Ποιος θα ΡΙΚΣΣΥ ποιον και η ρήξη του ... υμένος ! Γράφει ο Σταμάτης Φασουλής με αφορμή το νέο κόμμα του Λοβέρδου

Υστερα από ένα τρίμηνο δουλειάς, είπα στο πρώτο μου ρεπό να μιμηθώ μια ζωή χαρισάμενη.

Εστρωσα στο κρεβάτι ένα ένα τα κοντρόλ (τηλεόραση, ραδιόφωνο, σιντί, αιρκοντίσιον, όλα στη σειρά), άπλωσα δίπλα στο μαξιλάρι εφημερίδες και περιοδικά, ένα βιβλίο για ώρα ανάγκης, τον καφέ στο κομοδίνο, δυο-τρία σοκολατάκια από δίπλα (τέσσερα για την ακρίβεια) και «έχε γεια καημένε κόσμε».

Αρχισα δειλά με ραδιόφωνο που κάθε τόσο διέκοπτε για να ακουστεί ένα παιδάκι να τραγουδάει με λυγμούς γιατί του φέρνουν από το Τζάμπο κατσαρόλες και γραβάτες, μετά ξανάπιανε το τραγούδι η Μποφίλιου που «μεγάλωνε στην τσέπη του πατέρα της» και πριν τελειώσει «η μάνα της τα πιάτα στην κουζίνα» ξανάβγαινε το κλαψιάρικο και κοπανιότανε που τώρα του φέρανε, απ' το ίδιο μαγαζί πάντα, καλσόν και λιπ-γκλός να τους τα πετάξει στα μούτρα.

Οι εφημερίδες πάλι, έχει κάθε μία τον χαβά της. Μια χαρά, δεν λέω, αλλά πολύ δώρο αδερφάκι μου. Και πολύ άδωρο, επίσης. Μ' ένα μεγάλο προσόν. Δεν ξέρεις πού αρχίζει το ρεπορτάζ, πού τελειώνει το ευθυμογράφημα και σε ποιον αναφέρεται η γελοιογραφία. Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, σε ένα άρθρο τα συναντάς όλα μαζί. Συγκεντρωτισμός.
 
Στα περιοδικά δεν πρόφτασα, γιατί έπεσα στη λακκούβα της τηλεόρασης. Τι ωραία χώρα. Είχα χρόνια να πάω. Ούτε κρίση ούτε τίποτα. Ολα τόσο ροζ. Τόσο ξανθά. Ολα παίρνουν 10 του Κορρέ. Πιο ξανθό δεν γράφει η κάμερα. Και τι εύρημα. Τι φαντασία. Τι εφευρετικότης, πρωτοτυπία, γνώση, ταλέντο, ενημέρωση.

Το εντυπωσιακό είναι δε ότι κάθε εκπομπή έχει για θέμα της άλλες εκπομπές. Τι κάναν οι απέναντι, το παίρνουν, το εμέσσουν, το τυλίγουν σ' ένα πειραγμένο βιντεάκι και το σερβίρουν ως γκουρμέ.

Απορώ πώς δεν το έχουν καταλάβει και άλλες επιχειρήσεις. Θα 'ταν πολύ ωραίο στις βιτρίνες και στα ράφια του Ζάρα να υπήρχαν μόνο ρούχα από το Η&Μ και οι πωλήτριες, αντί να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους, να περιφέρονται ανά τους διαδρόμους και να δείχνουν στους πελάτες τα ξένα πουκάμισα και να τους λένε πόσο αίσχος είναι. Και να προτιμήσουν τα δικά τους που είναι ανύπαρκτα.
 
Είπα να κλείσω τον ήχο και να κάνω ζάπινγκ (παιχνίδι από παλιά αναζωογονητικό), έπεφτα απ' το ένα σίριαλ στο άλλο, αλλά ήταν σαν να συνεχιζότανε το ίδιο. Αισθάνθηκα στο χολ του εγκεφαλικού, στα θυρανοίξια της Αλτσχάιμερ. Βάζω ήχο κι ακούω, μιλάγαν τούρκικα αλλά έπαιζαν ελληνικά. Ησύχασα.

Το γύρισα ξανά στην ξανθομιλούσα εκπομπή όπου επειδή το χιούμορ είχε πάει για μια βόλτα, ίσως να κάνει την ανάγκη του κι αυτό, η πρωθιέρεια σε μια έξαρση πολιτικής ευθύνης και ορμώμενη από την ενημέρωση που της προσφέρει το Δελτίον Ειδήσεων (άλλο κάρο με πατάτες), ύψωσε τη φωνή της και ανέκραξε σαν μια Χίλαρι Χίλτον (σύμπτυξη πολιτικής και λάιφ στάιλ):
 
- «Καλέ, το άλλο το ακούσατε; Θα φορολογούνται τα παιδιά. Κάθε παιδί που έχεις θα σ' το φορολογούνε».
 
Κι εκεί ακριβώς διεκόπη το πρόγραμμα για να αναγγείλουν εκτάκτως την ίδρυση του ρηξικέλευθου ΡΙΚΣΣΥ του Λοβέρδου και αμέσως επιστροφή στο πλατό.
 
Επρεπε να δείτε το βλέμμα που διέθετε η Δεσποινίς Ξανθόλου. Ενα χάσιμο, μια απορία, ένα... πού είμαι; Ποιος ο Λοβέρδος, ποιο το ΠΑΣΟΚ, τι είναι η ρήξη του υμένος; Ποιος τραγουδάει στο Ποσειδώνειο;
 
Πάτησα το τηλεκοντρόλ, έγινε σκοτάδι και βρήκα το φως μου. Ξεχασμένο το ραδιόφωνο ίσα που ακουγότανε η φωνή...
 
«Με τυραννούν οι ομορφιές / Οι ομορφιές οι φόνισσες / Και συ που με λησμόνησες».
Πηγή:tanea.gr