Topwoman η Ιωάννα Ρέτσου, Μαραθωνοδρόμος: Αυτός είναι ο τρόπος να σταματάω το θόρυβο μέσα στο μυαλό μου!

Το ραντεβού δόθηκε. Στις 10 το πρωί βρισκόμαστε η μία απέναντι από την άλλη. Μας χωρίζει μία οθόνη και περίπου 500 χιλιόμετρα. Εγώ Αθήνα, εκείνη Θεσσαλονίκη. Τρεις μέρες μετά τη συμμετοχή της στον μαραθώνιο στη συμπρωτεύουσα και ακόμα τα μάτια της φαίνονται γεμάτα εικόνες.

Η Ιωάννα έχει μεγάλα στρογγυλά μάτια και μπούκλες στα μαλλιά, οι οποίες χαϊδεύουν το μέτωπό της. Είναι αδύνατη και μικροκαμωμένη, όμως έχει νεύρο. Νεύρο που δεν λυγίζει μπροστά στην απόσταση. Φαίνεται ατρόμητη. Και οι 4 συνεχόμενες συμμετοχές της σε μαραθώνιους είναι η τρανή απόδειξη πως είναι. Όχι, δεν γεννήθηκε με φτερά στα πόδια, ούτε είναι επαγγελματίας αθλήτρια. Είναι μία γυναίκα όπως είσαι εσύ, εγώ, η αδερφή σου, η φίλη σου. Και αυτή είναι η όμορφη ιστορία της, αναφέρει το cosmo.gr

Γεννήθηκα το καλοκαίρι του '73 στην Αθήνα. Και συνεχίζω να παραμένω κάτοικος Αθηνών. Ουσιαστικά ήμουν πάντα ένας άνθρωπος πάρα πολύ κινητικός. Οι γονείς μου κατάλαβαν από νωρίς ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να με εξαντλούν, διότι είχα τρομερή ενέργεια. Έτσι, στα τέσσερά μου χρόνια με έγραψαν στη ρυθμική. Πήγα για δύο χρόνια. Στη συνέχεια, στο σχολείο, ασχολήθηκα με πάρα πολλά παιδικά αθλήματα. Έκανα στίβο, έπαιζα μπάσκετ, βόλεϊ. Οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα μπορούσα να κάνω στα πλαίσια του σχολείου την έκανα.

Αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η άθληση, η άσκηση, η προσπάθεια. Είναι τρόπος ζωής η κίνηση για μένα.

Αυτό πυ έκανα πάντα ήταν το αντίθετο απ' ό,τι συνηθίζουν να κάνουν τα κορίτσια. Για παράδειγμα μου άρεσε η έντονη ποδηλασία. Το γρήγορο κολύμπι. Οι βουτιές στα βαθιά. Ήθελα να κάνω κάτι πέρα από αυτό που κάνουν οι άλλοι. Ουσιαστικά ο εαυτός μου μου έβαζε πάντα τη φιτιλιά να πάω παρακάτω. Για μένα ήταν ένας τρόπος αυτοπροσδιορισμού, το να ξεχωρίσω από τους άλλους. Πάντα το ήθελα αυτό. Και ίσως αυτό με ωθούσε περισσότερο. Να κάνω κάτι παραπάνω, να πάω ένα βήμα παραπέρα.

Σαν παιδάκι παρότι υπερκινητικό ήμουν και παχουλό. Στο σχολείο ενώ είχα την ευκαιρία να κάνω πολλές αθλητικές δραστηριότητες, κανένας δεν μου έμαθε τον τρόπο να ξεκινώ να τρέχω. Κανένας δεν μου μίλησε για τις ανάσες και για το ρυθμό, με αποτέλεσμα να θεωρώ για χρόνια ότι εγώ δεν μπορώ να τρέξω. 

Κάποια στιγμή το 2006 ένιωσα πάρα πολύ εγκλωβισμένη. Δεν ήθελα να μπω στο γυμναστήριο, δεν ήθελα να μπω στο γήπεδο. Ένα βράδυ γυρνώντας από ένα επαγγελματικό ταξίδι, έβαλα τα αθλητικά παπούτσια μου, κατέβηκα στο γήπεδο, στο Τροκαντερό και έτρεξα για 50 λεπτά συνεχόμενα. Πράγμα που δεν πίστευα ότι μπορούσα να το κάνω. Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα ότι γίνεται το ένα βήμα έφερε το άλλο. Ουσιαστικά άρχισε το χτίσιμο απόστασης, ένα χτίσιμο μέσα στο μυαλό μου.

Ούτε που κατάλαβα πώς ήρθε η απόσταση στα πόδια μου. Το 2008 έτρεξα το πρώτο μου 5άρι, το 2009 το πρώτο μου 10άρι στα πλαίσια του μαραθώνιου της Αθήνας και το 2010 έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο.

Ένα από τα πράγματα που κερδίζει ο δρομέας είναι η αυτοσυγκέντρωση και ο γυρισμός μέσα στον εαυτό σου. Όταν ξεκινάς και νιώθεις άνετα με το ρυθμό, όταν νιώθεις ότι τα πόδια σου πάνε, ότι τα χέρια σου πάνε και είσαι άνετος μέσα σε αυτό, δεν λαχανιάζεις και τρέχεις τρέχεις τρέχεις, εκεί ξεκινάει μία διαδικασία αυτογνωσίας.

Ο κάθε μαραθώνιος είναι διαφορετικός. Ξεκινάς διαφορετικός άνθρωπος τερματίζεις διαφορετικός άνθρωπος. Και αυτό μπορεί να είναι κλισέ, αλλά ισχύει 100%. Ο πρώτος ήταν μία αποκάλυψη, γιατί ήταν terra incognita. Δεν το είχα ξανακάνει, δεν ήξερα αν θα μπορέσω να τα καταφέρω. Ο δεύτερος ήταν η επιτυχία μου. Είχα κάνει μία επιτυχημένη προετοιμασία και έκανα αυτό για το οποίο είχα προπονηθεί. Ήταν μία μεγάλη νίκη. Ο τρίτος ήταν η επανένταξή μου, καθώς ένα πρόβλημα μυοσκελετικό με ταλάνισε για αρκετό καιρό και πίστεψα κάποια στιγμή ότι θα μπορούσε να με αφήσει και απ' έξω, αλλά με πάρα πολύ πίστη και προσπάθεια τα κατάφερα. Ο τρίτος μου μαραθώνιος ήταν η απόδειξη ότι μπορώ. Και ο τέταρτος ήταν πραγματικά μία απόδειξη ότι όσο και αν φοβάσαι κάτι, τελικά όταν μπεις μέσα σε αυτό μπορείς να κολυμπήσεις και να το φέρεις σε πέρας.

Έχω βάλει στα πόδια μου προβλήματα, έχω βάλει στα πόδια μου διλήμματα. Τη στιγμή που θα ξεκινήσω να τρέχω ξέρω πως όταν θα τελειώσω θα έχω βρει και τη λύση σε όλα.

Το τρέξιμο είναι ο τρόπος μου να σταματάω το θόρυβο μέσα στο μυαλό μου, να έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου και κάποια στιγμή, σε ένα υπέρτατο επίπεδο, να σταματάει ο διάλογος με τον εαυτό μου και να είμαι παρούσα στη στιγμή. Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο. Να σταματήσουν όλα τα γύρω και απλά να είμαι παρούσα.

Είχα το μερίδιο μου, το μερίδιο της ζωής της πιο ανέμελης, που δεν έχει τόσο πρόγραμμα. Αλλά πάντα είχα ένα χαρακτηριστικό. Δεν σκόρπαγα τον εαυτό μου. Πάντα κράταγα δυνάμεις. Είχα μία ισορροπία ανάμεσα στα πράγματα που έκανα. Δεν ένιωσα ότι έχανα κάτι ακόμα και όταν ξεκίνησα να κάνω πιο στοχευμένες προετοιμασίες για τους αγώνες. Ό,τι θυσίασα ήταν εθελούσιο, το έκανα με χαρά. Γι αυτό και δεν νιώθω κάποια ανισορροπία.

Οι άντρες χαίρονται που είμαστε και εμείς δρομείς ανάμεσά τους. Δεν έχω συναντήσει ανταγωνισμό, κακές ή σεξιστικές συμπεριφορές. Έτυχα πολύ μεγάλης αποδοχής, στήριξης και βοήθειας από τους άντρες συναθλητές μου.

Αισθάνομαι πολύ όμορφα ως γυναίκα. Δεν νιώθω πως χάνω τίποτα από τη θηλυκότητα μου μέσα στον αγώνα. Είναι ωραίο να είσαι γυναίκα δρομέας. Σκέψου πως έχουμε εισάγει το χρώμα στους αγώνες. Τη χαριτωμενιά με τα μαλλιά μας και τα νύχια μας.

Μία συγκλονιστική στιγμή, την οποία την έχω στο μυαλό, ήταν η Ελβετή που τερμάτισε τον αγώνα το 1984. Είχε κάνει λάθος διαχείριση με τη τροφοδοσία της και την υδροδοσία της και ουσιαστικά θα μπορούσε να έχει πεθάνει, αλλά ήταν αποφασισμένη να τερματίσει. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτό το βιώνει ο κάθε άνθρωπος από το 30ο χιλιόμετρο του μαραθωνίου και μετά. Εκεί που έρχεται ο πόνος, ο τοίχος, εκεί που τα πόδια σου, πηγαίνουν μεν αλλά δεν ξέρεις τι τα κινεί, γιατί μερικές φορές δεν τα νιώθεις κιόλας. Η εικόνα αυτής της γυναίκας είναι πολλές φορές το κίνητρό μου.

Έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων από το '70 και το '80 που έτρεχαν στο δρόμο, για να βάλουν χιλιόμετρα στα πόδια τους και τους κοίταγαν λες και είναι εξωγήινοι και τώρα έχει ξεχειλίσει ο τόπος από ανθρώπους που τρέχουν μόνοι ή σε παρέες. Αυτό το πράγμα, είναι δεν είναι μόδα, το θεωρώ πολύ μεγάλη επιτυχία..

Τι θα έλεγα σε ένα κορίτσι που ξεκινάει τώρα το τρέξιμο; Άπαξ και περάσεις το χρονικό περιθώριο των τριών μηνών και έχεις μία συχνότητα στην προπόνηση, αυτό ήταν. Έχεις κολλήσει. Και να θυμάσαι και αυτό: Τον χρόνο ποτέ δεν το έχουμε. Τον χρόνο τον φτιάχνουμε.