Δημήτρης Ευθυμάκης: Και ξάφνου ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε την μακάρια σιωπή του, μίλησε για τη δικαιοσύνη και μας είπε: «Είμαι εδώ δεν έφυγα»

Και ξάφνου ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να εγκαταλείψει την μακάρια σιωπή του και να μας πει την γνώμη του. 

Και όχι για κάτι άσχετο ή ανώδυνο ή θέμα κοινής αποδοχής όπως κάνουν όλοι οι πρώην, αλλά για την λειτουργία της ελληνικής Δικαιοσύνης παρακαλώ. Για την οποία είναι φανερό ότι ανησυχεί τα μέγιστα. 

Δεν ξέρω αν έγραψε μόνος του το απόσπασμα της ομιλίας του με το οποίο κάλεσε «την κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων» ή αν επιστράτευσε γι’ αυτό την παλιά του φίλη Βασιλική Θάνου (που ξέρει από ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη Δικαιοσύνη) να ρετουσάρει τις φράσεις του. 

Την θυμάστε, αυτή που μέσα σε ένα βράδυ μεταπήδησε από Πρόεδρος του Αρείου Πάγου στο Νομικό Γραφείο του τότε πρωθυπουργού Τσίπρα.

Γράφει ο Δημήτρης Ευθυμάκης στο Protagon.gr

Δεν ξέρω επίσης αν οι «ανοιχτές πληγές του κράτους δικαίου στην πατρίδα μας» που τόσο τον δαιμονίζουν, άρχισαν από το 2019 ή αν σε αυτές συγκαταλέγει την αλλαγή των ποινικών κωδίκων μια βδομάδα πριν πάει η χώρα σε εκλογές το 2019, ώστε να ξεπορτίσει από τις φυλακές όλος ο ποινικός υπόκοσμος.

Όσο για την κατάπτυστη συνωμοσία της Novartis με την μαφιόζικη επιστράτευση κουκουλοφόρων μαρτύρων που εκστόμισαν ένα βουνό από αποδεδειγμένα πλέον ψέματα, προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν την θεωρεί «πληγή» αλλά αγλάισμα πολιτικής δράσης και δοξαστικό παράσημο στο πέτο του. Τώρα που θα ανοίξουν το στόμα τους οι πρώην κουκουλοφόροι, να δούμε πού θα πάει να κρυφτεί. 

Και ασφαλώς δικαιούται να πιστεύει ακράδαντα ότι καθυστερούν οι δικαστικές διερευνήσεις της Πύλου (πριν δεκάξι μήνες) και των Τεμπών (πριν 21 μήνες), πλην χρειάζεται θράσος χιλίων πιθήκων να εξανίσταται για αργοπορίες αυτός που δεν μπόρεσε επί πενταετία να τελειώσει την δίκη της Χρυσής Αυγής ή που επί πρωθυπουργίας του κρατούσε τα γκέμια για να μην επισπευθούν οι δίκες για την Μάνδρα και το Μάτι. 

Δεν ξέρω αν έκανε καλά η κυρία Αδειλίνη και αποχώρησε, έτσι αισθάνθηκε έτσι έκανε. Στο τέλος-τέλος, ποιον άλλον τρόπο είχε για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τους δικαστές που κάνουν την δουλειά τους, απέναντι σε κάποιον που πρώτα χειραγώγησε την Δικαιοσύνη με κατάπτυστο τρόπο και ύστερα ζητά και τον λόγο από τους λειτουργούς της; 

Τι ήθελε δηλαδή ο κ. Τσίπρας; Να αρπάξει το μικρόφωνο η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και να μαλλιοτραβηχτεί με έναν πρώην πρωθυπουργό, σε συνέδριο μάλιστα της Προεδρίας της Δημοκρατίας; Ή απαιτούσε από αυτήν να μείνει σιωπηλή ακούγοντα τον άπραγη να συκοφαντεί και να διαστρέφει; 

Ο πρώην πρόεδος του ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε λάθος τομέα για να πατήσει πάνω του για να μας ενημερώσει ότι «εδώ είμαι, δεν έφυγα». Ας έβρισκε ένα άλλο υπομόχλιο ώστε να κινήσει τα πολιτικά του σχέδια και να αναβαθμίσει τις ξαναζεσταμένες πολιτικές του φιλοδοξίες, όχι την Δικαιοσύνη. 

Επί της ουσίας του «είμαι εδώ», ας του υπενθυμίσει κάποιος τον τελευταίο χρησμό του μαντείου των Δελφών προς τον Ιουλιανό τον Παραβάτη που πάλευε για την επαναφορά του Δωδεκαθέου, ανήμπορος να αντιληφθεί ότι η παλιά θρησκεία είχε φάει οριστικά και αμετάκλητα τα ψωμιά της: 

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ». 

Που σημαίνει: «Πείτε στον βασιλιά πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».