Δόξα τα λεφτά. Έχουμε Θεό! - Ένα άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου

της Φωτεινής Τσαλίκογλου

Είναι μια εποχή που και τα λόγια έχουν κουράσει και κουραστεί. Οι αντοχές των λέξεων εξαντλούνται. Πληθωρισμός αναλύσεων, παροτρύνσεων και υποδείξεων. Μια χώρα σε μαθητεία που βάλλεται από μέσα κι απ έξω από κάθε λογής κατηχητές, επόπτες, αναμορφωτές.  Ένας μακιγιαρισμένος, παστωμένος με φτηνές πούδρες, φθαρμένα χρώματα και ξεθυμασμένα αρώματα, δημόσιος λόγος που δεν πείθει. Κι ένας ασθμαίνων ιδιωτικός λόγος που πασχίζει  κι αυτός να πείσει και να πεισθεί για την αλήθεια του. Η οδύνη για τον διπλανό σου, ύποπτη λαϊκισμού, υποκρισίας ή και ύπουλης αξιοποίησης.  

Μέσα στο χαμό είναι κάτι που αντέχει στην παραποίηση και στην όποια παραχάραξη: Η εικόνα εκεί -έξω- στον δρόμο. Η αιχμηρή αλήθεια του δρόμου. Σε πείσμα κάθε δικού μας κατασκευασμένου  θεωρητικού, παρα-θεωρητικού, πολιτικού, παρα-πολιτικού, δημόσιου ή και ιδιωτικού λόγου,  η εικόνα στο δρόμο είναι βουβή και πολλαπλά ομιλούσα, εκκωφαντική μέσα στη  σιωπή της, διαταρακτική μέσα στην καθημερινότητα της.

Συναντήθηκα με μια τέτοια εικόνα.

Σήμερα το πρωί στη Σόλωνος, Ζωοδόχου πηγής λίγο πριν στρίψω στη Ζαλόγγου, στο πεζοδρόμιο, βλέπω έναν άνδρα. Ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένος, με σακάκι και ρούχα καθαρά και φροντισμένα. Τον είδα με  ανοιχτά τα  χέρια  κατανυκτικά να προσεύχεται μπροστά σε ένα κάδο σκουπιδιών. Στέκομαι ακίνητη με μια ανοίκεια ευλάβεια και περιμένω. Κρατάει πέντε λεπτά η προσευχή. Φεύγει με μια ελαφριά υπόκλιση. Έφυγε. Πλησιάζω τον κάδο.  Διαβάζω: ‘’Δόξα τα λεφτά έχουμε Θεό’’.

Ως επίμονος και αντιαισθητικός Γιαπωνέζος τουρίστας απαθανατίζω με το κινητό μου τον κάδο. Ντρέπομαι. Όμως το κάνω. Μοιράζομαι το εντελώς  αληθινό συμβάν,  δίχως κανένα άλλο σχόλιο, μαζί σας.

Με μια ευχή. Εκεί έξω στους δρόμους εκτυλίσσεται κάθε στιγμή ένα αφάνταστο έργο. Άλλους πονάει, άλλους τρελλαίνει, άλλους σκοτώνει, άλλους πεισμώνει αυτό το έργο. Ας επινοήσουμε τρόπους να παλέψουμε δυο χθόνιους εχθρούς που απειλούν με μόνιμη μέσα μας εγκατάσταση:  τη βολική απάθεια και  την εξίσου βολική αποδοχή της αλλότριας εξαθλίωσης ως κάτι το φυσικό και αναπόφευκτο.

Υγ: Φίλη γνωρίζουσα την αραβική, βλέποντας τη φωτογραφία μού επισήμανε ότι κάτω από τη λέξη «Θεό» υπάρχει η λέξη Αλλάχ!

*Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, ψυχολόγος.

Πηγή: protagon.gr