Οδυσσέα γύρισε σπίτι - Ένα άρθρο της Ρούλας Γεωργακοπούλου

της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Αξιζε τον κόπο που περίμενα έναν μήνα να βρω θέση για την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον. Στο μεσοδιάστημα χρησιμοποίησα τον χρόνο μου πολύ δημιουργικά καταπίνοντας τόνους ξινών δημοσιευμάτων για την αμοιβή του σκηνοθέτη. Η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες είναι μια παμπάλαια ιστορία, πίσω όμως από τις αλευροσακούλες διακρίνω να σαλεύουν διάφοροι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Παραφτωχύναμε βλέπετε και τα κρατικά θέατρα έγιναν κάτι σαν την πολύφερνη νύφη. Μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας και να ξεπαστρέψει τους προικοθήρες θα έχουμε, προβλέπω, κι άλλα ντράβαλα. Προς το παρόν πίνει, μακριά από εδώ, τα κοκτέιλ του με την Καλυψώ. Στη θέση του κι εγώ το ίδιο θα έκανα, δεν πάει να ήταν κι ο Κύκλωπας. Ενας λόγος παραπάνω αν έμοιαζε μ' αυτόν γλυκούλη ψηλοκρεμαστό Κύκλωπα του Γουίλσον ή με το πανκ ξωτικό που σουλατσάριζε στη σκηνή με τα τσουλούφια και τα καρφάκια του.
Μού άνοιξε την καρδιά αυτή η παράσταση, μού την έκανε τριαντάφυλλο να μην μπορώ τώρα να βγάλω κιχ για τα αγκαθάκια της: την παντελή έλλειψη ήλιου και θάλασσας, το στένεμα του ορίζοντα από τα πλαϊνά ντουβάρια του σκηνικού που έκαναν έναν κατεξοχήν Μεσογειακό μύθο να μοιάζει με το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν. Μετά θυμήθηκα τον εκτυφλωτικό «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου και αγαλλίασε η ψυχή μου. Δεν είναι η εντοπιότητα, είναι η περιπέτεια που μας δίνει το δικαίωμα.

Πηγή: tanea.gr