Γιώργος Ζαμπέτας: Από το Αιγάλεω Σίτι, ο showman του λαϊκού τραγουδιού πρώτο μπουζούκι, «καλεσμένος»του eirinika με σπάνιες ηχογραφήσεις- αξέχαστα τραγούδια! (ΦΩΤΟ - ΒΙΝΤΕΟ)

Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1992. Σύμφωνα και με τη δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν μοναδικός.

Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!»

Ο Γιώργος Ζαμπέτας, Έλληνας μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και ένας από τους σπουδαιότερους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, γεννήθηκε στο Μεταξουργείο, στις 25 Ιανουαρίου του 1925.
Γονείς του ήταν ο Μιχάλης Ζαμπέτας, που ήταν κουρέας και η Μαρίκα Μωραΐτη, ανηψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας μιλάει για τη ζωή του

Από πολύ μικρή ηλικία ο Γιώργος Ζαμπέτας έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική, αφού παράλληλα με την απασχόλησή του στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, «σκάρωνε» κρυφά στο μπουζούκι τις πρώτες του μελωδίες.

Οτιδήποτε στη φύση παρήγε ήχο, τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του, λίγο πριν το θάνατό του.

Το 1932, σε ηλικία μόλις 7 ετών κερδίζει το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό. Η γνωριμία του στα 1938 με το μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.

Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά- Σταμάτης Κόκοτας (Πρώτη Εκτέλεση)- Στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης-Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.

Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), Στέλιος Καζαντζίδης («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), Μανώλης Καναρίδης («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»), Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου») κ.α.

Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν ένα μοναδικό «σώου-μαν» στο χώρο.

Όταν ο Ζαμπέτας κατέκτησε τις Κάννες

Τη δεκαετία του ’60, τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία.

Φωτογραφία: Ένα αξεπέραστο δίδυμο: Γιώργος Ζαμπέτας-Βίκυ Μοσχολιού

Βίκυ Μοσχολιού - Τα δειλινά 

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας. Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας. Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού, δίσκος 45 στροφών, 1965. Στο πιάνο ο Γιάννης Σπανός.

Τη δεκαετία του ’60, πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης.

Γιώργος Ζαμπέτας - Ο αράπης / Από την ταινία ''Ο ουρανοκατέβατος (1965) '' των Ορέστη Λάσκου και Δημήτρη Βασιλειάδη

Ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική) και παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 100 ταινίες του ακμάζοντα εκείνο τον καιρό Ελληνικού Κινηματογράφου.

Δεν έχει δρόμο να διαβώ (Χάθηκες)

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας - Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου- Από την  ταινία "Αδικημένη"

Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.α. παραμείναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος.

Σύμφωνα και με τη δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!».

Χαρακτηριστική του ήθους του μεγάλου δημιουργού ήταν και η δήλωση του Δημήτρη Μητροπάνου, ο οποίος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του: «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».

Που ‘σαι Θανάση - Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας - Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν.

O πενηντάρης Zαμπέτας (1971)

 Ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας για τους νέους και τα ναρκωτικά-σε μια μοναδική συνέντευξη στο εστιατόριο του γιου του στο Αιγάλεω, το Τελεσίγραφο.

Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με τον Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος. Πηγαίος, αθυρόστομος, αλλά και μάγκας, απάντησε κάποτε, σε ερώτηση δημοσιογράφου για τη σχέση του με το χασίσι: «Αν έχω φουμάρει χασίσι; Λιβααααάδια».

Ο πιο καλός ο μαθητής

Από το 1990 και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών.

 
Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του.

Ξημερώματα- Βίκυ Μοσχολιού (Πρώτη εκτέλεση)-Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου. Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας 

Μετά από πολύμηνη ασθένεια, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν μόνο 67 ετών. 

Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του. 

Απίστευτη vintage φωτογραφία: Ο Μίκης Θεοδωράκης με το Γιώργο Ζαμπέτα στην Πλάκα

Μια υπέροχη φωτογραφία που φιλοξενεί το περιοδικό του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετάνια", μας πάει βόλτα στα σοκάκια της παλιάς Πλάκας με παρέα δύο θρύλους: Τον Μίκη Θεοδωράκη και το Γιώργο Ζαμπέτα τους οποίους αποθανάτισε ο φακός του  Slim Aarons

Ο πρώτος έγραψε και γράφει ιστορία στο έντεχνο- επαναστατικό τραγούδι και ο δεύτερος έγραψε ιστορία και άφησε την πολύ προσωπική του σφραγίδα στο λαϊκό τραγούδι.

Ο νεαρός τότε Μίκης ποζάρει δίπλα σε μία λατέρνα - σήμα κατατεθέν της Πλάκας τη δεκαετία του 60-70  - έχοντας δίπλα του τον θρύλο του λαϊκού τραγουδιού να κρατάει τι άλλο; Το διάσημο μπουζούκι του.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε με αφορμή την επέτειο θανάτου του Γιώργου Ζαμπέτα - 10 Μαρτίου 1992