Τι γράφει ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος για τον Αλ Πατσίνο που εμφανίστηκε με δυο ταινίες στη Βενετία

Ο Αλφρέντο Πατσίνο αγαπάει τη Βενετία και έρχεται συχνά, αλλά φέτος έχει την τιμητική του με δύο ταινίες στο επίσημο πρόγραμμα, με μια (ήσσονος σπουδαιότητας) ειδική βράβευση ήδη, και με το κύπελλο Volpi για την ερμηνεία του στο Manglehorn εξαιρετικά πιθανή.  
Στην ταινία του Ντέϊβιντ Γκόρντον Γκριν Manglehorn υποδύεται έναν κλειδαρά που βρίσκεται στη δύση της ζωής του, χωρίς συντροφιά εκτός από την αγαπημένη του γάτα, αποξενωμένο από τον γιό του, χωρισμένο από τη γυναίκα του, πληγωμένο από μια λάθος ερωτική επιλογή του παρελθόντος.



Είναι κοινωνικά ευγενικός αλλά απροσπέλαστος- ένα κουβάρι από θυμό και παραίτηση, φυλακισμένος σε μια ζωή μηχανική και άχαρη. Καταλαβαίνουμε οτι κάποτε υπήρξε ένας άνδρας που προκαλούσε έμπνευση, από εκείνους που σημαδεύουν τη ζωή κάποιου αλλά δεν μπορούν να πάρουν χαρά από τη δική τους. Το επώνυμο του, Manglehorn, μεταφράζεται ως κατακρεουργημένο κέρατο, και ο χαρακτήρας είναι τόσο αψύς και οξύθυμος όσο υπονοοεί το όνομα του. Για τον Πατσίνο, αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος εδώ και πολύ καιρό, σε ένα πορτρέτο που βασίζεται πάνω στις αρετές του, δηλαδή στην ικανότητα του να βρυχάται σαν λιοντάρι που ορμάει, και την επόμενη στιγμή, να ψιθυρίζει τα πιο τρυφερά λόγια, ακούγοντας την καρδιά του. Η ταινία παρασύρεται συχνά σε έναν σχηματικό λυρισμό, κι αν δεν ήταν ο Πατσίνο να μαζέψει τις άκυρες φαντασιακές εξάρσεις του Γκριν, θα φαινόταν πιο ανάγλυφα η αδυναμία του σεναρίου του Πολ Λόγκαν να αναπτύξει την όποια περιφερειακή υπόθεση.  

Αν το Manglehorn είναι μια καλή ευκαιρία για τον σπουδαίο ηθοποιό να αντιτάξει την προσωπικότητα του σε ένα ισχνό σενάριο, το Humbling μας κάνει να αναρωτιόμαστε που τελειώνει ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας και που ξεκινάει ο ίδιος η ηθοποιός που τον υποδύεται. Ο Πατσίνο είχε αγοράσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Φίλιπ Ροθ, και με ελάχιστα χρήματα, ολοκλήρωσε τα γυρίσματα στο σπίτι του σκηνοθέτη Μπάρι Λέβινσον, στο Κονέκτικατ. Είναι σαφές τι τον τράβηξε στην υπόθεση: πρόκειται για την βαθύτατη υπαρξιακή κρίση ενός θεατρικού ηθοποιού που γερνάει, αδυνατεί να θυμηθεί τα λόγια του, αισθάνεται πως το κοινό δεν τον παρακολουθεί πλέον, χάνει την επιθυμία του να ξανανέβει στη σκηνή, και τα φτιάχνει με τη νεότατη, λεσβία κόρη μιας παλιάς του γκόμενας, απρόθυμα αν και πονηρά, μήπως και η σχέση αποτελέσει ελιξήριο για έναν απογοητευμένο εγωπαθή. Παρά την ελεύθερη διασκευή, ο πεσσιμισμός του Ροθ είναι διάχυτος, ωστόσο ο Πατσίνο κυριαρχεί, μπαινοβγαίνοντας αυτοβιογραφικά στην καριέρα του, την εικόνα του, και την αγωνιώδη αναμέτρηση του ηθοποιού μπροστά στους μεγάλους ρόλους και την αναπόφευκτη φθορά- σαν κακομαθημένο παιδί που εξελίσσεται σε αυτοκτονικό τέρας.  



Ο έμπειρος Λέβινσον δε μπορεί να αντισταθεί στη σαρωτική προσέγγιση του Πατσίνο, ενός "υποκριτή" που αν δεν έχει υλικό, ορμάει με πάθος και καταβροχθίζει ότι βρει μπροστά του. Απολαυστικός; Σίγουρα. Ικανός να εντοπίσει αποχρώσεις με το σώμα, τα μάτια και τη φωνή; Αναμφισβήτητα. Αμολημένος όμως στο γήπεδο που γνωρίζει τόσο καλά, χωρίς το φρένο του συγκεκριμένου σεναρίου, μοιάζει με ταύρος σε υαλοπωλείο. Για την ολισθηρή πίστα της υποκριτικής, την περίπλοκη ψυχοσύνθεση των ηθοποιών και τα δόκανα στα οποία η φαντασία παγιδεύει έναν γερασμένο σταρ, έχουμε δει καλύτερες, πιο ολοκληρωμένες ταινίες.

Τον Αμπιγιέρ, για παράδειγμα. Ακόμη και το Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, πριν από μερικές ημέρες, εδώ στη Βενετία. Αλλά από το Humbling, που διαθέτει μερικές στιγμές εμπνευσμένης μαύρης κωμωδίας, θα μείνει αξέχαστη η σκηνή όπου ο Πατσίνο έχει πάθει λουμπάγκο και του χορηγείται παυσίπονη ένεση για άλογα, με αποτέλεσμα να αποκρίνεται μουγκρίζοντας ακατάληπτα, ανήμπορος και ναρκωμένος. Σε αυτόν τον ηθοποιό αξίζει μια καλύτερη κωμωδία από το Jack and Jill του Άνταμ Σάντλερ, αν και εδώ που τα λέμε, ο Δικηγόρος του Διαβόλου, ήταν όντως κωμωδία- τουλάχιστον έτσι την "διάβασε" ο Πατσίνο... Στη συνέντευξη τύπου (για να μην ανησυχείτε για την ψυχολογική κατάσταση του) ο Πατσίνο ήταν ορεξάτος και εξομολογητικός, μίλησε πολύ για τον εαυτό του, τις ανησυχίες, τις κατακτήσεις και τις απώλειες του, τα παιδιά του, τη σχέση του με το Χόλιγουντ (λέγοντας μάλιστα πόσο ενθουσιάστηκε με τους Φύλακες του Γαλαξία!) και μίλησε εκτεταμένα για την κατάθλιψη, δηλώνοντας πως, ευτυχώς, δεν γνωρίζει την έκφραση της και αν έχει την έχει περάσει στη ζωή του, διαχωρίζοντας την από τη λύπη και τη θλίψη. 
lifo.gr