Πότε πρέπει να φεύγεις; αναρωτιέται η Νανά Παλαιτσάκη

Τελικά , γράφω μόνο βιωματικά . Αυτό είναι και καλό και κακό . Καλό για την επικοινωνία μας . Το έχω ξαναγράψει ότι αν δεν κρεμάσω την ψυχή μου στο περίπτερο , δεν κερδίζω ανθρώπους και δεν έχω την τύχη να δημιουργήσω αντίλογο .  Μ αρέσουν οι συγκρούσεις . Οι συναισθηματικές, οι επαγγελματικές , οι ερωτικές , οι φιλικές . Αποδεικνύουν ότι υπάρχει σχέση .

ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ;

Θα το ξεκινήσω συμβολικά : ΠΡΙΝ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ !!

Είδα δυστυχώς μεγάλους σταρς και της μεγάλης οθόνης και του θεάτρου και της τηλεόρασης , να επιμένουν να κρατάνε στασίδι , χωρίς να βλέπουν ότι η εικόνα τους «ξύνισε » και ότι η εικόνα τους , όσο «μεγάλοι » και αν ήτανε κάποτε προκαλεί θλίψη και οίκτο .....

Ο οίκτος είναι χειρότερος απο τον θάνατο . Τον θάνατο δεν τον συναντάς ποτέ !!!! Τον οίκτο τον αισθάνεσαι όσο και αν έχουν καταβληθεί οι άμυνες σου .

ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ,

Όταν η παραμονή σε μια σχέση ή σε μια δουλειά , μοιάζει να ζητιανεύεις τα αυτονόητα την τελειώνεις .Είναι τραγικό να βλέπω ανθρώπους να μένουν σε θλιβερές συμβάσεις ζωής , χάνοντας , τις στιγμές που μπορεί αν έκαναν την υπέρβαση να τους χάριζε το φιλί της ζωής .

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ έρχεται , αρκεί να θέλεις να ζήσεις . Εγώ που σας γράφω τώρα  και που πιθανόν να νομίζετε ότι εκτίθεμαι θεωρητικά κάνετε λάθος . Υπήρξε στιγμή που ήθελα άνθρωπο σε σημείο που να βλέπω το λάθος σαν σωστό ( όπως είπε και ο Σοφοκλής για τους θεούς που τυφλώνουν του ήρωες και τους κάνουν να παθαίνουν το συγκεκριμένο . Να βλέπουν δηλαδή το λάθος ως σωστό .........) Υπήρξε στιγμή που ένιωσα ότι μπορούσα επειδή ΕΓΩ το ήθελα να υπάρξει ανατροπή . Υπήρξε στιγμή που πίστεψα ότι επειδή ΕΓΩ νοιώθω δυνατή , μπορεί να «σηκώσω »τον άλλον που προφανώς αγαπούσα πολύ , πάρα πολύ . Αυτό δεν είναι αγάπη είναι εγωισμός στην καλύτερη και στην χειρότερη «το σύνδρομο της Στοκχόλμης» .

Τελικά κατάλαβα ότι η ζητιάνα που δεν έχει δόντια , δεν πρωταγωνίστησε ποτέ σε φαντασίωση ακόμη και σε εκείνους που διατυμπανίζουν την διαστροφή . Αν δεν πάθεις , δεν μαθαίνεις όμως και λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί . Κατάλαβα λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να διεκδικήσεις το δικαίωμα , στον έρωτα , στην ισότιμη σχέση , στην χαρά της ζωής , στην δημιουργία , είναι να σταματήσεις την γάγκραινα πριν αναγκαστείς να περάσεις σε ακρωτηριασμό .

Επειδή ιατρικά έχω υποστεί γενικευμένη μόλυνση , ξέρω τον πόνο που προκαλεί η επούλωση όταν πρέπει να βάλει ο χειρουργός το νυστέρι για να κάνει τις αλλαγές στις πληγές . Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος να γιατρευτείς .

Εχω δεκάδες φίλους που αργοπεθαίνουν μέσα σε συμβατικές σχέσεις , φυλακισμένοι σε μια ζωή που δεν έχει χρώματα , καταδικασμένοι να ιδρυματοποιηθούν , περιμένοντας να «τολμήσουν » χρωματικά ανάμεσα στο μπλε , στο γκρι και στο χακί .......Δεν κατάλαβαν και πιθανόν να μην καταλάβουν ποτέ , ΠΟΤΕ , πρέπει να φύγουν , ενώ τους είναι πανεύκολο να συμβουλεύσουν κάποιον για την μεγάλη απόδραση , για το φινάλε μιας επαγγελματικής συνεργασίας ή για την οριστική ρήξη , ......με μια προυπόθεση , ότι μιλάνε σε άλλους και όχι στο δικό τους εαυτό !

Όταν τέλειωσα μια σχέση που την ήθελα πάρα πολύ  , αναφέρομαι σε ερωτική σχέση , το έκανα γιατί κατάλαβα ότι ως ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος δεν χρειάζομαι κανέναν για να επιβιώσω και όταν το πιστέψω αυτό είναι κάτι περισσότερο απο βέβαιο ότι θα βρω εκείνον που είναι επίσης ολοκληρωμένος , ξέρει ακριβώς τι θέλει για να μοιραστούμε αυτά που έχω και αυτά που έχει

Στην σχέση υπάρχουν όχι μία επαφή , αλλά πολλές

Εγώ μ εσένα

Εσύ μ εμένα

Εγώ μ εμένα

Εσύ μ εσένα

Εμείς με τους άλλους

Για πολλά χρόνια τραβούσα μοναχικές διαδρομές .Σε αυτές τις μοναχικές διαδρομές ένοιωθα στο τέλος εξάντληση . Ήταν σαν να επιχειρούσα να κουβαλήσω νερό , διανύοντας μια τεράστια διαδρομή με ένα πιθάρι που είχε ραγίσει και στην πορεία ....., παρά την προσπάθειά μου , το νερό χανότανε .....άρα έφτανα στον προορισμό με ένα πιθάρι σχεδόν κενό .........ΤΙ ΚΟΥΡΑΣΗ !!!!

ΌΛΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟ ΤΡΙΚ !

Ας αρχίσουμε να μαθαίνουμε τάνγκο .

Το πρώτο πράγμα που σε μαθαίνουνε σε αυτό τον χορό είναι πως να κρατιόμαστε αγκαλιά

Φαινομενικά φαίνεται απλό ....Η γιαγιά μου όμως που χόρευε εξαιρετικά ωραία με τον παππού μου , σε μια σχέση που κράτησε πάνω απο 55 χρόνια και ......ω ναι ...ήταν ζωντανή σχέση .Όταν τους ζήτησα να με μάθουν μου είπαν , ότι στο τάνγκο τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων . Το μπράτσο να είναι σταθερό χωρίς να σπρώχνει , τα πόδια σε επαφή , αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση .....Να έχεις υπόψη σου , συμπλήρωνε ο παππούς μου ότι σε αυτόν το χορό , η ισσοροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν , αλλά στο κέντρο , ανάμεσα δηλαδή και αν δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον η ισσοροπία χάνεται . Πρέπει να μάθεις την αναπνοή του άλλου , την ένταση της εκπνοής του για να επικοινωνήσετε , να το απολαύσετε μαζί και να χορέψετε καταπληκτικά ....

Και η γιαγιά μου θυμάμαι συμπλήρωσε γελώντας , το «χέρι της γυναίκας πρέπει να φέρνει αντίσταση , διαφορετικά αισθάνεσαι πως σε σπρώχνουν και δεν μπορεί κανένας άντρας να χορέψει με μια γυναίκα που μοιάζει ζελέ !!!!!!!!!!!!!!

Όταν νοιώθετε λοιπόν ότι δεν είστε γυναίκες ή άντρες , αλλά έχετε μετατραπεί σε ζελέ ......φεύγετε !

Πηγή: mylady.gr