Έρχονται κρεμάλες ή στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί... - Ένα άρθρο του Κώστα Στούπα

του Κώστα Στούπα

1) «Πατριώτες» και «σύντροφοι»: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί...

Όταν η χρεοκοπία θα έχει γίνει παρελθόν, αφού έχουμε πληρώσει το κόστος που οφείλει να πληρώσει ο καθένας ανάλογα με πως έχει «στρώσει» για να «κοιμηθεί» πριν πέσει το βράδυ, αλλά και του συνολικού ρίσκου χώρας που του αναλογεί, θα είμαστε σε θέση να δούμε τα συμβεβηκότα αυτής της περιόδου περισσότερο ψύχραιμα και να προσδιορίσουμε τις αντιφάσεις τους ευκρινέστερα...

Υπάρχουν τραγικές αντιφάσεις στο λόγο που εκπορεύεται σε σημείο που οι θύτες της ιστορίας να εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως θύματα.

Υπάρχουν εκφράσεις για κρεμάλες, ειδικά δικαστήρια και βουλγαροποίηση της Ελλάδας που αυτοί που τις εκφέρουν μοιάζουν με τον εγκληματία που πάντα νιώθει μια βαθύτερη παρόρμηση να επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος...

Σκηνή Πρώτη: Κάνουν την Ελλάδα Βουλγαρία...

Αποτελεί βασικό σύνθημα της αριστεράς και εκφέρεται πιο συχνά από πρόσωπα που διέπρεψαν στα χρόνια της σοβιετίας, σαν «διαφημιστές» μεταξύ άλλων της Βουλγαρίας του Ζίβκοφ ως επίγειου παραδείσου σε σύγκριση με την Ελλάδα.

Με την κατάρρευση της σοβιετίας και την αποκάλυψη της εξαθλίωσης που επεφύλασσε ο σοσιαλισμός δεν «ίδρωσε» το αυτί τους αλλά συνέχισαν να παρατηρούν τα ελαττώματα του καπιταλισμού αγνοώντας επιδεικτικά τα αποδεδειγμένα εγκλήματα που στήριξαν με την πολιτική του υποστήριξη...

Ποτέ δεν κατάλαβαν πως η δυστυχία που σκόρπισε ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν η αιτία να αποκτήσουν οι ίδιοι στην «ψωροκώσταινα» οικιακές βοηθούς και φτηνούς εργάτες των οικοδομών που απέκτησαν με δανεικά και κοινοτικά προγράμματα...

Σκηνή Δεύτερη: Κρεμάλες και ειδικά δικαστήρια για τους προδότες...

Ακούγεται κυρίως από τα έδρανα της ναζιστικής άκρας δεξιάς μαζί με μακαρισμούς για την δικτατορία του Μεταξά και τη Χούντα των συνταγματαρχών... 

Οι τελευταίοι που καταδικάστηκαν σαν προδότες σε αυτή τη χώρα ήταν τα μέλη της Χούντας που ευθύνονται για την εξοστρακισμό της χώρας από τις δημοκρατίες της Δύσης για μια επταετία και κυρίως για την προδοσία και τραγωδία της Κύπρου.

Επίσης από το ειδικό δικαστήριο της Νυρεμβέργης δικάστηκαν και εκτελέστηκαν πολλοί από τους Γερμανούς ναζί που τόσο πολύ θαυμάζουν, σαν «χασάπηδες» της ιστορίας...

Είναι τυχαίο που οι υποστηρικτές πλείστων όσων πολιτικών και ιστορικών «ατυχημάτων» και εγκλημάτων με μεγάλη ευκολία κατηγορούν όλους τους άλλους  με σχετική ευκολία και αυθαίρετη εξίσωση για πράγματα που αφορούν τις ιστορικές ενοχές τους;...

Τυχαίο δεν είναι, αλλά άλλης επιστήμης αντικείμενο η διερεύνηση και ερμηνεία.

Πολλά από τα επίκαιρα «φυντάνια» της πολιτικής ζωής («φυντάνια» δεν σημαίνει πως είναι κατ΄ ανάγκη νέοι) συμπεριφέρονται σαν να αγνοούν την ελληνική ιστορία...

Την ευκολία με την οποία αυτή η χώρα κύλησε σε εμφυλίους και το κόστος «αίματος» αυτών των τραγικών περιόδων.

Με μεγάλη ευκολία π.χ. υποστηρίζουν να εγκαταλείψει η χώρα τους παραδοσιακούς της συμμάχους και τον δυτικό προσανατολισμό, επιδεικνύοντας μνημειώδη άγνοια πως όποτε συνέβη αυτό ακολούθησαν εθνικές τραγωδίες όπως το ’22 και το ’73 και πως οι υπεύθυνοι τιμωρήθηκαν στη συνέχεια με τις ευλογίες του πλήθους που τους ζητωκραύγαζε πριν.

Ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης διατύπωσε μια πολύ καλή ερμηνεία πριν λίγες μέρες:

«Διαβάζοντας την ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής, είχα ανέκαθεν την εξής απορία: Ο Δημήτριος Γούναρης -και κάποιοι ακόμα έντιμοι και καλοπροαίρετοι από τους Εξ- δεν αντιλαμβάνονταν πως αν συνέβαινε το μέγα κακό, θα το πλήρωναν με τη ζωή τους; Παρακολουθώντας την τρέχουσα επικαιρότητα, έχω επιτέλους την απάντηση: Όχι, δεν το αντιλαμβάνονταν. Η συμφορά, προφανώς, μοιάζει με νταλίκα που ερχόμενη καταπάνω σου σε τυφλώνει με τους προβολείς της...»

   2) Εάν ήμουν ΣΥΡΙΖΑ θα ανησυχούσα   Μήπως το αριστεροδεξιό αντιμνημονιακό μπλοκ, εκτός από τα μυαλά κάποιων πληρωμένων κονδυλοφόρων - λακέδων του ιμπεριαλισμού, βρίσκεται και στα μυαλά των ψηφοφόρων; Και μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ;

Βλέπε: Εάν ήμουν ΣΥΡΙΖΑ θα ανησυχούσα

3) Χαίρομαι πολύ...

Οι περισσότεροι θεωρούν πως η σημαντικότερη είδηση χθες ήταν η ψήφιση, επιτέλους, του Μνημονίου 3. Μάλλον ναι. Για μένα η πολύ σημαντική είδηση της χθεσινής μέρας ήταν τα εγκαίνια της νέας βιομηχανικής μονάδας των Μύλων Λούλη στο Κερατσίνι, που αναδημιουργεί το ιστορικό εργοστάσιο των Μύλων Αγίου Γεωργίου. Βιομηχανική επένδυση σήμερα, και μάλιστα μέσα στον παραδοσιακό, βασανισμένο οικιστικό ιστό του λιμανιού, ακούγεται σαν θαύμα. Σαν φοίνικας που αναγεννιέται, μέσα από τις στάχτες του. Χαίρομαι πολύ.
  Από τον τοίχο του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη στο φ/β
  4) Άλλο ύφεση άλλο Χούντα...

Πολλοί εξακολουθούν να ονομάζουν την ύφεση χούντα και την απώλεια (πολλών) δικαιωμάτων και θέσεων εργασίας πραξικόπημα. Ό,τι ζούμε είναι φρικαλέο, αλλά γίνεται ακόμα στο πλαίσιο μιας (έστω ελλειμματικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και πάμε πάλι: Άλλο ανέχεια, άλλο ολοκληρωτισμός. Άλλο χρεοκοπία, άλλο δικτατορία.

Για κάποιους η πρώτη θεωρείται (ευλογοφανώς) χειρότερη. Αυτό δεν είναι λόγος να συγχέεται με τη δεύτερη, εκτός αν θεωρείς ότι για να κάνεις αντιπολίτευση δεν αρκεί να επισημαίνεις προβλήματα, δεν επιβάλλεται να προτείνεις λύσεις, αλλά οφείλεις να χρησιμοποιείς σε κάθε σου δήλωση τις λέξεις "χούντα", "Τσολάκογλου", "πραξικόπημα" κ.ο.κ. Τα πάντα στη ζωή είναι (και) ζήτημα ύφους που έγραφε και κάποιος.
  Από τον τοίχο του υπογράφοντος ως to Feleki στο Φ/Β

Πηγή: www.capital.gr