Θάτσερ ο Σαμαράς και Χο Τσι Μιγκ ο ΣΥΡΙΖΑ - Ένα άρθρο από τον Δημήτρη Καμπουράκη‏

Αν ο στρατηγός που έχει την ευθύνη ενός στρατεύματος αποφασίσει να δώσει μια αποφασιστική μάχη που ουσιαστικά θα κρίνει τον πόλεμο, πρέπει να επιλέξει προσεκτικά τον χρόνο, τον τόπο και το όπλο της σύγκρουσης. Ο αντίπαλός του προσπαθεί να κάνει το ίδιο. Κι όταν η μάχη ξεκινήσει, ένας απ’ τους δύο έχει μπει σ’ αυτή με πλεονέκτημα, άρα ξεκινά με μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει.



Εννέα στις δέκα φορές όμως στην παγκόσμια ιστορία, οι τελικές μάχες καταλήγουν να γίνονται τυχαία. Ένα περιφερειακό σημείο της σύγκρουσης μετατρέπεται σταδιακά σε κεντρικό, καθώς εκατέρωθεν αναβολές, λάθη, δισταγμοί, λειψοί σχεδιασμοί και απρόβλεπτοι παράγοντες, οδηγούν σε μια εκατέρωθεν θηριώδη συγκέντρωση δυνάμεων και σε μια συμβολοποίηση του σημείου που στοχεύουν τα δύο στρατεύματα. Ξαφνικά, οι δύο στρατηγοί αντιλαμβάνονται ότι η τελική μάχη ορίστηκε ερήμην τους και ότι  δε μπορούν πια να κάνουν πίσω. Εκεί θα κριθούν όλα και μια άρνησή τους στο παρά ένα να εμπλακούν θα σήμαινε την οριστική ήττα τους, δίχως καν να πολεμήσουν.

Αυτή τη στιγμή, η απεργία του μετρό και των άλλων μέσων μεταφοράς έχει γίνει το σημείο μηδέν. Πιστεύω ακραδάντως ότι μια τέτοια ευρεία σύγκρουση δεν ήταν στους σχεδιασμούς ούτε της κυβέρνησης ούτε των ηγεσιών της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων. Έπειτα από εννέα μέρες όμως, μέσα από τη συνεχή συσσώρευση πολιτικού κεφαλαίου στις δεξαμενές των δύο πλευρών, η μάχη που ξέσπασε έγινε καθοριστική.  Όπως ήρθαν τα πράγματα, και οι δύο πλευρές πιστεύουν αδιαμφισβήτητα ότι «εδώ και τώρα θα κριθούν όλα». Και αφού το πιστεύουν και οι δυο, η σύγκρουση θα πάρει ολοκληρωτική μορφή.

Η ηγεσία της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα έχουν βάλει τον εαυτό τους στη θέση του Χο Τσι Μιγκ. Και ο Αντώνης Σαμαράς ονειρεύεται ότι είναι η Μάργκαρετ Θάτσερ. Τα συνδικάτα με τη συνεπικουρία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, σαν άλλοι Βιετναμέζοι, εγκατέλειψαν τον περιφερειακό ανταρτοπόλεμο κι αποφάσισαν την απευθείας μετωπική επίθεση στο Ντιέν Μπεν Φου, το φρούριο των Γάλλων αποικιοκρατών. Αν το ισοπεδώσουν, τότε οι εισβολείς δεν θα ξανασηκώσουν κεφάλι. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός βλέπει τους συνδικαλιστές και εργαζομένους των μέσων μεταφοράς κατάμαυρους, σαν ανθρακωρύχους. Και ως άλλη Θάτσερ πιστεύει πως αν τους τσακίσει, ο ίδιος θα αποκτήσει την απόλυτη πολιτική ηγεμονία και η χώρα θα απαλλαγεί μια και καλή από τα κρατικά βαρίδια που δεν την αφήνουν να ξεκολλήσει απ’ το παρελθόν.

Ανεξάρτητα πάντως από το αποτέλεσμα, να ξέρουμε ότι οι τελικές μάχες είναι οι πιο φονικές.