Έκανα έκτρωση - Κάποιος επιτέλους ας μας μάθει να αγοράζουμε προφυλακτικά, δεν είναι ταμπού: Το άρθρο της Λίνας Παπαδάκη

της Λίνας Παπαδάκη

Η Ελένη δεν είχε αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Ήταν φοιτήτρια. Τώρα λίγο πριν τα 30. Δεν συναντηθήκαμε, μιλήσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο. Φωνή αποφασιστική, στην αρχή αυστηρή. Στην εμπειρία της βασίζεται η ενημέρωσή μας, η πρόληψη και η γνώση. Υγεία και ηθική, κανόνες και ζωή. Έκανε έκτρωση. Γράφει γι' αυτό σαν «έναν τρόπο κοινωνικής ευαισθητοποίησης». Τα ταμπού υπάρχουν για να στραβοπατάμε στις λακούβες τους, να σπάμε το πόδι μας και να λασπωνόμαστε. Η ιστορία της Ελένης είναι καθημερινή και αφορά το παιδί μας, εμάς, την εκπαίδευση αλλά και την πολιτεία που επιμένει υποκριτικά να κρατά στο περιθώριο ένα θέμα που πρέπει με επιμονή και χωρίς παρωπίδες να αναδείξει: το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. 

«Μάιος, πλησιάζουν τα γενέθλιά μου, κάτσε να κλείσω ραντεβού με την γυναικολόγο μου. Κάπου την είχα ακούσει αυτή την συμβουλή, δεν θυμάμαι, έπιασε σε ‘μενα. Ετήσιο τσεκ απ και παπ τεστ. Αναγκαίο κακό, τι να κάνεις; Θα 'χω και εξεταστική όπου να ’ναι και μετά καλοκαιράκι, πού μυαλό για γιατρούς.

-Γεια σας.
-Γεια σας.
-Καθίστε να σας εξετάσω.Ωραία, να κάνουμε και τον υπέρηχο. Μετράμε την μήτρα. Όλα καλά.
-Α, ωραία αρά δεν είμαι έγκυος!

Και ξαφνικά σιγή. Ούτε ένα γελάκι από ευγένεια. Εντάξει έχω πει και καλύτερα αλλά ένα πνιχτό γελάκι έστω;

-Ε, κοιτάξτε. Το βλέπετε αυτό εδώ;
-Ναι φυσικά (τυφλή είμαι;).
-Αυτό θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας εγκυμοσύνης. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά για να είμαστε σίγουροι κάντε ένα τεστ σήμερα και ένα αύριο το πρωί και ενημερώστε με ανάλογα.

Φαρμακείο, τεστ και φυσικά θετικό. Άλλωστε το ύφος της γιατρού μου δεν μου είχε αφήσει περιθώρια να πιστέψω ότι πραγματικά μπορεί να κάνει λάθος.  Νευρικό γέλιο. Νευρικό κλάμα. Κι άλλο κλάμα. Τρέμω. Μπαίνω στο ντους, κάθομαι μια ώρα. Και άλλο κλάμα. Πώς έγινε αυτό; Μα προσέχουμε. Εκείνος δηλαδή. Ναι, δεν βάζουμε προφυλακτικό αλλά ούτε παίρνω αντισυλληπτικά αλλά. Πώς γίνεται να έγινε αυτό σ' εμένα;
Όταν αναρωτιόμουν πριν τι θα έκανα, ποτέ δεν είχα μια σίγουρη απάντηση. Τώρα η απόφαση ήρθε στο δευτερόλεπτο. Εγώ είμαι παιδί ακόμα, δεν μπορώ να μεγαλώσω παιδί. Θα το κάνω δυστυχισμένο (τον ή την;). Τώρα ξεκίνησα το πτυχίο μου. Θα πηγαίνω με το παιδί στην κοιλιά; Πρέπει να του το πω κατ' αρχάς (σε ποιόν θα μοιάζει;). Πήγα από εκεί. «Τι θες να κάνουμε;», «Σαν τι να κάνουμε; Μήπως να γίνουμε γονείς;», «Εγώ δεν θα γίνω μητέρα από τώρα». Μια σχέση εκείνης της ηλικίας, με τις δυσκολίες εκείνης της ηλικίας. Και ξαφνικά νιώθω πιο μόνη από ποτέ (αν έχω ένα παιδί μήπως δεν θα ξανανιώσω μόνη ποτέ;). 

Επίσκεψη την επόμενη ημέρα στην γυναικολόγο. «Μάλιστα. Άρα έχετε αποφασίσει; Μόνο που επειδή το ανακαλύψαμε πολύ νωρίς θα πρέπει να περιμένουμε λίγο». «Τι εννοείτε; Εγώ θέλω να γίνει τώρα». «Δυστυχώς δε γίνεται, θα πρέπει να περιμένουμε περίπου 2 εβδομάδες». «Μα έχω εξεταστική». «Αν θέλετε μπορούμε να το κάνουμε μετά». Σε 3 εβδομάδες δηλαδή. 3 εβδομάδες. Έγκυος για 3 εβδομάδες (μπορεί να πάρει τα μάτια της γιαγιάς μου). Έγκυος.

Ανακατωσούρες, ζαλάδες. Μάλλον το κεφάλι μου ανακατευόταν και όχι το στομάχι μου. Άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για συμπτώματα αλλά εγώ το ήξερα (τι δουλειά θα κάνει;). Σπίτι με κλάματα, διάβασμα, έξω με φίλους, ταινίες, παιχνίδια. Τίποτα δεν το ελάφρυνε. Και το ρημάδι το μυαλό ασταμάτητο.
(Πως θα το λένε;)
(Θα είναι όμορφο;)
(Και αν ακούει λαϊκά; Γκοθ;)
(Μπορεί να του αρέσει το μπάσκετ; Και αν είναι κορίτσι; Μπορεί να της αρέσει το μπάσκετ.)
(Και να δεν με συμπαθεί;)
(Και αν πάρει ναρκωτικά;)
(Με τον αδερφό μου θα τα πάει καλά;)
(Μπορεί να θέλει χάμστερ)
...

Τρεις εβδομάδες ατελείωτες, διάβασμα, εξεταστική, και στο κολέγιο. «Τι έχεις; Τι έχεις; Τι έχεις;», «ΠΑΙΔΙ», να θέλω να ουρλιάξω! Να με αφήσετε ήσυχη μήπως και για ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο δεν το σκεφτώ. Μήπως και φύγει από μόνο του. Κάνε να φύγει από μόνο του.

Έρχεται εκείνη η μέρα, πάω με την μητέρα μου κι εκείνον στο νοσοκομείο. Καρδιογράφημα. Αστείο τουλάχιστον. Τσουνάμι. «Ηρεμήστε λίγο, πρέπει να το ξανακάνουμε» (τώρα θα σου ‘λεγα και σε ‘σένα...). Στην αίθουσα άλλες 2 κοπέλες. Κι εκείνες για τον ίδιο λόγο. Μα καλά πόσο σύμπτωση να έχουν προγραμματισμένες εκτρώσεις άλλες δυο κοπέλες την ίδια μέρα, στο ίδιο νοσοκομείο; Μετά διάβασα τις στατιστικές. Πρωτόγονες οι Ελληνίδες με την αντισύλληψη. Μπράβο μας.

Νάρκωση. Ξυπνάω. Έχει φύγει. Δεν είναι πια εκεί. Μήπως τώρα νιώθω μόνη;

Ακολούθησαν 3 εβδομάδες αιμορραγίας. Πήρα χάπια για να την σταματήσω και μετά ξεκίνησα αντισυλληπτικά (ναι ξέρω...μάλλον έπρεπε να το είχα σκεφτεί αυτό νωρίτερα). Δεν μετάνιωσα ποτέ για την απόφαση μου, ίσα-ίσα. Είναι άδικο να φέρνεις έναν άνθρωπο στον κόσμο που δεν θα τον κάνεις ευτυχισμένο. Άλλωστε δεν μπορεί να σε ρωτήσει. Είναι άδικο να μην του δώσεις το καλύτερό σου εαυτό. Για ένα χρόνο έκλαιγα όποτε το σκεφτόμουν, τώρα κομπιάζω. Δεν φεύγει ποτέ. Καλυτερεύει, αλλά δεν φεύγει. Και η λύση ή μάλλον οι λύσεις είναι τόσο, μα τόσο απλές. Τόσες επιλογές. Κάποιος πρέπει να μας τις διδάξει. Και να φύγει αυτό το αναθεματισμένο ταμπού. Στην ελληνική κοινωνία του 2012 να μην ντρέπεσαι να αγοράζεις προφυλακτικά».

Πηγή: protagon.gr