Η πολεμική ατμόσφαιρα στο σπίτι μεταφέρεται στη γειτονιά, στο σχολείο: Υποπολιτισμοί της μαγκιάς, της έντασης, της αυτονομίας, χωρίς ενοχή

Μια 14χρονη, δύο συνομήλικες-συμμαθήτριες, ένα κάλεσμα μέσω Instagram, κακοποίηση της έφηβης μπροστά σε ένα απαθές, ανήλικο κοινό, σε μια αγέλη που βιντεοσκοπεί. 

Το θύμα πέντε ημέρες μετά κλεισμένο στο σπίτι. Οι δράστιδες ελεύθερες, όπως και οι γονείς τους.

Ένας 17χρονος και η ασφυκτικά πολυπληθής παρέα του έστειλαν στο νοσοκομείο έναν 16χρονο χτυπώντας τον στο κεφάλι. Ενδοφλέβια αντιβίωση, οροί, αξονικές, μάτι με πιεστική επίδεση, 2 μέρες νοσηλεία. Σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα, ο 17χρονος έχει κατηγορηθεί ακόμη τρεις φορές για ξυλοδαρμό.

Γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη στη naftemporiki.gr

Είμαι αναρμόδια να εντοπίσω αιτίες. Ακούω με προσοχή για «οικογενειακό αποβάλλον» -αν καταλαβαίνω καλά, η πολεμική ατμόσφαιρα στο σπίτι μεταφέρεται και στη γειτονιά, στο σχολείο, στον δημόσιο χώρο-, για υποπολιτισμούς της μαγκιάς, της έντασης, της αυτονομίας, συνήθως χωρίς αίσθηση ενοχής, για «το ορμονικό bullying μέχρι το εφηβικό αμόκ», για πάσχον σχολείο, αν και στην περίπτωση της Γλυφάδας, που υπήρχε προϊστορία, ενεπλάκη ψυχολόγος και σχολικός σύμβουλος, αλλά δεν απετράπη η αγριότητα, για… για… Κάποια επιστημονικά, κάμποσα στερεοτυπικά.

Μου φαίνονται λογικά όσα παρατηρεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. «Δεν εμφανίζεται ξαφνικά ένα παραβατικό παιδί. Το παιδί το παραβατικό έχει μία ιστορία πίσω του. Έχουν γίνει καταγγελίες στο σχολείο, στη γειτονιά, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει διαχείριση και κάποια στιγμή αυτό θα εκραγεί. Πολλοί γονείς μαθαίνω ότι νιώθουν και μια περηφάνια που το παιδί έχει αυτές τις ικανότητες να δέρνει ή να κακοποιεί».

Ρίχνοντας μία ματιά στα «τιτιβίσματα» στο Χ, παρατήρησα ότι πολλοί γράφουν ότι αν το έκαναν αυτό στο παιδί τους, θα γίνονταν τιμωροί, ο ένας θα έστελνε ανήλικα και γονείς στο νοσοκομείο, να τρέφονται με σωληνάκι, ο άλλος θα έκανε άλλα φοβερά. Σε ένα περιστατικό βίας ανηλίκων, η απάντησή τους είναι η βία ενηλίκων.

Ένας θα μας πει τι θα έκανε αν ήταν θύτης ή αποχαυνωμένος παρατηρητής το δικό του παιδί;