Ρέα Βιτάλη: Οι πολιτικοί πράττουν σαν «λουλουδούδες» στα μπουζούκια δίπλα στον ψηφοφόρο «πελάτη», γιατί γνωρίζουν ότι δεν θα βρουν καλύτερη «δουλειά» πουθενά

Στέκονταν πάντα παραδίπλα του πελάτη, με μάτια φάρου, περιστροφικά, καιροφυλακτώντας το δευτερόλεπτο τού κρεσέντο του νταλκά του. 

Είχαν έναν δίσκο τυλιγμένο με ασημόχαρτο, γεμάτο με γαρύφαλλα. 

Φήμες ανέφεραν ότι τα λουλούδια ήταν μαδημένα, από στεφάνια νεκροταφείων. Ανακύκλωση. Πάνω, λοιπόν, στο ύψιστο του νταλκαδιασμένου πόνου, όπως εκφραζόταν με στίχους στα τέλια του μπουζουκιού, πλησίαζαν αυτόματα και σχεδόν του έβαζαν τα άνθη στο μάτι. 

Εκείνος τα γράπωνε και ξεθύμαινε λούζοντας γαρύφαλλα το σύμπαν, αλλά και λουζόμενος ο ίδιος, ως το μόνο σύμπαν. «Ηλία, ρίχ’ το!», όπως εξαιρετικά έχει αποδοθεί και σε κινηματογραφική ταινία. Αναφέρομαι στα σκυλάδικα μιας άλλης εποχής. 

Γράφει η Ρέα Βιτάλη στο Protagon.gr

Και στις με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά λουλουδούδες, που διάβαζαν το συναισθηματικό χαμήλωμα τού πελάτη στο δευτερόλεπτο και το εκμεταλλεύονταν για ίδιον όφελος. 

Δείτε, δείτε για παράδειγμα τον Φάμελλο, αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Μυρίστηκε ευκαιρία. «Ποια είναι η συσχέτιση του θανάτου του Βασίλη Καλογήρου με την υπόθεση των Τεμπών;» ρωτούσε από το βήμα της Βουλής. Βάλ’ τα μαζί να φτουρίσουν. Ερωτήματα, δήθεν, διατύπωσε. Και μάλιστα με σπουδαίο επιχείρημα «Αφού το συζητάει ο κόσμος».

Σε τρομάζει το πόσο υποδαυλίζουν μεθοδικά. Πόσο πυροδοτούν ύπουλα. Δύο ιατροδικαστές και ένας πραγματογνώμονας από την πλευρά της οικογένειας, και ωστόσο, πριν τη δική τους ολοκλήρωση έρευνας, εκείνος, μαζί με άλλους, είχε οργανώσει ήδη την ατμόσφαιρα απόλυτης συσχέτισης… Τόσο λαίμαργα ιδιοτελείς! Τόσο λαίμαργα ιδιοτελείς όλοι! 

Ξεκίνησα το χρονογράφημά μου μιλώντας για τις λουλουδούδες των σκυλάδικων ενός «κάποτε». Το έχω μετανιώσει ήδη. Εκείνες οι γυναίκες, σκληρά εργαζόμενες, έκαναν συνήθως δυο και τρεις δουλειές. Για να αναθρέψουν παιδιά, να τα μορφώσουν. «Να μη γίνουν σαν και μένα», όπως πάντα μονολογούσαν. Ετούτοι εδώ πράττουν σαν «λουλουδούδες» παραπλεύρως του ψηφοφόρου «πελάτη», γιατί, αντιθέτως, γνωρίζουν ότι δεν θα βρουν καλύτερη «δουλειά» πουθενά. Και με το αίσθημα ακραίας αυτοσυντήρησης δεν νοιάζονται πόντο πέρα από τη μύτη τους… 

Τι να τους πουν λοιπόν «τα παιδιά»; Τι να τους πει το τι μέλλον ετοιμάζουν για τον τόπο με αυτές τις τακτικές; «Ηλία, ρίχ’ το!». Και μαζί δεν πάνε να αποδομηθούν πλήρως και κάθε είδους θεσμοί; «Ηλία, ρίχ’ το!».

Και τότε, ρε Ρέα, τι μένει ατόφιο από εκείνη την ατμόσφαιρα των σκυλάδικων ώστε να το κρατήσουμε για το κείμενο; Το ότι τα λουλούδια ήταν από στεφάνια νεκροταφείων.