Η σκυτάλη στο 2013-Του Δημήτρη Ευθυμίου

Μια μικρή ταινία, σε μπομπίνα απ' ασπρόμαυρο κινηματόγραφο, όπως αυτές του Φελίνι.  Ένας χρόνος, μια ανασκόπηση που καταγράφει ίχνη, βαθιά αποτυπώματα μιας χρονιάς. Στιγμές, σαν τις σουρεαλιστικές σκηνές του Ιταλού σκηνοθέτη, στιγμές σαν του δικού μας Αγγελόπουλου, στιγμές σαν αυτές που βγαίνουν απ' το δικό μου φακό και αφήνονται στο χαρτί. Αυτός είναι ο κόσμος, κάτι ανάμεσα σε σουρεαλισμό και ρεαλισμό.
3,2,1 πάμε.
 

Ένα τοπίο, στην άκρη τη γης, εκεί που η θάλασσα ενώνεται με το βουνό, υπάρχει μια λίμνη. Στολισμένη από νιφάδες χιονιού που πέφτουν στο νερό της και αφήνουν νότες, γιορτινές, μελαγχολικές. Στο κέντρο της λίμνης, πάνω σ' ένα πελώριο φύλλο, ένας γερασμένος κύριος, με πλούσια κάτασπρη γενειάδα, κάθεται σε ένα παγκάκι, κάτω απ' τον χειμωνιάτικο ήλιο και περιμένει τον αντικαταστάτη του.
 
Σιγοψιθυρίζει κι αρχίζει ένας μονόλογος «Γεννήθηκα πριν έναν χρόνο, στις 31 Δεκεμβρίου, τα μεσάνυχτα. Παιδί του χρόνου, αυτή είναι η ιδιότητά μου, να μετρώ ημέρες, να καταγράφω γεγονότα, να στοιχηματίζω με το είδωλό μου, πως αυτή η χρονιά θα ήταν καλύτερη, αυτό επιθυμούσα, να ήμουν καλύτερος. Έζησα 366 ημέρες, δίσεκτος, κάποιοι ζουν μια μέρα λιγότερο, τίποτα το σπουδαίο. Περίμενα, αυτό έκανα, περίμενα να περνούν οι μέρες. Στα χέρια μου κρατώ ένα κομποσκοίνι, ο τελευταίος κόμπος απόψε, πριν το δάχτυλο το περάσει στην άλλη μεριά. Μια μέρα απέμεινε, ο χρονοδιακόπτης θα σημάνει το τέλος κι απ' αύριο θα μπω στο αρχείο, αφού πρώτα μου κάνουν το μνημόσυνο, την ανασκόπηση. Γέρασα γρήγορα, σε κάθε κόμπο και μια ρυτίδα. Στοιχημάτισα, πως θα ήμουν καλύτερος απ' τον προκάτοχό μου, αυτόν, με τον  αριθμό 2011. Έχασα, όπως έχασαν πολλοί πριν από μένα.
 
Κάποιες ώρες ακόμα, κάποιες ώρες πριν έρθει αυτό το παιδί με τον αριθμό 2013 στην πλάτη, σαν κολεγιόπαιδο με φούτερ, να πάρει το μόνο που δεν έχει φθαρθεί σ' έναν ολόκληρο χρόνο, την ελπίδα. Να την αγκαλιάσει όπως εγώ -τότε- και να τη μοιράσει στον κόσμο.
 
Τι άλλαξε, θ' αναρωτιέστε; Τίποτα, μου σιγοψιθυρίζει η ζωή μου, που χάνεται, που τρεμοσβήνει, όσο ηχούν από μακριά τα γέλια του νέου χρόνου που καταφθάνει. Ένας κόσμος άδικος, παράλογος, ένας κόσμος που ζει περισσότερα χρόνια από μένα,  αλλά δεν εξελίσσει το είδος του.
 
Ένας κόσμος που δε σταμάτησε ποτέ να πολεμά, να πληγώνει, ν' αδικεί τους ομοίους του, να χρησιμοποίει τα ζώα, να καταστρέφει τη φύση. Έρχεται ο νιος, ακούγονται γέλια, πυροτεχνήματα που τον καλοδέχονται, κι αυτός χοροπηδά σαν κι εμένα, ελπίζει σαν κι εμένα. Εγώ ο παλιός, θα του δώσω την ελπίδα, του παραδίδω τη σκυτάλη, ευχόμενος να είναι καλύτερος από εμένα, τουλάχιστον καλύτερος από εμένα».
 
Καλή χρονιά!
 
*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι χημικός-φαρμακοποιός.

Αναδημοσίευση από το protagon.gr