Άσ' το, βρε Αλέκα - Ένα άρθρο του Νίκου Μπίστη

Η έφεση του ΚΚΕ προς τον πολιτικό ετεροχρονισμό είναι παροιμιώδης. Αποκήρυξε τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη το 1956 και τους αποκατέστησε πρόπερσι δόξη και τιμή. Την περίοδο της τυφλής αντιμνημονιακή οργής και απελπισίας, με εξαίρεση τους ναυτεργάτες και το φάσκιωμα της Ακρόπολης, ήταν πρότυπο συμπεριφοράς.

Μακριά από την πλατεία Συντάγματος, όπου στην πάνω πλατεία συναθροίζονταν Χρυσαυγίτες και ψεκασμένοι  του Καμένου και στην κάτω αριστεροί αντισυστημικοί. Έκανε παραδίπλα  μόνο του τις πορείες του, ωραία και συντεταγμένα παίρνοντας εύσημα από την Αστυνομική Διεύθυνση. Στη ΓΑΔΑ μαζευόντουσαν οι αντιεξουσιαστές, και τα τρακτέρ δεν πλησίαζαν στον κόμβο  της Νίκαιας. Το ΚΚΕ δεν ήθελε να κυβερνήσει, δεν μπορούσε και να επαναστατήσει, βαρέθηκαν οι ψηφοφόροι του να περιμένουν τη μεγάλη ώρα και απέδρασαν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, το πολιτικό σκηνικό μπαίνει σε φάση παγίωσης.

Η κυβέρνηση αντέχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε ταβάνι και οι πιο νουνεχείς σπρώχνουν για στροφή  προς το κέντρο. Η σκέψη ότι όπως πάνε τα πράγματα ο κόσμος θα υποχρεωθεί να διαλέξει ανάμεσα στον Σαμαρά και τον Τσίπρα μπορεί να συγκινεί τον αγαπητό Άρη Δαβαράκη ,αλλά προξενεί ρίγος στους περισσότερους. Η άτσαλη, ατεκμηρίωτη και ανομολόγητη στροφή του Τσίπρα προς τη λογική άρχισε από το Βερολίνο, έκανε στάση στη Νέα Υόρκη και θα προσγειωθεί αναπόφευκτα και ανώμαλα στην Αθήνα. Μόνο που τα διόδια της προσαρμογής θα είναι πανάκριβα, διπλής κατεύθυνσης και εδώ δεν έχει «δεν πληρώνω».

Κατά την MRB, 4,5% των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνονται προς τη Χρυσή Αυγή. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η τυφλή αντισυστημική ψήφος -για αυτό είναι και τυφλή- δεν ξεχωρίζει το κόκκινο από το μαύρο. Όταν τρία χρόνια το παίζεις αντισύστημα, δεν μπορείς ξαφνικά να ανακαλύπτεις την κρυφή γοητεία των νοικοκυραίων. Κάπου εκεί θα σε «φορολογήσει» ο Λαφαζάνης, και όχι μόνο. Στην συνέντευξη -πρόβα προσαρμογής- στην Έλλη Στάη, σε ένα μόνο σημείο προσπάθησε να είναι σαφής ο Τσίπρας και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, μας είπε, δεν μπορεί και δεν θέλει να κυβερνήσει μόνος του ( μέχρι εδώ σωστά) θα κυβερνήσει με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (ποιες είναι αυτές δεν μας πληροφόρησε) και τις δυνάμεις της λαϊκής δεξιάς. Για μισό λεπτό, ποιες είναι αυτές; Μα ο Καμένος, ο Καπερνάρος, ο Δημαράς, ο Τερενς Κουίκ, η Ραχήλ και τα άλλα παιδιά. Σε ποιο νόμισμα θα γίνει η προγραμματική συμφωνία; Στο δολάριο ή στο εθνικό μας νόμισμα που είναι το ευρώ το οποίο έγινε πάλι φετίχ; Θα συμφωνήσουν στην ΑΟΖ που κατά τον Καμένο πρέπει να ανακηρυχτεί εδώ και τώρα; Βράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σάστισαν και όσοι νόμιζαν ότι θα κάνει λίγο δεξιά ο Τσίπρας, θα κάνουν λίγο αριστερά αυτοί, και να η καινούργια κεντροαριστερά. Αμ, δεν πάει έτσι. Θα πρέπει να μου αναγνωρίσετε (ακόμα και όσοι με «στολίζατε» στα σχόλιά σας, πράγμα που είμαι βέβαιος ότι καμία επιβεβαίωση δεν θα σας εμποδίσει να το συνεχίσετε) ότι από αυτή τη στήλη έχω εδώ και έναν χρόνο προβλέψει τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξελίξεις που πλέον δεν κρύβονται.

Μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, το ΚΚΕ αποφασίζει να κάνει τώρα ό,τι δεν έκανε πριν από τρία χρόνια, να σηκώσει την παντιέρα της απείθειας. Την ώρα που η κοινωνία από τη φάση της οργής και απελπισίας περνάει στη φάση της ψυχραιμίας, το ΚΚΕ ανεβάζει το ριμέικ της προηγούμενης σεζόν.  Τα πολεμικά ανακοινωθέντα που έχει εκδώσει τις τελευταίες ημέρες η Αλέκα, αν τα είχε πει ο Τσίπρας θα είχαμε καθημερινά δέκα ανακοινώσεις των γραφείων Τύπου της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και άφθονο «αίμα» στα κανάλια. Δυστυχώς, για το ΚΚΕ κανείς δεν το παίρνει τοις μετρητοίς. Ένα γερασμένο κόμμα που το παίζει φρικιό αντιμετωπίζεται με κατανόηση. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια κρύβεται μια πολύ μικρή φιλοδοξία: να επαναπατρίσουν ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να σου η Αλέκα στη ΓΑΔΑ και ο Μπούτας στον κόμβο της Νίκαιας. Εκεί που παρέα με τον γαλάζιο συνδικαλιστή Κοκκινούλη ( που μετά έφτιαξε Mall ενώ η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Λάρισας στην οποία προέδρευε χρωστάει 85.000.000 ευρώ) και με το πολύ "προοδευτικό" αίτημα «Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», έγραψαν σελίδας δόξης αγωνιζόμενοι κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κόβοντας την Ελλάδα στη μέση. Εκεί που ο κ. Χατζηγάκης της ΝΔ ανέβηκε ηρωικά στο τρακτέρ και όταν έγινε υπουργός έδωσε παράνομα αποζημιώσεις, με αποτέλεσμα να φάει η χώρα ένα ξεγυρισμένο πρόστιμο. Εκεί όπου, για να μην ξεχνιόμαστε, σφυρηλατήθηκε η συμμαχία ΚΚΕ-ΝΔ για τη Νομαρχία και τον Δήμο Καρδίτσας.

Με αυτά και με τούτα οδηγήθηκαν οι εργαζόμενοι στο μετρό σε ήττα και προς τα εκεί οδεύουν και οι βαμβακοπαραγωγοί (όχι γενικά οι αγρότες όπως λένε τα κανάλια) της Θεσσαλίας. Παράπλευρο αλλά σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι δυναμώνουν μέσα στη ΝΔ αντιλήψεις που απαιτούν, πέραν της αναγκαίας αποφασιστικότητας, επίδειξη πυγμής. Και εδώ πρέπει να μπει φρένο. Η δημοκρατία είναι άσκηση μέτρου και το μόνο που καταφέρνουν όσοι στην παραδοσιακή αριστερά βλέπουν παντού σπίθες εξέγερσης είναι να συντηρητικοποιούν ευρύτατα λαϊκά στρώματα και να ενισχύουν την αντίληψη για «περισσότερο νόμο και τάξη».

Το ότι το ΚΚΕ θα έχει περιορισμένα αποτελέσματα με τη νέα γραμμή του δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις. Ανέφερα ήδη μια στο κεφάλαιο «νόμος και τάξη». Η άλλη είναι ότι θα υπάρξει έμμεση αλλά καθοριστική επέμβαση στην εσωτερική σύγκρουση που μαίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να οικοδομήσει ένα πιο μετριοπαθές προφίλ θα πιέζεται από το ΚΚΕ και από την εσωτερική του αντιπολίτευση. Θα σέρνεται σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς το ΠΑΜΕ, προς τον Μπούτα και πάει λέγοντας. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία ώσμωσης θα ενισχύονται οι φωνές που επιδιώκουν διαμόρφωση πολιτικής συμμαχίας με το ΚΚΕ, ενώ τα άγαρμπα ανοίγματα του Τσίπρα θα συναντούν ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, είναι ηλίου φαεινότερο το τι πρέπει να κάνουν οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας. Να σταματήσουν να ατενίζουν με αμηχανία, σκεπτικισμό ή και ικανοποίηση τα μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, να ανασκουμπωθούν και να διαμορφώσουν έναν ευρύ μεταρρυθμιστικό τρίτο πόλο, στον οποίο να συγκεντρωθούν και όλες οι διάσπαρτες ομάδες, κινήσεις και όλα τα πρόσωπα που θέλουν να συμβάλλουν σε αυτήν την προσπάθεια. Αν μείνουμε με δύο πόλους, τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, το αποτέλεσμα είναι προδιαγραμμένο. Μόνο ο τρίτος πόλος θα ανατρέψει αυτή την κατάσταση. Και θα την ανατρέψει άμα τη εμφανίσει γιατί ο κόσμος περιμένει. Δυστυχώς αργούμε απελπιστικά.