Tα πρόσωπα που τελείωσαν τις σπουδές στην θαλπωρή του Μωραΐτη και του κολλεγίου Αθηνών - Ένα ξεκούρδιστο εκκρεμές ανάμεσα σε Αράχωβα και Μύκονο - Ένα άρθρο της Κατερίνας Γκίκα

Όταν ο Λοβέρδος έβγαλε στην φόρα τα πρόσωπα των γυναικών που έπασχαν από Έιτζ με πρόσχημα την δημόσια υγεία, εξοργίστηκα . “Δείξτε μου τα πρόσωπα εκείνων που πήγαν μαζί τους”, του φώναξα θυμωμένα όταν τον είδα στην Βουλή- δεν ξέρω αν με άκουσε. Δείξτε μας τις ασυνείδητες φάτσες, των κατά τ' άλλα ευυπόληπτων ανδρών, που μπορούν ανενόχλητοι να μεταδώσουν στις γυναίκες τους και στις αγαπητικιές τους την φοβερή αρρώστια. Μετά από αυτή την ιστορία κοιμήθηκαν άραγε πιο ήσυχοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, ότι στέλνοντας τις πουτάνες στην φυλακή, πάταξαν το “κακό”;



Τα ίδια σκέφτομαι και τώρα που είδα τα πρόσωπα των 20χρονων που συνέλαβε η αστυνομία. Δεν θέλω να δω τα κακοποιημένα χαρακτηριστικά τους, γιατί ντρέπομαι. Με ενδιαφέρει περισσότερο να δω τα πρόσωπα των γονιών τους, όχι απαραίτητα των φυσικών τους γονιών αλλά αυτών που τα άφησαν να κατηφορίσουν αβοήθητα τις κλίμακες της απόγνωσης και του πένθους.

Τα πρόσωπα αυτής της καλοζωισμένης γενιάς  που οργάνωσε την απελπισία της τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές της στο ασφαλές περιβάλλον και στη θαλπωρή του Μωραΐτη και του Κολεγίου Αθηνών. Πεταλούδες του συστήματος που αμφισβητούσαν από την άσφαιρη μεθόριο των Βορείων Προαστίων και κάηκαν στις λάμπες της πρόζας αποφεύγοντας επιμελώς τις εμπόλεμες ζώνες.

«Βλέπω» τις μανάδες τους…Λεπταίσθητα άτομα, με ιδιωτικό κλήρο μιαν άχρωμη εσωτερική ζωή, που δοκίμασαν να επαναστατήσουν στα 18 τους και να φύγουν από το σπίτι, λίγο προτού τις ανακόψει στην εξώπορτα με τις βαλίτσες ανά χείρας η σκαιά πατρική φιγούρα για να τις οδηγήσει στα προβλέψιμα νερά του υμέναιου…Ένα ξεκούρδιστο εκκρεμές που μετεωρίζεται ομοιόμορφα ανάμεσα Αράχοβα και Μύκονο και βγαίνει από τον κοινωνικό αυτισμό της για να αναφωνήσει με προσποιητή ευφορία «Όλα είναι τέλεια! Περνάμε τέλεια!».

Τίποτε τώρα στον «τέλειο» κόσμο τους δεν είναι πλέον στη θέση του και πρώτα απ΄ όλα ο ίδιος τους ο κόσμος. Κι ο θάνατος τώρα τους γνέφει μέσα από το τραυματισμένο σκαρί των βλαστών τους. Αυτά τα παιδιά που δεν είναι στις προτεραιότητες κανενός και συνωστίζονται χωρίς ελπίδα και προσδοκίες για μια αβέβαιη θέση στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας.

Χρεοκοπημένοι στα μάτια πρώτα των ίδιων των παιδιών που έφεραν στον κόσμο για να ξεπεράσουν την προσωπική τους κατάθλιψη, αλλά δεν ήξεραν πως να μεγαλώσουν. Γιατί είχαν ήδη κι αυτοί μπόλικο θυμό για τον τρόπο που τους μεγάλωσαν οι δικοί τους γονείς. Η γενιά μας φταίει για τα παιδιά “ τέρατα” που δημιούργησε. Αυτά τα άγουρα από έγνοια κι αγάπη παιδιά ό,τι μπορούσαν έκαναν . Να σας πουν ότι δεν τα καταφέρατε και τόσο καλά με την θεωρία και την  κουλτούρα σας  θέλουν.  Και καταφεύγουν στην βία. Το ίδιο “ όπλο” που ξέρουν καλύτερα και χρησιμοποιούν τώρα για τον ανελέητο σωφρονισμό τους οι διωκτικές αρχές.

Γιατί μια αστυνομία που συλλαμβάνει δεν χρειάζεται να κακοποιεί και μετά να  κάνει  photoshop για να διορθώσει την εικόνα της. Φέρεται με επαγγελματισμό. Θα κλείσω με κάτι που έγραψε ένας φίλος μου: «άμα δε ξέρετε μαλάκες ψευτο-νοικοκυραίοι τι θυμό μεγαλώνετε, σας περιμένουν πολλές ακόμη εκπλήξεις!».