Story of the day: Ηλίας Δημητρακόπουλος, ο Έλληνας του «Watergate» που αποκάλυψε τη συμμετοχή της χούντας στο σκάνδαλο που συγκλόνισε τις ΗΠΑ

Ο κ. Ηλίας Δημητρακόπουλος, που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, δεν είναι απλώς ένας επίμονος δημοσιογράφος. Είναι ο άνθρωπος που τα έβαλε όχι μόνο με τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά και με την πανίσχυρη κυβέρνηση των ΗΠΑ, επί προεδρίας Νίξον. Συγκεκριμένα, αποκάλυψε την ελληνική εμπλοκή στο σκάνδαλο «Watergate» με τη χρηματοδότηση της προεκλογικής καμπάνιας του Νίξον από τη χούντα και κυνήγησε τον Χένρι Κίσινγκερ, o οποίος τον ήθελε νεκρό!



του Διονύση Θανάσουλα στο parapolitika.gr

Η παρουσία του στο ντοκιμαντέρ «Καιρός για ήρωες», που προβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ήταν συγκλονιστική.
Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος συνετέλεσε με τα άρθρα του στην εκλογική ήττα του Καραμανλή το 1963 και έγραψε το βιβλίο «Η απειλή της δικτατορίας», στο οποίο 18 σημαντικά πολιτικά πρόσωπα των ΗΠΑ μιλούσαν για τη σαθρή πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, προειδοποιώντας ταυτόχρονα για μια επερχόμενη χούντα. Ηταν το πρώτο βιβλίο που είχε απαγορεύσει και είχε στείλει στην πυρά ο Γ. Παπαδόπουλος.
Ο 39χρονος τότε δημοσιογράφος αναζητούσε μια ευκαιρία να φύγει από τη χώρα. Του δόθηκε από τον τότε γ.γ. του ΟΗΕ, Ου Θαντ, που τον προσκάλεσε ως ομιλητή στο συνέδριο του Οργανισμού στη Βαρσοβία. Ο Ηλ. Δημητρακόπουλος, αξιοποιώντας τη γνωριμία του με τον Δανό πρωθυπουργό Κραγκ -τον είχε γνωρίσει το 1964 όταν είχε μεταβεί στη Δανία για μια σειρά συνεντεύξεων με αφορμή τον γάμο του τέως σήμερα βασιλιά Κωνσταντίνου- απευθύνθηκε στη δανική πρεσβεία και με τη μεσολάβησή της έφυγε για την Αμερική.

ΣΥΜΜΑΧΟΙ. «Στην Ουάσινγκτον η γραφειοκρατία ήταν εναντίον μου. Η πλειοψηφία των Ελληνοαμερικανών, που υποστήριζε τη χούντα, το ίδιο. Είχα όμως τρεις πανίσχυρους συμμάχους: Τη Γερουσία των ΗΠΑ, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του. Εχοντας ταξιδέψει πολλές φορές στην Αμερική, είχε δημιουργήσει έναν πολύτιμο κύκλο επαφών, ενώ είχε τη φήμη του πολύ καλά πληροφορημένου και πολύ θάρρος. Αυτό φάνηκε όταν έμαθε, κατόπιν εορτής, για την εμπλοκή του ονόματος του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή στο πραξικόπημα. Σύμφωνα με τον κ. Δημητρακόπουλο, σε μυστική συνάντηση στη Νέα Υόρκη, τον Φεβρουάριο του 1967, με τον αρχιστράτηγο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Λόρις Νόρσταντ, «ο Καραμανλής του πρότεινε να εισηγηθεί στην Ουάσινγκτον μια στρατιωτική λύση του ελληνικού πολιτικού προβλήματος, με ηγέτη τον ίδιο». Το μυστικό του Κ. Καραμανλή αποκαλύφθηκε τελικά όταν ο Σάιρους Σουλτσμπέργκερ, εκδότης των «New York Times», το έγραψε στα απομνημονεύματά του.

Ενα άλλο μυστικό, ακόμη πιο συγκλονιστικό, αναδύθηκε και αποκάλυψε το ελληνικό άρωμα στο σκάνδαλο του «Watergate». Τον Νοέμβριο του 1968, ο ρεπουμπλικανός Ρίτσαρντ Νίξον κέρδισε τις εκλογές και έγινε ο 37ος πρόεδρος των ΗΠΑ με παράνομη χρηματοδότηση από τους συνταγματάρχες των Αθηνών. Ο ενδιάμεσος κρίκος ήταν ο Τομ Πάπας, ένας πλούσιος και πανίσχυρος Ελληνοαμερικανός, λάτρης της χούντας και πολύς στενός φίλος του Νίξον. Το ποσό, 549.000 δολάρια -τεράστιο για την εποχή-, δόθηκε σε τρεις δόσεις από τον υπαρχηγό της τότε ΚΥΠ, Μιχάλη Ρουφογάλη, στον Πάπας, ο οποίος το προώθησε στον Τζον Μίτσελ, υπεύθυνο της προεκλογικής καμπάνιας του Νίξον, παρόλο που η χρηματοδότηση υποψηφίου από ξένη κυβέρνηση ήταν παράνομη.

Τα χρήματα προέρχονταν από τον προϋπολογισμό της ΚΥΠ, που δεχόταν αθρόες οικονομικές «ενέσεις» κυρίως από τη CIA, γεγονός που έδινε άλλη διάσταση στην υπόθεση, ειδικά όταν το μυστικό έφτασε στα αυτιά του Ηλία Δημητρακόπουλου.
Ηταν η αρχή ενός συναρπαστικού πολιτικού θρίλερ, που κράτησε χρόνια, αφού το θέμα ήταν δυναμίτης για το αμερικανικό σύστημα και σπουδαία ευκαιρία για τον Ηλ. Δημητρακόπουλο να πλήξει αυτούς που στήριζαν τη χούντα. Ο ίδιος ζήτησε να επικοινωνήσει με τον πρόεδρο των Δημοκρατικών, Λάρι Ο’ Μπράιαν, όμως η CIA, που τον παρακολουθούσε στενά, σήμανε συναγερμό.




«ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ». Οταν Νίξον και Αγκνιου εξελέγησαν, το δεύτερο θέμα για το οποίο τους ενημέρωσε ο διευθυντής του FBI, Τζ. Εντγκαρ Χούβερ, ήταν η τηλεφωνική επικοινωνία του Ηλία Δημητρακόπουλου και αυτό ήταν η αρχή του πολέμου της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατά του «Ελληνα συνωμότη».
Χρειάστηκε να περάσουν 3 χρόνια και να έρθει η 12η Ιουλίου 1971 ώστε, μετά από πιέσεις του Ελληνα δημοσιογράφου, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής να ξεκινήσει ανακρίσεις για το θέμα της ελληνικής δικτατορίας. Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος ήταν βασικός μάρτυρας στην πρώτη συνεδρίαση και η κατάθεσή του έφτασε την ίδια στιγμή στα χέρια του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Τζον Μίτσελ, παρ’ ότι βάσει των διατάξεων αυτό δεν επιτρεπόταν. Ο Νίξον έμαθε ότι ο Ηλ. Δημητρακόπουλος επρόκειτο να καταθέσει ένα μνημόνιο με όσα ήξερε για τις «βρώμικες» πηγές χρηματοδότησής του και προσπαθούσε να τον αποτρέψει στέλνοντας τον στενό συνεργάτη του, Μόρι Τσότνερ, να του μιλήσει. Ο Δημητρακόπουλος τον άκουσε και έκανε αυτό που του υπαγόρευσε η συνείδησή του: κατέθεσε το δεκασέλιδο μνημόνιο και όταν ο Νίξον, ο Μίτσελ και ο Αγκνιου το πήραν στα χέρια τους, δεν τους ενδιέφερε τι έλεγε από πάνω -μόνο η τελευταία παράγραφος. Ποια ήταν τα στοιχεία; Τι είχε δώσει ο Δημητρακόπουλος στο Κογκρέσο και στον Λάρι Ο’ Μπράιαν που δεν ξέρουμε; Αυτή ήταν η γένεση του «Watergate».


Ο σκοτεινός ρόλος του Τομ Πάπας

Το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία των ΗΠΑ ξεκίνησε στις 17 Ιουνίου 1972, στις 2.30 το πρωί. Πέντε άνδρες συνελήφθησαν στο κτίριο Watergate, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος. Η αποστολή τους ήταν να ρυθμίσουν έναν μηχανισμό υποκλοπών που είχαν εγκαταστήσει στο κτίριο από τον Μάιο και να φωτογραφήσουν στοιχεία των Δημοκρατικών. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, μεταξύ των οποίων και ο έγκυρος ιστορικός Στάνλεϊ Κάτλερ, που έχει γράψει το «Wars Of Watergate», τα στοιχεία που έψαχναν ήταν αυτά που είχε δώσει ο Ηλίας Δημητρακόπουλος στον Λάρι Ο’ Μπράιαν. «Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτός που πλήρωσε για να εξαγοραστεί η σιωπή των διαρρηκτών ήταν ο Τομ Πάπας», δήλωσε αργότερα ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, που είχε γίνει πια στόχος.
Χρόνια μετά έμαθε ότι υπήρχε σχέδιο δολοφονίας ή εξαφάνισής του από τον Κίσινγκερ, ο οποίος δεν το διέψευσε ποτέ, ενώ όταν έφυγε από το υπουργείο Εξωτερικών πήρε μαζί του τον ογκώδη φάκελο του Δημητρακόπουλου και τον κατέθεσε μαζί με χιλιάδες άλλα έγγραφα στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, μη επιτρέποντας τη δημοσιοποίησή τους πριν από τον θάνατό του.