Δείτε τις νέες ταινίες της εβδομάδας και κλείστε από σήμερα τα... κινηματογραφικά σας ραντεβού!

Προσεχώς ακόμα ένα ΣΚ αρχίζει! Γεμάτο σασπένς στις σκοτεινές αίθουσες. Διαβάστε για τις τρεις ταινίες που «βγήκαν» μόλις σήμερα και αποφασίστε... Ακόμα και ο καιρός άλλωστε συνωμοτεί στο να «κλειστείτε» για του ώρες τουλάχιστον, κάπου...




«Δυο μέρες, μια νύχτα»
To «Δύο Μέρες, Μια Νύχτα» των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν είναι μια ταινία τόσο θαρραλέα που το γεγονός πως κλειδώνει το θέμα οικονομική κρίση και διαθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία από τη Μαριόν Κοτιγιάρ είναι σχεδόν λεπτομέρειες. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που μαζί με το σύζυγό της θα προσπαθήσει μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο να πείσει τους συνεργάτες της να απαρνηθούν τα ετήσια μπόνους που παίρνουν από την εταιρεία όπου δουλεύουν, προκειμένου εκείνη να μην χάσει τη δουλειά της.




«Interstellar»
Το «Interstellar» δεν είναι μια τυπική ταινία επιστημονικής φαντασίας, με τον ίδιο τρόπο που το «2001» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν ήταν απλά μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πείτε ότι θέλετε για την σύγκριση, έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε, ακόμη κι αν το φίλτρο της απόστασης ή της γενικής αποδοχής δεν έχει ακόμη βρει εφαρμογή στο φιλμ του Νόλαν, όμως ο,τι κι αν τα χωρίζει, υπάρχει κάτι που τα ενώνει βαθύτερα απ΄οποιαδήποτε καλλιτεχνική ή θεματική συγγένεια.
Οπως κι ο Κιούμπρικ έτσι κι ο Νόλαν ωθούνται μόνο από το όραμα τους, από την ανάγκη τους να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, από την επιθυμία τους να κάνουν ένα δημοφιλές σινεμά που οι φιλοδοξίες του δεν εξαντλούνται στο να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι.
Ευτυχώς όπως και το «2001», το «Interstellar» θα το δουν πολλοί (πάρα πολλοί) άνθρωποι, γιατί ο Νόλαν ξέρει να κάνει ταινίες-γεγονότα, όμως αντίθετα από τις θεαματικές εκθέσεις ψηφιακών εφέ και διασκέδασης με ημερομηνία λήξης που συνήθως σερβίρει το εμπορικό σινεμά στην ουρά της «μαζικής διασκέδασης», εδώ έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ναι, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό, περιπετειώδες ταξίδι στο ανεξερεύνητο διάστημα και στον χρόνο, μα την ίδια στιγμή είναι μια εσωτερική περιπλάνηση σε κάτι που μοιάζει εξίσου ανεξερεύνητο με το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας: Σε μια υπαρξιακή περιοχή που η ταινία δεν κοιτάζει κατά τύχη μα που την ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο κι από την κινηματογραφική περιπέτεια, σε μια συναισθηματική διαδρομή που φιλοδοξεί να ανακαλύψει τα αδιευκρίνιστα εκείνα χαρακτηριστικά που «μας κάνουν ανθρώπους».



«We are the Best»
H Μπόμπο, η Κλάρα και η Χέντβιγκ είναι τρεις μικρές επαναστάτριες στη Στοκχόλμη της δεκαετίας του ’80, οι οποίες παρά τις διαφορές τους βρίσκουν το κοινό τους στοιχείο στη μουσική και φτιάχνουν μια μπάντα χωρίς να έχουν μουσικά όργανα, θέλοντας να αποδείξουν ότι η πανκ μουσική δεν έχει πεθάνει και ότι εκείνες είναι «οι καλύτερες», σε μια προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από τους μεγάλους και το σχολείο.
Επιστρέφοντας σε ένα σινεμά που μιλά για την νιότη την εφηβεία, τον τρόπο που ο κόσμος σου αλλάζει και την ξεκάθαρα προσωπική ματιά που έχεις για όλα όσα σε αφορούν ή όχι, το φιλμ του Λούκας Μούντισον, φέρνει στο νου, την υπέροχη αίσθηση της πρώτης του ταινίας, «Fucking Amal», και τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο περιέγραψε εκεί το ξύπνημα ενός εφηβικού ερωτά.
Εδώ η ιστορία του είναι εξίσου κοριτσίστικη, ακόμη κι αν δεν αφορά σε ένα συγκεκριμένο γεγονός που αλλάζει με κοσμογονικό τρόπο την ζωή τους. Η Κλάρα και η Μπόμπο είναι καλύτερες φίλες στο σχολείο και μαζί, δυο όχι ακριβώς δημοφιλείς μαθήτριες, αφού παρ΄ ότι όπως λένε οι συμμαθήτριες τους, θα μπορούσαν να είναι όμορφες, αν μόνο δεν επέμεναν να κόβουν τα μαλλιά τους κοντά, ή μοικάνα, να ντύνονται αλλόκοτα και να ακούνε πανκ.

 

Πηγή: www.flix.gr