Μήπως θα ήταν καλύτερα να είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Το ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Στούπα

Πως η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορέσει να συντηρεί επ’ αόριστον  ένα σύστημα δημόσιας παιδείας με αναλογία 8,3 μαθητές ανά εκπαιδευτικό όταν ο μέσος όρος των χωρών με ευημερούσες οικονομίες διαθέτουν αναλογίες 12 μαθητές ανά εκπαιδευτικό; 

Το θέμα αποκτά εκρηκτικότερες διαστάσεις αν υπολογίσει κάποιος το κόστος της παραπαιδείας λόγω της χαμηλής και ιδιοτελούς  απόδοσης...



Πως η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα μπορέσει να συντηρεί μακροπρόθεσμα συνταξιούχους κάτω  των 60 ετών όταν δεν μπορούν να το εξασφαλίσουν αυτό χώρες με οικονομίες ισχυρότερες;

Πως η Ελλάδα μπορεί και συντηρεί δημόσιες συγκοινωνίες με μισθούς Γερμανίας και επίπεδο υπηρεσιών Λατινικής Αμερικής;

Η βασική αιτία της ελληνικής χρεοκοπίας δεν ήταν η απληστία των τραπεζών, αλλά η απληστία των πολιτικών να διορίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους στο δημόσιο τους οποίους πλήρωναν με δανεικά λεφτά.

Όταν τα δανεικά τελείωσαν κανείς δεν τολμά να απολύσει τους υπεράριθμους που έχουν προσληφθεί με διαβλητές πελατειακές διαδικασίες.

Ούτε να αναστείλει τις συντάξεις μέχρι το όριο συνταξιοδότησης...

Αντιθέτως η λύση που προκρίνεται είναι οι οριζόντιες μειώσεις, μεταξύ άλλων και συντάξεων. Οριζόντιες μειώσεις όμως και  σε εκείνους που έχουν πληρώσει και για τις συντάξεις τους και τις έχουν λάβει σε μεγάλη ηλικία και για εκείνους των πελατειακών κατηγοριών που έχουν συνταξιοδοτηθεί παρατύπως και φωτογραφικώς από τα 50 τους. Από τότε που τελείωσαν τα δανεικά η εύκολη λύση του πελατειακού  κράτους είναι να οργανώσει επιδρομές φορολόγησης δικαίων και αδίκων.

Η αδυναμία των διαλυμένων, διαβλητών και διεφθαρμένων εισπρακτικών μηχανισμών  να διευρύνουν την φορολογική βάση οδηγούν στην εύκολη λύση να εισπράττουν όσο το δυνατόν περισσότερα από όσους δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν ή απλά θέλουν να είναι φορολογικά συνεπείς.

Η φορολογική επιδρομή στα ακίνητα μοιάζει με δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας  σε δόσεις. Με ένα ανάλογο τρόπο τα σοβιετικά καθεστώτα στέρησαν  μερικά από τα βασικά κίνητρα ευημερίας και εξανδραπόδισαν ολόκληρες κοινωνίες.

Ποια θα ήταν η διαφορά λοιπόν αν τις τελευταίες εκλογές τις είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στελέχη του οποίου επαγγέλλονταν εθνικοποιήσεις, δεσμεύσεις καταθέσεων και ένα σοσιαλισμό βασισμένο στην  αναδιανομή υπαρχόντων πόρων και όχι πάντως  την δημιουργία πλούτου;

Η αύξηση των φόρων πέραν  ενός λογικού σημείου  δεν αυξάνει τα έσοδα για το κράτος αλλά εμποδίζει και την οικονομική δραστηριότητα στον ιδιωτικό τομέα, οδηγώντας στην κατάρρευση εσόδων κράτους, οικονομίας και κοινωνίας.

Η κυβέρνηση διστάζει, ίσως  για λόγους στρατηγικής ή τακτικής, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και συνεχίζει να απομυζά επιτακτικά πολύτιμους πόρους από την ιδιωτική οικονομία προκειμένου να συντηρήσει το πελατειακό κράτος που έχουν δομήσει τις τελευταίες δεκαετίες τα κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν ή αντιπολιτεύθηκαν.

Δεν είναι τυχαίο πως δεν έχει απομακρυνθεί κανένας από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα  ακόμη, ούτε καν οι επίορκοι (στελέχη και υπάλληλοι που έχουν αναμειχθεί σε φαινόμενα διαφθοράς).

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν δεσμευτεί απέναντι στους ψηφοφόρους που τα ανέδειξαν πως θα κάνουν  ό,τι χρειαστεί προκειμένου η χώρα να παραμείνει στο ευρώ και να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για μια ανταγωνιστική οικονομία που θα δημιουργήσει βιώσιμες θέσεις εργασίας.

Η κυβέρνηση πέτυχε να πείσει τις Ευρωπαίους και να εξασφαλίσει την μεγάλη δόση που απομάκρυνε ο κίνδυνος της δραχμής. Ενδεχομένως να πετύχει και το περαιτέρω «κούρεμα» τους χρέους  μετά τα γερμανικές εκλογές.

Αν όμως  δεν μειώσει το δημόσιο και τους πολύτιμους πόρους που αυτό απομυζά από τον ιδιωτικό τομέα, αν δεν μειώσει την γραφειοκρατία και τη διαφθορά θα έχει καταφέρει απλά να δώσει μια παράταση στο ενδεχόμενο της κατάρρευσης και τις ανυπολόγιστες συνέπειες που αυτή συνεπάγεται.

Αν είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες εκλογές η κατάρρευση αυτή θα είχε συντελεστεί ήδη. Η φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες που έχουν αρχίσει να επιστρέφουν αποτελεί μια μικρή μόνο «γεύση» του τι θα ακολουθούσε.

Στην περίπτωση αυτή η κοινωνία όμως θα είχε έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και κανείς δεν θα μπορούσε να την εμπαίζει με ημίμετρα που επί της ουσίας απλά αναβάλουν το μοιραίο. Κανείς δεν θα μπορούσε να την ταλαιπωρεί με απεργίες των ΔΕΚΟ γιατί δεν θα υπήρχε αντικείμενο διεκδίκησης ή κεκτημένο για υπεράσπιση.

Τις τελευταίες μέρες τα μέσα ενημέρωσης επικέντρωσαν την κριτική στο δημοσίευμα της Huffington Post  για την πιθανότητα ενός πραξικοπήματος στην Ελλάδα.  Το δημοσίευμα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Πόσος χρόνος χρειάζεται μέχρι η ταλαιπωρημένη και τρομοκρατημένη μεσαία τάξη να στηρίξει μια χούντα που υπόσχεται ασφάλεια; Κάποιος θα πρέπει να επαναφέρει την τάξη όταν τα γερμανικά χρήματα σταματήσουν να ρέουν διότι σίγουρα δεν θα σπεύσουν οι Γερμανοί στρατιώτες να αποκαταστήσουν την ειρήνη», σημειώνει χαρακτηριστικά η αμερικανική εφημερίδα.

Ενώ όμως το δημοσίευμα της HP  πήρε δημοσιότητα καθόλου δημοσιότητα δεν έλαβαν τα όσα είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος τα συνέντευξης στην Έλλη Στάη στη ΝΕΤ, πως αν εξαντληθεί το εναλλακτικό σενάριο του ΣΥΡΙΖΑ για το πολιτικό σκηνικό τι απομείνει μετά, ο Μιχαλολιάκος;

Η βάση του προβληματισμού και στις δυο περιπτώσεις παραμένει η ίδια...

Όσο δεν δίνουμε βιώσιμη λύση στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας ο κίνδυνος κατάρρευσης και εκτροπής παραμένει πιθανός...

Μετά από ένα εξάμηνο ευφορίας που δημιούργησε η αποφυγή της κατάρρευσης το περασμένο καλοκαίρι, γεγονός που μπορεί να κρατήσει μερικούς μήνες ακόμη, τα αρνητικά σενάρια θα επανέλθουν.

Οι φόροι δεν αποτελούν διέξοδο. Ούτε η ολοκλήρωση της σοβιετοποίησης της ελληνικής οικονομίας με ή χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή:www.capital.gr