Γυναίκες προ των 40 - Οταν κλείνεις τα 40, είσαι σαν καζίνο του Λας Βέγκας, πολυτελές, καλά οργανωμένο, ξέρεις ποιον να «λαδώσεις», αλλά ο χρόνος περνάει απελπιστικά γρήγορα - Της Λένας Παπαδημητρίου!

Οταν κλείνεις τα 40, είσαι σαν καζίνο του Λας Βέγκας. Είσαι ένα πολυτελές, καλά οργανωμένο μαγαζί, ξέρεις ποιον πρέπει να «λαδώσεις» και από πού πρέπει να φυλάγεσαι, έχεις να προσφέρεις μια τεράστια ποικιλία από δυνατές εμπειρίες, αλλά ο χρόνος περνάει απελπιστικά γρήγορα και δεν υπάρχει πουθενά ρολόι.



Tης Λένας Παπαδημητρίου - ΒΗΜΑ

Σύμφωνοι, δεν μιλάμε πια για τη «μέση ηλικία» (οι ειδικοί σήμερα δεν ξέρουν αν πρέπει να την τοποθετήσουν στα 40, στα 50 ή στα 60). Αλλά και αυτοί οι τελευταίας εσοδείας αφορισμοί (για παράδειγμα, «τα 40 είναι τα καινούργια 30») δεν πείθουν κανέναν. Μόλις προ ημερών η 34χρονη υπουργός Ισότητας της Βρετανίας Τζο Σουίνσον, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας έρευνας σε 3.000 Βρετανούς, υπογράμμισε ότι οι γυναίκες ηλικίας 35-49 ετών είναι η πλέον δυσαρεστημένη με την εμφάνισή της δημογραφική ομάδα (περισσότερο και από τις έφηβες). Αυτή είναι αναμφίβολα μία από τις αλλαγές που βιώνουν οι γυναίκες καθώς διανύουν το «γήρας της νιότης» (όπως αποκαλούσε τα 40 ο Βίκτωρ Ουγκό). Διότι τα 40 είναι πρωτίστως η ηλικία τού «Δεν σου φαίνεται καθόλου». Και βέβαια (αν κρίνει κανείς από τα υπερμεγέθη αφιερώματα των γυναικείων εντύπων) η ηλικία τού «Πώς να...»: «Πώς να διατηρήσεις τη στιλπνότητα και τη λάμψη των μαλλιών σου», «Πώς να γυμναστείς για να διατηρήσεις την οστική σου πυκνότητα» κ.ο.κ. Ομως όλες αυτές οι μεγάθυμες οδηγίες αναδεικνύουν τεχνηέντως πάσης φύσεως ελλείμματα (ελλείμματα λάμψης, στιλπνότητας, οστικής πυκνότητας, άλλως ειπείν, νεότητας). Το πλέον αποθαρρυντικό είναι ότι συχνά κάποιες από αυτές αφορούν πράγματα που μέχρι πριν από δυο-τρία χρόνια θεωρούσες δεδομένα, π.χ. «Πώς να φοράς το τζιν σου...» (διότι μετά τα 40 δεν είναι πλέον δυνατόν να κυκλοφορείς με πετροπλυμένο ή σκισμένο τζιν).
Οπως και να 'χει, είναι η ηλικία όπου καλείσαι να επιλέξεις σε ποιον βαθμό θα επέμβεις στις βλάβες που φέρνει ο χρόνος (κοινώς, στη γήρανση). Αν δηλαδή θα πάρεις τον ολισθηρό δρόμο του botox και των fillers ή αν θα σηκώσεις (παρέα με πιο διάσημες από εσένα σουφραζέτες, όπως οι Κέιτ Γουίνσλετ, Ρόμπιν Ράιτ και Τζουλιάν Μουρ) το λάβαρο κατά της βοτουλινικής τοξίνης (αλλά και πάλι κρυφά, μόνη σου, στον καθρέφτη του ασανσέρ, θα στρώνεις με τις παλάμες σου το «πόδι της χήνας»).
Τα 40 είναι και άλλα πολλά. Είναι (καλώς εχόντων των πραγμάτων) η ηλικία της πρώτης μαστογραφίας. Η ηλικία που αντιλαμβάνεσαι ότι το διαζύγιο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Που γνωρίζεις ότι οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου είναι λυτρωτικές. Που οι χαριτωμένες «δυσλειτουργίες» των 20 είναι πλέον ενήλικες παθολογίες (παραφράζοντας την Μπρίτζετ Φόντα στην ταινία «Singles»), «που το ιδιαίτερο γίνεται ανώριμο». Είναι η ηλικία που εκτιμάς αυτά που έχεις (πιστέψτε με, πολύ λίγες 40χρονες θα επέστρεφαν με προθυμία στους κλυδωνισμούς και τις ανασφάλειες των 30). Είναι επιπλέον η ηλικία «της άδειας φωλιάς» (αν είσαι ήδη μητέρα), γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και απομακρύνονται. Αν, πάλι, δεν είσαι μητέρα, είναι το τρίτο κουδούνι. Και είναι πίεση μεγατόνων αυτή που σου ασκείται και έσωθεν (με το ανηλεές τικ-τακ του βιολογικού ρολογιού σου) και βεβαίως έξωθεν (με τους γονείς σου να έχουν σταματήσει πλέον ακόμη και να γκρινιάζουν και τις περισσότερες φίλες σου να τρέχουν εδώ και καιρό σε παιδικά πάρτι). Ευτυχώς που οι ειδικοί αποφαίνονται πως όταν περάσεις αυτή την περίοδο της αμφιταλάντευσης και καταλήξεις κάπου (είτε να γίνεις μητέρα είτε να μείνεις «childfree») χαλαρώνεις και συμφιλιώνεσαι με την αναπόδραστη απόφασή σου.
Σημειωτέον ότι σε αυτή την «ώρα αιχμής της ζωής» (όπως αποκαλούν σήμερα, μεταξύ άλλων, τα 40 οι ειδικοί) έρχεσαι ίσως για πρώτη φορά τετ-α-τετ με τη θνητότητά σου. Είναι πλέον πιο συχνά τα e-mail όπου ένας φίλος σού ανακοινώνει ότι πάσχει από μια εξωτική χρόνια ασθένεια σε σχέση με εκείνα που σου περιγράφουν λεπτομερώς το φρικτό hangover από το προχθεσινό πάρτι. Κυρίως είναι η ηλικία που ξέρεις πλέον πώς παίζεται το παιχνίδι και έχεις αποδεχτεί μέσες άκρες αυτό που είσαι. Οπως συνόψισε αριστοτεχνικά προ καιρού στους «New York Times» η 44χρονη Πάμελα Ντράκερμαν, όταν περάσεις τα 40, «είσαι περισσότερο παγκόσμιος από ό,τι δεν είσαι. Η παντελώς αντεπιστημονική άποψή μου είναι ότι είμαστε 85% συνηθισμένοι και μόλις 5% μοναδικοί. Το να το γνωρίζεις είναι μια κάποια απογοήτευση, αλλά και μια κάποια ανακούφιση».

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014