακόμη και το πιο απλό.
Η μετριότητα δεν υπήρχε στο έργο της ζωής του αλλά την ανεχόταν με καλοσύνη κι αυτή.
Γι’ αυτό ήταν τόσο αποτελεσματικός δάσκαλος.
Δεν έκρινε, μόνο έδειχνε και αγαπούσε.
Τους ανθρώπους, τα νέα παιδιά, τις προκλήσεις.

Δε φοβόταν να αφήσει το παλιό, να ανατρέψει τον κόσμο γύρω του όπως οι έφηβοι, αλλά χωρίς να τον προσβάλλει.
Ήταν ο ίδιος ένας έφηβος.
Σα παιδί γελούσε από τη ψυχή του, σε όλα έβρισκε κάτι θετικό και για όλους είχε έναν καλό λόγο.
Δεν είχε σημασία αν συμφωνούσε.
Είναι χαρακτηριστικό του καλλιεργημένου μυαλού να μπορεί να απολαύσει μία ιδέα χωρίς να την αποδεχθεί.

Οι δουλειές του αριστουργήματα.
Είχε τη μοναδική ικανότητα να μεταφέρει σε αυτές ένα κομμάτι από αυτό που ήταν.
Την ομορφιά που έβλεπε γύρω του, την προοπτική των χρωμάτων, την οξυδερκή σύνδεση των λεπτομερειών.

Οι συμμετοχές του διθυραμβικές.
Δημόσιος και ιδιωτικός βίος, πολιτική σκηνή, επιχειρηματικά δρώμενα, τηλεοπτική ηγεσία, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές σκηνές, Ηρώδειο, ιδρύματα πανελλαδικά, εκδηλώσεις, παγκόσμια αθλητικά γεγονότα, κοινωνική ευθύνη.

Ατελείωτη και αυτή η λίστα.

Για όλα είχε χρόνο.
Για όσα δεν είχε, προσπαθούσε να βρει.
Δεν ήθελε να στεναχωρεί τους ανθρώπους που τον περίμεναν, τον πίστευαν, τον αγαπούσαν.

Ρωτούσε για όλα, θυμόταν τα πάντα, ήταν μία ανοιχτή αγκαλιά για όλους.

Θαύμαζε το εξαιρετικό χωρίς προσκολλήσεις.
Δεν ήθελε τα κλισέ, τα μονόπλευρα.

Πίστευε βαθιά στο Χριστιανισμό, εξερεύνησε τον Λιαντινη, άκουγε με πάθος τον Θεοδωράκη, θαύμαζε τον Σπανουδάκη, διάβαζε προσεκτικά τον Μπουκάϊ, ανέτρεχε στην ελληνική φιλοσοφία, υποκλινόταν με ταπεινότητα στο ανώτερο πνεύμα, τη δημιουργία, την αλληλεγγύη, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό.

Αγαπούσε ταυτόχρονα τα απλά, το ηλιοβασίλεμα, τη φύση, πολύ τη θάλασσα.

Από τον Τάσο διδάχτηκα ότι το ιδεώδες είναι να ονειρεύεσαι τη ζωή σου ενώ συνάμα τη ζεις.
Απλότητα στον βίο, μεγαλοπρέπεια στο έργο.
Πόσο μα πόσο αντιφατικά και ταυτόχρονα τόσο δεμένα.
Δίψα για την κάθε μέρα, όνειρα για την επόμενη.

Διδάχτηκα επίσης τι σημαίνει να μην τα παρατάς ποτέ.
Ήταν η προσωποποίηση της έννοιας.
Never Give Up
Τίποτε άσχημο δεν ήταν μόνιμο για εκείνον.
Άλλωστε είχε τόσα όμορφα γύρω του και ακόμη περισσότερα που τον περίμεναν την επόμενη μέρα.

Ατελείωτη η λίστα των ενδιαφερόντων του, γεμάτες οι μέρες του από όμορφες δουλειές, παραγωγικές συζητήσεις και δημιουργία.

Του έδινε ζωή η προσφορά.
Δεν ήθελε ανταλλάγματα για τη γνώση του.
Την προσέφερε με αγάπη και με την ελπίδα να δημιουργεί πάντα κάτι όμορφο διδάσκοντας το ταυτόχρονα.
Εισέπραξε μεγάλη αγάπη, δυνατές σχέσεις και αειθαλή θαυμασμό.
Ήταν αδύνατο να μην τον θαυμάσεις. 
Είχε μια αστείρευτη, δυσεύρετη αξία.
Δεν ήταν το επάγγελμα του η αξία του.
Ήταν η αγάπη, η ενσυναίσθηση και το ταλέντο του που απογείωνε το επάγγελμα του όλες τις τελευταίες δεκαετίες.
Εκείνος του έδωσε αξία και σε ότι καταπιάστηκε άφησε παντού την ανυπέρβλητη υπογραφή του.

Τα χρήματα ήταν υποδεέστερα των αξιών του.
Δεν τα παραέβλεπε αλλά δεν τα αγαπούσε με την συνήθη έννοια που τους δίνουμε.
Ο πλούτος είναι αφθονία χωρίς να σημαίνει ότι περιλαμβάνει την πολυτέλεια.
Πλούτος ήταν για εκείνον η υγεία, ο σκοπός, η οικογένεια, οι καλοί φίλοι, η ικανότητα να αγαπάς αυθεντικά και να σε αγαπούν, να απολαμβάνεις τη ζωή γενναιόδωρα.

Και υπάρχει και η οικογένεια του.
Οι τρεις σωματοφύλακες. 
Κι εκείνος ο φύλακας Άγγελος τους.

Η κυρία Πηνελόπη, η Ιθάκη του, το απάνεμο λιμάνι του.
Με πόση αγάπη και σεβασμό μιλούσε πάντα για εκείνη. 
Την ευγνωμονούσε που στάθηκε βράχος σε όλα, στα δυο υπέροχα παιδιά τους, φάρος στις δυσκολίες της ζωής του με περίσσια υπομονή και ευγένεια ψυχής.
Αναγνώριζε την μεγάλη προσφορά της, την υπομονή και την αγάπη της.

Τι να πω για τα παιδιά του..
Ο υπέροχος Σταμάτης. Ο πολυαγαπημένος γιος. 
Έχει κληρονομήσει τη γλυκύτητα του, το ταλέντο, την ευγένεια του.
Όταν τον συνάντησα πρώτη φορά, δεν ήξερα τη βαρύτητα του ονόματος του.
Με μαγνήτισε με την καλοσύνη του, τη παιδεία του, την εξαιρετική δουλειά του.

Η μαχήτρια Μαρουσσω. Γενναία και ευαίσθητη όπως εκείνος.
Πάντα παρούσα, έχει τη θέλησή του.

Όλα στην προσωπικότητά τους παραπέμπουν στη κληρονομιά τους.
Τα μάτια τους μεγάλα και πράσινα σα τα δικά του.
Όλη η οικογένεια έχει κάτι από εκείνον.
Κατάφερε και εκεί να μεταγγίσει την αξία του όπως και στο επάγγελμα του.

Και υπάρχει και το Λεωνίδιο – η μεγάλη του αδυναμία.
Πάντα παρών και εκεί να οργανώνει, να δημιουργεί, να αγωνιά πως μπορεί να βοηθήσει.

Στις 28 Φεβρουαρίου που σχεδίαζε να ταξιδέψει στην Καλαμάτα μου έγραψε ως σύγχρονος Κολοκοτρώνης:
“Χριστίνα έχει γίνει σπουδαίος Δρόμος.
Μας πήραν τους Τριπολιτσότες και χάσαμε τουρισμό στο Λεωνίδιο”
Αυτός ήταν ο Τάσος.
Ο μεγάλος και τρανός Μπιρσίμ που μόνο για στόχους ευημερίας πάλεψε στη ζωή του

Η αυθεντική καλοσύνη δεν είναι εύκολο να κρυφτεί. 
Διαχέεται, σε επηρεάζει, τη ξεχωρίζεις, θες να πας κοντά της.  
Για να την αποκτήσεις όμως χρειάζεται απαραιτήτως μια προϋπόθεση: να μπορείς να αγαπήσεις. 
Όχι απαραίτητα και μόνο τους ανθρώπους αλλά ότι έχει υπόσταση, ακόμη κι ένα στόχο, μια ιδέα, κάτι φαινομενικά συνηθισμένο.

Ευλογημένοι όσοι τον γνωρίσαμε, όσοι μας αγάπησε, όσοι πήραμε κάτι από το φως του.

Γιατί Φως ήτανε και στο Φως πηγαίνει.
Χαιρετίζω και υποκλίνομαι στο φως, στη φλόγα που ο Θεός επέλεξε να ονομάσει Αναστάσιο Μπιρσίμ.

Στάμο

Μόνο ευγνωμοσύνη που μου χάρισες τόσο απλόχερα αυτή τη μοναδική ευκαιρία να μπορέσω να ζήσω τον υπέροχο αυτόν Άνθρωπο και να πάρω τόσα από την αμόλυντη, γενναία ζωή του.
Ξέρω ότι θα είστε περήφανοι για όσα σας αφήνει.
Φεύγει όχι πλήρης ημερών αλλά πλήρους Ζωής αφήνοντας το τεράστιο έργο του και τη μεγαλοψυχία του.

Αντίο παντοτινέ μου Φάρε.
Μία ανάσα η ζωή.
Εις το επανειδείν, ελπίζω στα Ηλύσια Πεδία που εσύ θα φτάνεις τώρα.

Διαβάστε ακόμα: Το τελευταίο αντίο στον Τάσο Μπιρσίμ - "Αετέ μου καλό ταξίδι" - Οι παρουσίες & οι ηχηρές απουσίες στην κηδεία ενός σπουδαίου σκηνοθέτη & μεγάλου άνδρα