Έχει... chance το Δημόσιο; Tου Απόστολου Λακασά

Tου Απόστολου Λακασά για την Καθημερινή

Οι γονείς της είναι Ελληνες. Πριν από περίπου 27 χρόνια πήγαν στην Αυστραλία μετανάστες, όπου και γεννήθηκε η 25χρονη σήμερα κόρη τους. Εκεί τελείωσε το ελληνικό Γυμνάσιο, το Λύκειο και συνέχισε κάνοντας τις πανεπιστημιακές της σπουδές. Για κάποιους λόγους, η κοπέλα αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να εγκατασταθεί στην Ελλάδα.

Προς αναζήτηση δουλειάς, έπεσε πάνω σε προκήρυξη διαγωνισμού για μία θέση στο Δημόσιο. She took the chance λοιπόν, «άδραξε την ευκαιρία δηλαδή», όπως θα έλεγε και ένας αγγλομαθής, αφού είχε όλα τα τυπικά προσόντα με βάση την προκήρυξη για τη θέση. Αυτό τουλάχιστον πίστευε εκείνη. Ομως, άλλαι αι βουλαί του ελληνικού Δημοσίου.

Συγκεκριμένα, η προκήρυξη ζητούσε οι υποψήφιοι να είναι κάτοχοι απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από σχολείο ισότιμο με τα ελληνικά, όπως επίσης και κάτοχοι πτυχίου από ΑΕΙ αναγνωρισμένο στην Ελλάδα. Βέβαια, η προκήρυξη ζητούσε και κάτι ακόμη: το γνωστό σε όλους δίπλωμα Proficiency, το οποίο θα πιστοποιούσε την άριστη γνώση των αγγλικών. Ομως, η κοπέλα δεν είχε Proficiency και ως εκ τούτου δεν επελέγη για τη θέση. Και προφανώς δεν θα μπορούσε να έχει Proficiency, καθώς είχε μάθει τα αγγλικά στο σχολείο ως βασική γλώσσα στη χώρα που ζούσε. Ποιος ο λόγος να το αποκτήσει; Αντίθετα, εάν κάποιος ήθελε να ελέγξει την 25χρονη ως προς τις ουσιαστικές γνώσεις της σχετικά με κάποια γλώσσα, θα έπρεπε να κοιτάξει τη γνώση όχι των αγγλικών της αλλά των ελληνικών της...

Θυμήθηκα την τραγελαφική περιπέτεια της νεαρής γυναίκας με το ελληνικό Δημόσιο διαβάζοντας σχόλιο αναγνώστη, το οποίο δέχθηκα για επιφυλλίδα στο φύλλο της προηγούμενης Τρίτης. Το κείμενο αναφερόταν στη μη ουσιαστική γνώση (π.χ. στα αγγλικά) που προσέφερε το σχολείο - και δεν επιζητούσαν οι Ελληνες τις τελευταίες δεκαετίες. Απλώς συσσώρευαν πτυχία (Proficiency, Sorbonne κ.λπ.), για να περάσουν τα κριτήρια για μία θέση του δημόσιου τομέα, ο οποίος, άλλωστε, για την κάλυψη των θέσεων αιχμής είχε προνοήσει να καθιερώσει τη συνέντευξη...

«Ο μόνος τρόπος που χρησιμοποιούμε για να αποφασίσουμε ποιον θα προσλάβουμε για να συνεννοηθεί στα αγγλικά είναι να συγκρίνουμε τα πτυχία των υποψηφίων. Και με αυτόν τον τρόπο θα σφάλλουμε ως προς την επιλογή του καλύτερου» λέει ο αναγνώστης, εστιάζοντας στην καχυποψία η οποία έχει δηλητηριάσει την ελληνική κοινωνία, λόγω της χρόνιας κομματοκρατίας στις προσλήψεις στο ελληνικό Δημόσιο. Και ο αναγνώστης συμπληρώνει, καθιστώντας τα σχόλια περιττά: «Αξιοκρατία θα σήμαινε το να αναγνωρίζω το ουσιαστικό προσόν του διπλανού μου και να κάνω στην άκρη ή ακόμη και να τον βοηθώ ώστε να δράσει και να ωφεληθεί το σύνολο κι εγώ μαζί. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε μια ποιότητα ατόμων ηθική που δεν υπάρχει».