Μοναδικές! 3 μεγάλες κυρίες πλέκουν και διηγούνται τις συναρπαστικές ιστορίες τους: Είμαι 70 χρονών, αισθάνομαι σαν δύο άντρες - Να μη φοβάστε τη ζωή, να είστε δυνατοί, ειλικρινείς και τίμιοι!(φωτό)

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών και Νέων Μέσων (βλ. Athens Video Art Festival) κλείνει φέτος τα 10 του χρόνια. Το AVAF, το οποίο έχει φιλοξενήσει μέχρι στιγμής πάνω από 14.500 καλλιτέχνες και 9.500 έργα, θα πραγματοποιηθεί από τις 2 έως και τις 5 Οκτωβρίου, στον χώρο της «Τεχνόπολις» στον Κεραμεικό. Πέραν του πολυσυλλεκτικού καλλιτεχνικού χαρακτήρα του (βλ. applications, installations, performances, digital image, web art, μουσικής κ.λπ.), το φεστιβάλ καταπιάνεται με τη ραγδαία ανάπτυξη των άκρων, καθώς και τις ευεργετικές αλλά και τις καταστροφικές συνέπειες των συγκρούσεων μεταξύ τους. Φαινόμενο που παρατηρείται τόσο στη χώρα μας, όσο και σε αυτές του εξωτερικού.



Το VICE, λοιπόν, συνάντησε τις πρωταγωνίστριες των trailer του φεστιβάλ, τα χρύσα κορίτσια της φετινής διοργάνωσης και μίλησε μαζί τους για τη συμμετοχή τους σ' αυτά και πώς προέκυψε, για όσα αγαπούν και μισούν στην καθημερινότητά τους, για τον έρωτα και το φλερτ στα δικά τους χρόνια, αλλά και για το πόσο έχουν αλλάξει -πλέον- τα πράγματα. Η Φωφώ, η Μαίρη και η Αθανασία, τα τρία αυτά μεγάλα κορίτσια, μου πρόσφεραν γλυκά, τσουρεκάκι και ελληνικό καφέ, αλλά κυρίως άφθονο γέλιο.

Tης Νατάσας Κούμη - Vice.com

Σε επαφή μαζί τους με έφερε μία από τις curators του φεστιβάλ, Ιφιγένεια Παπαδάτου. Η Ιφιγένεια είναι εγγονή της κ. Φωφώς, αλλά και το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη συμμετοχή τους στα trailer. Πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη μου ζητάει να τους μιλάω δυνατά ώστε να με ακούν, αλλά και να τις ρωτήσω -οπωσδήποτε- ποιος είναι ο αγαπημένος τους τραγουδιστής (χμ).

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Βαγγέλη Παράβα και του AVAF.

VICE: Λοιπόν, για πείτε μου, πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στα βίντεο του συγκεκριμένου φεστιβάλ;

κ. Αθανασία: Ε, μα για το χατίρι της Ιφιγένειας. (γέλια)

Πώς σας φάνηκε η διαδικασία των γυρισμάτων, αλήθεια;

κ. Μαίρη: Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, δεν τρελαθήκαμε κιόλας. Τα παιδιά ήταν όλα πολύ συνεργάσιμα και ευγενικά - κι εμείς το ίδιο ελπίζουμε. Δεν είχαμε προβλήματα, όλα έγιναν κανονικά, είχαμε και τον σκύλο, τον Άλαν, παρέα. "Έπαιξε" κι εκείνος σε ένα από τα βίντεο.

κ. Φωφώ

Έχει ξαναβρεθεί κάποια από εσάς σε γυρίσματα, στο παρελθόν ή ήταν πρωτόγνωρη η εμπειρία και για τις τρεις;

κ. Μαίρη: Εγώ, πριν πάρα πολλά χρόνια, είχα πάει την κόρη μου σε ένα διαφημιστικό για το μαγαζί του Λαμπρόπουλου. Διαφήμιζαν λαμπάδες, για το Πάσχα, και ήταν η κόρη μου με ένα αγοράκι μες στο μαγαζί του Λαμπρόπουλου και περιφέρονταν ας πούμε. Αυτό, δεν έχω ξαναζήσει άλλη εμπειρία τέτοια.

κ. Φωφώ: Δεν έχω ξαναπάει, ούτε έχω ξαναδεί. Η αλήθεια είναι βέβαια πως τα περίμενα διαφορετικά τα πράγματα, με περισσότερα φώτα, περισσότερο κόσμο. Βέβαια είναι και δύσκολα τα πράγματα τώρα, δεν υπάρχουν πολλά χρήματα. Ασχέτως φυσικά που εμείς δεν το κάναμε για τα χρήματα, εμείς πήγαμε έτσι να βοηθήσουμε τα παιδιά.

(Προς Ιφιγένεια) Η ιδέα με τα κουβάρια; Θέλεις να μου πεις μερικά πράγματα γι' αυτό (τι υποδηλώνουν κ.τ.λ.);

Ιφιγένεια: Το θέμα του φεστιβάλ είναι, αυτή τη φορά, τα όρια. Έτσι, λοπόν, από τη μία έχουμε τον μουσικό με την αλγοριθμική σύνθεση και τις πειραματικές μουσικές και από την άλλη μια παλαιότερη γενιά και τις παραδόσεις της (το πλέξιμο, στην προκειμένη). Το πράσινο χρώμα είναι το χρώμα του φετινού φεστιβάλ και εξού και οι πράσινες κλωστές.

(Προς τα κορίτσια) Η αγαπημένη σας ταινία; Μια ταινία που σας έχει μείνει;

κ. Φωφώ: Ντάξει, έχουν περάσει πολλές και καλές ταινίες. Βέβαια δεν πολυθυμάμαι τώρα κάποια συγκεκριμένη να σου πω.

κ. Μαίρη: Εμένα μου αρέσει αυτή με τη Τζούλια Ρόμπερτς.

To Pretty Woman, ε;

κ. Μαίρη: To Pretty Woman, ναι.

κ. Μαίρη

Κάποιο σίριαλ που παρακολουθούσατε/είτε τακτικά;

κ. Φωφώ: Σειρές παρακολουθούσαμε πολλές. Και τη Βέρα στο δεξί και το ένα και το άλλο, αλλά ε. Πολλά. Και κωμωδίες πολλές. Παραδείγματος χάρη το Κωνσταντίνου και Ελένης, που ήταν φανταστική κωμωδία και όσες φορές και να την δούμε στην τηλεόραση μας αρέσει.

Δόξα τω Θεώ, την βάζει τακτικά βέβαια. (γέλια)

κ. Φωφώ: M' άρεσε πολύ και αυτό με τη Δήμτητρα την Παπαδοπούλου, πιο παλιά, οι Απαράδεκτοι. Τώρα δεν βλέπω και πολύ καλά κι έτσι και δεν παρακολουθώ και πολλή τηλεόραση.

(Η Ιφιγένεια μου ψιθυρίζει να τις ρωτήσω τον αγαπημένο τους τραγουδιστή) Για πείτε μου τώρα κάποιον αγαπημένο σας τραγουδιστή. Η΄ τραγουδίστρια.

κ. Φωφώ: Μας άρεσε ο Μπιθικώτσης, ο Κόκκοτας. Αλλά και από τους μοντέρνους, ο Πλούταρχος μπορώ να πω ότι μου αρέσει.

κ. Αθανασία: Φωφώ εδώ μαλώνουμε τώρα. Εδώ θα μαλώσουμε. Μαχαίρια θα βγούνε. Ο Πλούταρχος είναι δικός μου. (γέλια, η Ιφιγένει αμου κλείνει το μάτι)

κ. Μαίρη: Εμένα μου αρέσει η Αλεξίου.

Για πείτε μου τώρα, τι σας αρέσει πιο πολύ να κάνετε όταν μαζεύεστε όλες μαζί - όπως τώρα καλή ώρα;

κ. Φωφώ: Έχουν υπάρξει εποχές εποχές που παίζαμε πιο πολύ χαρτιά, εποχές που κάναμε και γιορτές και χορούς και γλέντια. Ανάλογα με την ηλικία είναι αυτά τα πράγματα.

Οι δουλειές από τις οποίες έχετε περάσει/οι δουλειές που έχετε κάνει στο παρελθόν;

κ. Μαίρη: Εγώ έχω δουλέψει τριάντα-έξι χρόνια λογίστρια και είμαι συνταξιούχος. Ήμουν σε μία πολύ καλή εταιρεία, έχω πολύ καλές αναμνήσεις από αυτή την εμπειρία και συν τοις άλλοις, ας πούμε, βλέπω ότι μου έχει αφήσει και μια ενέργεια. Αυτά.

κ. Φωφώ: Εγώ δεν έχω δουλέψει σε δουλειά εκτός σπιτιού, διότι είχα οικογένεια μεγάλη, είχα φροντίδες εκεί - περάσαμε διάφορα πράγματα στη ζωή μας και καλά και κακά. Μεγάλες ιστορίες οι οποίες τώρα δεν λέγονται.

κ. Αθανασία: Σπίτι μου κι εγώ. Στα παιδάκια μου. Από την Πόλη ήρθαμε εμείς, πριν τριάντα-τρία χρόνια.

Η κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή σαν χώρα; Σας προβληματίζει σίγουρα. Ποιες είναι όμως οι σκέψεις, γενικά, σχετικά με αυτή; Πώς φτάσαμε ως εδώ;

κ. Μαίρη: Η ζωή σήμερα είναι για τους πλούσιους. Όσοι δεν έχουν πολλά λεφτά, δεινοπαθούν. Αν δεν αλλάξει κάτι ουσιαστικά -και σύντομα-, η Ελλάδα θα βουλιάξει. Η καλύτερη χώρα είναι αυτή τη στιγμή ένα υποχείριο και τίποτα άλλο. Κρεμόμαστε από τα χέρια της πλουτοκρατίας. Και το βλέπουμε αλλά δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Μας κατάντησαν ζητιάνους.

κ. Αθανασία: Εγώ έχω τώρα τα παιδιά μου, καλά να είναι. Με κοιτάζουνε λίγο.

κ. Μαίρη: Εμένα τα παιδιά μου είναι άνεργα τέσσερα χρόνια.

Οπότε, μάλλον δεν είστε και πολύ αισιόδοξες.

κ. Μαίρη: Καθόλου εγώ θα έλεγα, εγώ καθόλου.

κ. Φωφώ: Αυτοί που έχουν «χτυπηθεί» πιο πολύ είναι οι νέοι, εμείς ό,τι ήταν να ζήσουμε και να κάνουμε, το ζήσαμε και το κάναμε. Δεν έχουμε ανάγκη, είμαστε μεγάλοι, δεν μας είναι απαραίτητα όλα όσα είναι απαραίτητα στους νέους. Έχουμε ξοδέψει πολλά χρήματα σε σπουδές, για σχολεία και για τέτοια. Και τα παιδιά τώρα, να, δουλεύουν γκαρσόνια τα πιο πολλά. Δεν υπάρχει και φως δηλαδή για να φτιαχτεί και τίποτα καλύτερο, σκοτάδι από παντού.

κ. Αθανασία: Εμείς ζήσαμε καλά. Τα νιάτα μας περάσανε καλά. Μπορείτε να καταλάβετε πώς περνούσαμε εμείς, τώρα έχουν αλλάξει όλα. Βέβαια τα κορίτσια δεν είχαν την ελευθερία που έχουν τώρα. Που πηγαίνουνε και κάνουνε ό,τι θέλουν.

(Προς κ. Αθανασία) κ. Μαίρη: Τώρα αυτό ήταν το πρόβλημα; Εγώ είμαι 70 χρονών κι όταν ήμουν 16 έφυγα από το σχολείο και πήγα στην Κηφισιά να βρω έναν γκόμενο φαντάρο. Άσε μας μώρε. Ήθελα και το 'κανα, τι έγινε δηλαδή; Πήρα το λεωφορείο και πήγα. Ποιός θα με κυνηγούσε δηλαδή; Στην υγεία σας (πίνει λίγο νερό να καλμάρει γιατί συγχύστηκε). Άλλο εκεί που ήσουν εσύ, άλλο εδώ. Πρώτα απ' όλα, δεν φοβόσουν να κυκλοφορήσεις, δεν φοβόσουν αν θα σε κλέψουν ή αν θα σε βιάσουν.

Πώς διασκεδάζατε τότε; Πού βγαίνατε, τι κάνατε;

κ. Μαίρη: Κάναμε πολλά πάρτυ πρώτα απ' όλα.

Μα για πείτε γι' αυτά τα πάρτυ τελοσπάντων. Τι γινόταν εκεί; Τι κάνατε; (γέλια)

κ. Μαίρη: Δεν γινόταν τίποτα μωρέ, αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν. Δεν γινόταν τίποτα. Βερμούτ πίναμε. Αυτά.

κ. Φωφώ: Υπήρχε μια ζεστασιά ανάμεσα στα ζευγάρια τότε. Ήταν τα πράγματα πιο αληθινά.

Ιφιγένεια: Γιαγιά εσείς με τον παππού κλεφτήκατε όμως, ε;

κ. Φωφώ: Εκλεφτήκαμε! (γέλια)

(Προς Ιφιγένεια) κ. Μαίρη: Η γιαγιά σου παντρεύτηκε 16 χρονών, δεν πήγε σε κάνα πάρτυ.

κ. Φωφώ: Είχα προλάβει και είχα πάει σε δύο πάρτυ. (γέλια)

Πόσο έχει αλλάξει ο ρόλος τη γυναίκας και του άνδρα από τότε; Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα;

κ. Μαίρη: Εγώ είμαι 70 χρονών και αισθάνομαι μέσα μου σαν δύο άντρες. Τέτοια δύναμη έχω μέσα μου. Γιατί έχω ζήσει μόνη μου, πήρα έναν άχρηστο (γέλια) και χώρισα μόλις κατάλαβα ότι ήθελε να ζει από 'μένα. Και από τότε άρχισα να μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μου, τίμια και ωράια. Δεν έχω κανένα παράπονο. Άλλα πράγματα δεν μπορώ να σ' τα πω τώρα.... (γέλια) Τριάντα χρόνια παίρνω το χάπι της ζωής, πάρ' το όπως θες!

Αα, μια χαρά! (γέλια ξανά)

κ. Μαίρη: Να μη φοβάστε τη ζωή, να είστε δυνατοί, ειλικρινείς και τίμιοι.

(Χτυπάει το κουδούνι, είναι ο Γιώργος -βλ Yorgo Yeorgiou-, τα κορίτσια τον βάζουν να καθήσει ανάμεσα τους, βγάζουμε μερικές φωτογραφίες, συζητάμε όλοι μαζί)

Αποχαιρετώ τις καινούριες μου φίλες και δίνουμε το επόμενο ραντεβού μας στις 2 Οκτωβρίου στην «Τεχνόπολη». Στην έναρξη δηλαδή του φεστιβάλ, του οποίου -επάξια φέτος- αποτελούν τις πρωταγωνίστριες.