Η μεγάλη απάτη του αντιμνημονίου - Ένα άρθρο του Θανάση Μαυρίδη!‏

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν σήμερα ότι αυτό που τους έχει οδηγήσει στην καταστροφή είναι το μνημόνιο. Πίστεψαν τις ανοησίες που τους πούλησαν οι πολιτικοί, ότι μία αόρατη δύναμη μας οδήγησε στην καταστροφή και όχι όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας. Σήμερα φαίνονται όλο και πιο καθαρά όλοι εκείνοι που κερδοσκόπησαν σε βάρος του πόνου ενός ολόκληρου λαού και εμπορεύτηκαν τους φόβους του.

Η ιστορία του μνημονίου είναι απλή: Η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί και χρειάστηκε την συμφωνία της ΕΕ. Οι Γερμανοί έβαλαν στο παιγνίδι το ΔΝΤ, ίσως επειδή δεν ήσαν σίγουροι ότι θα έμεναν μέχρι το τέλος να δουν όλο το έργο. Η ΕΕ και το ΔΝΤ (κυρίως όμως η ΕΕ) μας δάνεισαν και μας έθεσαν όρους για να πάρουν κάποια στιγμή τα χρήματά τους πίσω. Δηλαδή, τα χρήματα των φορολογουμένων τους.



Σε όλη αυτή τη διαδικασία έγιναν λάθη και μάλιστα σημαντικά. Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε ότι το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να ακολουθήσουμε τις συνταγές των καιροσκόπων και να παίξουμε ζάρια το μέλλον της χώρας μας. Μπορεί κάποιοι να έχουν κάνει τις μπαρμπουτιέρες δεύτερό τους σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους επιτρέψουμε να παίζουν στον τζόγο τα δικά μας σπίτια.

Το μεγαλύτερο λάθος της τρόικας ήταν ότι δεν κατανόησε αμέσως το πόσο διαλυμένο και διεφθαρμένο ήταν το κράτος μας. Χάθηκε έτσι πολύτιμος χρόνος σε ανούσιες συζητήσεις. Για παράδειγμα, πολλοί υπηρεσιακοί παράγοντες του δημοσίου προσπάθησαν να φανούν περισσότερο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους και να βγάλουν τον εαυτό τους από το κάδρο της κακοδαιμονίας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Στην προσπάθειά τους αυτή έδωσαν λαθεμένες πληροφορίες στους συναδέλφους τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες και πρότειναν απίστευτα πράγματα. 

Η ΕΕ εμπιστεύτηκε, επίσης, τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι απέκρυβαν συστηματικά το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο ήταν ο γιγαντισμός του κράτους. Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν και το γεγονός ότι πολλές ιδιωτικές εταιρείες είχαν έναν και μόνο πελάτη! Σωστά μαντέψατε, το κράτος. 

Αυτή την στιγμή υπάρχουν ξένοι αξιωματούχοι που παραδέχονται ότι οι δικοί τους λαοί δεν θα μπορούσαν να υποστούν μία τόσο σκληρή πολιτική λιτότητας. Κι είναι αλήθεια ότι οι αντοχές του κόσμου έχουν εξαντληθεί. Υπήρχε, όμως, άλλος δρόμος; Εντός της ευρωζώνης δεν υπήρχε κι ας λένε οι καιροσκόποι τα δικά τους. Εκβιασμοί και κολπάκια τριτοκοσμικού χαρακτήρα δεν έχουν θέση σε έναν τέτοιο οργανισμό. Είναι ίσως η εύκολη συνταγή για να φτάσει κανείς στην αυλή διάσημων κερδοσκόπων και με σκοπό να τους υπηρετήσει, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί την στρατηγική ενός σοβαρού έθνους. 

Εκτός της ευρωζώνης υπήρχαν σίγουρα πολλές περισσότερες επιλογές. Είναι όμως κάτι που το θέλαμε;  Όσοι έχουν υποστεί τις ολέθριες συνέπειες της κρίσης, λένε ότι θα προτιμούσαν να μηδενίσουμε και πάλι το κοντέρ. Η έξοδος από την Ευρώπη, όμως, δεν είναι κάτι τόσο απλό. Δεν  έχεις μπει σε ένα μαγαζί να αγοράσεις και φεύγεις για να αγοράσεις από κάπου αλλού. Η Ευρώπη είναι ο τελευταίος μας σύμμαχος. Πόσο έξυπνο είναι να τον πυροβολήσουμε; 

Στην αρχή της κρίσης παρουσιάστηκαν κι άλλες απόψεις μαζί με τις διάφορες ασυναρτησίες για τον προτεινόμενο εκβιασμό των συνεταίρων μας. Κάποιες από αυτές, λοιπόν, υποστήριζαν ότι εκτός από την ΕΕ υπήρχαν κι αλλού πορτοκαλιές που έκαναν πορτοκάλια. Δηλαδή η Κίνα και η Ρωσία. Πολύ γρήγορα αποδείχτηκε ότι ήταν πιο εύκολο να υπάρχουν οι Ελ, παρά να μας δώσουν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι τα λεφτά τους και μάλιστα με όρους πιο ευνοϊκούς από εκείνους των Ευρωπαίων. 

Το τελευταίο χαρτί των ασυνάρτητων λαοπλάνων ήταν ότι οι ξένοι κερδοσκοπούσαν σε βάρος του ελληνικού λαού. Όπως όλες οι απάτες, έτσι κι αυτή είχε ένα πραγματικό σημείο εκκίνησης. Στον κόσμο των αγορών και η κρίση στην Ελλάδα αποτέλεσε μία αφορμή για κερδοσκοπία. Όχι όμως ότι στήθηκε η ελληνική κρίση για να κερδοσκοπήσουν κάποια funds. Ή ότι οι Ευρωπαίοι μας δάνεισαν με... τοκογλυφικούς όρους. Σε πολλές περιπτώσεις κράτη δανείζονται πιο ακριβά απ’ όσο δανείζουν την Ελλάδα. 

Το πρόβλημα είναι ότι η κατάρρευση όλων αυτών των μύθων έρχεται έπειτα από μία μακριά περιήγηση στο απόλυτο χάος. Χάθηκε χρόνος και σήμερα είναι ορατός ο κίνδυνος να φτάσουμε στην πηγή και να μην πιούμε νερό.

Η παρατεταμένη λιτότητα δεν είναι λύση. Είναι κατανοητό ότι οι Ευρωπαίοι συνταξιούχοι δεν μπορούσαν να χρηματοδοτούν από το υστέρημά τους  τις ακριβότερες συντάξεις των Ελλήνων. Αλλά όλες αυτές οι προσαρμογές δεν θα έχουν το παραμικρό νόημα αν δεν υπάρξουν επενδύσεις, αν δεν υπάρξει φρέσκο χρήμα στην αγορά.   

Και φτάνουμε στο αρχικό ερώτημα! Φταίει το μνημόνιο για το γεγονός ότι έχουμε χρεοκοπήσει; Υπήρχε λιγότερο οδυνηρός δρόμος; Ή μήπως εκείνοι που δημιούργησαν αυτό το ψευδοδίλλημα κάλυψαν τα ίχνη τους σε σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν τους και απέδειξαν για άλλη μία φορά τον καιροσκοπικό χαρακτήρα τους;  Μήπως τελικά το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τους ψεύτες που επιχείρησαν να τον κοροϊδέψουν για άλλη μία φορά;  Τους χαμαιλέοντες που άρχισαν και πάλι τα «ναι μεν αλλά»;  Κάποιοι έκτισαν καριέρες σε αυτή την κρίση. Ή καλύτερα, πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε μία αγορά που ήταν διατεθειμένη να πιστέψει οτιδήποτε άλλο πέρα από την πραγματικότητα, ότι είχε φτάσει η ώρα της χρεοκοπίας...


Πηγή:www.capital.gr