Top woman η Έλσα η ψυχολόγος που ξαναδίνει «ζωή» σε παλιά έπιπλα και πάει κόντρα στην κρίση! (φωτό)

Η Έλσα είναι ψυχολόγος. Με πολλά πτυχία και διδακτορικά. Όμως η τρέλα της είναι τα έπιπλα. Στο wood picker βάφει και σε μαθαίνει να βάφεις. Μένει στον Λυκαβηττό. Έχει τρία παιδιά. Της γκρινιάζουν και την απειλούν που κουβαλάει τόσα έπιπλα και ξύλα στο σπίτι και τους έχει τρελάνει. Αλλά την αγαπάνε. Και ο μεγάλος μάλιστα θα ασχοληθεί επαγγελματικά με το μαγαζί. Δεν σκέφτηκε την κρίση. Το έκανε γιατί της άρεσε. Και πάει καλά. Όλη της την ζωή μάζευε πράγματα. Και τώρα τα αξιοποιεί.

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Ξεκίνησε από την ανάγκη μου να κάνω πράγματα με τα χέρια μου. Και έχω κάνει διάφορα πράγματα με τα χέρια μου. Και δεν είναι μόνο ότι κάθομαι, είναι ότι μιλάω πολύ. Η δουλειά μου είναι λόγος, είναι νους και πνεύμα. Και ήθελα να κάνω πράγματα με τα χέρια μου. Ξεκίνησα με τα έπιπλα, έκανα ένα σεμινάριο. Μου αρέσουν τα έπιπλα πάρα πολύ, ασχολιόμουν και με διακόσμηση από πριν, στο σπίτι μου εννοώ. Και πηγαίνοντας στην Αγγλία να δω τα παιδιά μου που σπούδαζαν, βρήκα τα χρώματα της Annie Sloan, που είναι τα μόνα που μπαίνουν πάνω από οποιαδήποτε επιφάνεια χωρίς τρίψιμο και αστάρι, πράγμα που κάνει πολύ απολαυστική την μεταποίηση και την μεταμόρφωση επίπλων. Δεν τρίβεις και είναι πολύ βασικό αυτό. Το τρίψιμο είναι ταλαιπωρία. Και η άποψή μου για την ζωή είναι ότι δεν χρειάζεται να πετάμε πράγματα. Μπορούμε να τα ξαναφτιάχνουμε και να τους δίνουμε ζωή και αυτό με οδήγησε στο να φτιάξω αυτό τον χώρο, που δεν είναι μαγαζί αλλά ένας χώρος δημιουργικός που κανείς μπορεί είτε να φέρει πράγματα και να του τα φτιάξουμε ή να τον μάθουμε να χρησιμοποιεί τα χρώματα αυτά.

Πού τα βρίσκεις τα έπιπλα;
Τα έπιπλα τα βρίσκω από παζάρια, από μαγαζιά. Και φυσικά στον δρόμο γιατί οι Αθηναίοι πετάνε διαμάντια.

Γιατί πετάνε οι Αθηναίοι;
Γιατί νομίζω ότι βαριόμαστε. Είμαστε λίγο κακομαθημένοι μετά από αυτή την 20ετια των παχουλών αγελάδων και δεν ξαναφτιάχνουμε κάτι που έχει χαλάσει. Δεν βάζουμε τον κόπο. Πετάμε. Πετάμε γενικώς. Είτε αυτό είναι ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι έπιπλα. Υπάρχει η λογική του «αλλάζουμε τα πουκάμισα έτσι».

Τι έπιπλα έχεις στο σπίτι σου;
Επειδή και ο πατέρας μου αγαπούσε τα έπιπλα, έχω έπιπλα διαφόρων εποχών. Κάποια τα οποία ήταν πιο βαριά και πιο μπαρόκ τα πείραξα και έπαιξα με τα χρώματα και έχουν ελαφρύνει πολύ. Έχω παλιά έπιπλα, 18ου, 19ου αιώνα και τα έβαψα γιατί ήταν πολύ βαριά, πολύ χρυσά και έχουν μεταμορφωθεί και είναι εξαιρετικά.

Από πότε άρχισες να ασχολείσαι με την διακόσμηση; Πήρες το μικρόβιο από τον πατέρα σου;
Κάθε Κυριακή, πήγαινα με τον πατέρα μου για να αφήσουμε την μαμά μου να κοιμηθεί το πρωί. Πηγαίναμε οι 2 μας στο Μοναστηράκι. Ήταν μια πολύ μεγάλη βόλτα που ήταν και αυτό που έκανα με τον πατέρα μου. Δηλαδή ήταν το μυστικό μας και νομίζω ότι ίσως αυτό να έχει σχέση με το πόσο αγαπημένο είναι όλο αυτό. Αυτή η βόλτα η κυριακάτικη. Ξυπνούσαμε νωρίς εμείς οι δύο και ήταν αυτό που μοιραζόμασταν.

Τι σε εμπνέει για να διαλέξεις χρώματα για ένα έπιπλο;
Αν είναι ένας πελάτης που έχει διαλέξει χρώμα, δεν εμπλέκομαι. Αλλά όταν είναι στην δική μου δικαιοδοσία, ξεκινάω με μια ιδέα που έχει να κάνει με το πώς είμαι εκείνη την στιγμή. Πόσο μπλε είναι η ψυχή μου ας πούμε, πόσο φωτεινή, πόσο κόκκινη, πόσο γκρίζα. Ξεκινάς λοιπόν με αυτό αλλά όλο το σημαντικό για μένα είναι να αφήνεις τον εαυτό σου να συνομιλήσει με το έπιπλο. Όταν ξεκινάς να βάφεις κάτι, μπορεί να δεις στην πορεία ότι το έπιπλο σου ζητάει κάτι άλλο. Σου ζητάει κάτι πιο φωτεινό ή πιο σκούρο. Πρέπει να είσαι ευέλικτος. Όπως είναι ευέλικτο και το χρώμα. Να δεις τι σου ζητάει το ίδιο το έπιπλο. Να είσαι ανοιχτός δηλαδή στην αλλαγή.

Τι χρώμα θα έβαφες την Αθήνα;
Θα την έβαφα «Emperor’s silk», το μετάξι του αυτοκράτορα. Είναι ένα ωραίο βαθύ κόκκινο. Γιατί η Αθήνα είναι μια πάρα πολύ όμορφη πόλη που αν την σεβόμασταν λίγο, να μην πετάγαμε σκουπίδια δηλαδή, θα ήταν ακόμα πιο όμορφη. Αν προσέχαμε λίγο την αυλή μας ρε παιδί μου. Αυτό που έκαναν οι γιαγιάδες μας. Που ασβέστωναν το σπίτι τους και ασβέστωναν και λίγο απ’ έξω.

Πώς και μπήκες στους Atenistas;
Στους Atenistas μπήκα πριν 4 χρόνια, στην αρχή τους ακόμα. Νομίζω ότι ένιωθα αυτή την ανάγκη. Να βρω ένα πλαίσιο όπου θα νοιαζόμαστε για την πόλη μας, για την ζωή μας, χωρίς γραφειοκρατίες. Ήθελα μια πιο ηθική βάση σχέσης των ανθρώπων. Δεν με διέψευσε. Είναι ένα εξαιρετικό ταξίδι αυτή η ιστορία. Άλλοτε τα καταφέρνουμε και κάνουμε πολύ σπουδαία πράγματα, άλλοτε λιγότερο. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς δουλεύει η ομάδα. Είναι όλο εθελοντικό. Δεν έχουμε χρήματα, δεν παίρνουμε χρήματα. Γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους. Είναι όμορφα.

Όταν φτιάχνεις κάτι και δεν σου βγαίνει, τι γίνεται;
Κάνεις αυτό που λένε οι Άγγλοι, «sleep over it». Κοιμάσαι και την άλλη μέρα θα σου βγει. Και υπάρχουν και πράγματα που δεν βγαίνουν σε αυτή την ζωή. Τι να κάνουμε;

Πόσο χρόνο σου παίρνει να δώσεις νέα ζωή σε ένα έπιπλο;
Εξαρτάται απ’ το μέγεθος. Ένα κομοδίνο ας πούμε ή μια συρταριέρα, μπορεί να θέλει 3 ώρες. Δεν είναι πολύ. Γιατί δεν έχεις τρίψιμο και γιατί στεγνώνει γρήγορα.

Εκνευρίζεσαι όταν βλέπεις απεριποίητα έπιπλα;
Ο καθένας μπορεί να ζει την ζωή του όπως την θέλει. Όταν με ρωτάνε, θα τους δείξω. Προτιμώ να σε μάθω να το κάνεις από το να το κάνω εγώ. Αυτό που βρήκα εγώ, η χαρά που βρήκα εγώ, θέλω να την βρουν και άλλοι. Και είναι πολύ ενδιαφέρον. Βλέπεις έρχονται και ξανάρχονται και μας λένε «ευχαριστούμε». Είναι πολύ δημιουργικό. Και νομίζω πως δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα σε αυτή την ζωή. Η δημιουργικότητα είναι και η αντίστασή μας.

Τι κόσμος έρχεται στο μαγαζί;
Όλων των ηλικιών. Κορίτσια νέα, άντρες, αρχιτέκτονες, γιαγιάδες.

Τα έπιπλα ποιοι τα αγοράζουν;
Εμένα δεν με νοιάζει να πουλάω έπιπλα. Έπιπλα αγοράζουν αυτοί που βαριούνται να τα φτιάξουν.

Ποιος λαός έχει πιο πολύ γούστο στα έπιπλα;
Οι Δανοί. Έχουν πολύ καθαρές γραμμές και πολύ ωραία ξύλα. Οι Ιταλοί φυσικά, στο design γενικώς. Κάθε σχολή έχει τα δικά της πράγματα. Οι Γάλλοι είναι λίγο φορτωμένοι, οι Ινδοί είναι πάρα πολύ φορτωμένοι σε χρώμα. Οι Σουηδοί έχουν πολύ ωραία παλιά σουηδικά έπιπλα. Και πάνω στους Σουηδούς εμπνεύστηκαν και οι άνθρωποι της Annie Sloan.

Ο κόσμος τι προτιμάει; Να αγοράζει έτοιμα έπιπλα ή να φτιάχνει;
Ο κόσμος έρχεται για να μάθει πιο πολύ. Και γουστάρει. Και εμένα μου αρέσει πολύ αυτό. Και η όλη φιλοσοφία είναι να δημιουργήσεις μια κοινότητα μέσα από το «μάθημα» αυτό. Αυτή η επικοινωνία είναι πολύ όμορφο κομμάτι. Γνωρίζεις πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Και σε μια εποχή που οι άνθρωποι είναι πολύ κλεισμένοι, με το χρώμα σαν μέσο, ανοίγονται.

Το βλέπεις σαν προσωπική ψυχοθεραπεία όλο αυτό;
Μου δίνει χαρά. Είναι ψυχαγωγία. Το να βάφω μου δίνει χαρά. Το να μαθαίνω σε άλλους να βάφουν μου δίνει χαρά. Το να γεννάω ιδέες μου δίνει χαρά. Δεν θέλω κάτι άλλο. Θέλω ό,τι κάνω να μου δίνει χαρά. Δεν θέλω να πηγαίνω στην δουλειά μου και να βαρυγκωμώ.

Υπήρχε έπιπλο που να είδες στον δρόμο και να είπες «ε, δεν γίνεται να το έχεις πετάξει αυτό ρε γαμώτο»;
Βέβαια. Ένα παλιό πικάπ. Ξύλινο έπιπλο. Άνοιγε από πάνω και είχε ραφάκια που έμπαιναν οι δίσκοι. Ήταν μαόνι, ένα μαύρο πανέμορφο ξύλο, ένα μαγικό πράγμα. Και ήταν πεταμένο. Ε και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλη μια φορά πριν ξεκινήσω τα έπιπλα, ήταν ο γιος μου 2 χρονών, καλοκαίρι και τον πήγαινα στο νοσοκομείο γιατί είχε πυρετό. Και όπως πηγαίναμε βλέπω πεταμένο έναν καλόγερο τεράστιο με καθρέφτη. Παρατάω το παιδί, παίρνω το έπιπλο και πήγα στο νοσοκομείο με το παιδί και το έπιπλο. Και πίσω είχε κολλημένο ένα χαρτί «Cairo, Egypt”. Ήταν από την Αίγυπτο. Το έχω σπίτι μου εννοείται.

Την Έλσα και το team της θα τους βρεις στο Wood Picker, Βουλής 41, Σύνταγμα.

Και εδώ:

http://www.wood-picker.com/

https://www.facebook.com/woodpickergr

από το grekamag.gr

Κείμενο: Μαίρη Βαμβακά
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ακρίβος