11 το πρωί σε εμπορικό κέντρο δεν χτυπάς την πλουτοκρατία, χτυπάς κουτουρού - Ένα άρθρο του Αντώνη Φουρλή‏

Δεν θέλω να γράψω για την τρομοκρατία. Δεν αξίζει τον κόπο να γραφτεί ούτε μία λέξη για όσους παριστάνουν ή φαντασιώνονται ότι αποφασίζουν, αντί για εμάς και χωρίς εμάς για την κοινωνία μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας.



Θέλουν να μας αφαιρέσουν το δικαίωμα να σκεπτόμαστε, να αποφασίζουμε ως σύνολο και ως πρόσωπα. Κανονικά, το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να τους αφαιρέσουμε και εμείς τον λόγο. Και αν εξαιρέσει κανείς την αστυνομική έρευνα, που εκ των πραγμάτων αναζητά τους συνειρμούς του παραλόγου των κοινών κακοποιών, οι οποίοι νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και εμάς με το να προσθέτουν λίγα “εφέ” στην ωμή βία τους, δεν υπάρχει ούτε λογική – ούτε ηθική του τρομοκράτη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Ποια λογική και ποια ηθική να αναζητήσει κανείς στην απόφαση να τοποθετήσεις μια βόμβα – ώρα έντεκα το πρωί – σε έναν χώρο, όπου εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι θα κινούνται άσχετοι άνθρωποι με τα παιδιά τους στο χέρι ή με τα μωρά τους στα καρότσια; Ποιος εγκέφαλος είναι αυτός που θα επέλεγε να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό μέσα σε ένα σχολείο, σε ένα παιδικό σταθμό ή σε μια παιδική χαρά; Σε τι διαφέρει ο “τρομοκράτης” από τον άρρωστο φονιά του Κονέτικατ, που γάζωσε παιδάκια και δασκάλους μέσα στη θολούρα του; Α, ναι...εκείνος ήταν σχιζοφρενής – δεν είχε άλλα κίνητρα...

Ενώ εδώ έχουμε προσχεδιασμένο χτύπημα από κάποιους που συνειδητά αποφάσισαν να στοχοποιήσουν τι; Eνα εμπορικό κέντρο, το κεφάλαιο, ή μήπως τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που εν προκειμένω πιάνουν μέχρι και όσους έχουν ανοίξει από σουβλατζίδικο μέχρι μπουτίκ στο Μall; Μιλάμε για θέατρο...

Ώρα έντεκα το πρωί, κυριακάτικα, στη σκάλα από το parking προς τα καταστήματα ενός εμπορικού κέντρου, δεν χτυπάς ούτε την πλουτοκρατία, ούτε τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ούτε το πολιτικό σύστημα. Χτυπάς στα κουτουρού, γιατί δεν σε νοιάζει τίποτα. Χτυπάς όλους τους άλλους γύρω σου, επιλέγοντας συνειδητά να είσαι εχθρός της κοινωνίας. Ένας φασίστας κατά κυριολεξία, που συμβαίνει να δρα με τους όρους του αθλιότερου υποκόσμου. Χωρίς ηθική και χωρίς προσχήματα. Δεν αξίζεις τον κόπο. Το τέλειο ξεγύμνωμα...