Η διαφθορά ζει και βασιλεύει-ένα άρθρο του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου

Ο φάκελος «Ελλάδα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται όλο και βαρύτερος. Βρίθει δε από περιπτώσεις κακοδιοικήσεως, διαφθοράς, εξαπατήσεως και παντελούς ελλείψεως βουλήσεως να προχωρήσει η χώρα σε κάποιες στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν να ελπίζει ότι κάποτε θα μπορέσει να βγει από την κρίση και την μόνιμη πλέον απειλή της επίσημης χρεοκοπίας. Από όλους τους επίσημους κοινοτικούς παράγοντες επισημαίνεται ότι η Ελλάδα πάσχει απελπιστικά από την δημόσια διοίκηση και την διαφθορά που επικρατεί στους κόλπους της, ενώ την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα –που είναι και ο δημιουργός αυτής της καταστάσεως– δεν τολμά να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. Ως φαίνεται δε, σε μεγάλο βαθμό, υπάρχουν και συνενοχές που κάνουν την κατάσταση πιο οδυνηρή και την θεραπεία της άπιαστο όνειρο.

Δια στόματος του Γενικού Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως κ. Λέανδρου Ρακιντζή, το κόστος της διαπλοκής φθάνει τα 35 δισεκατ. ευρώ, ήτοι σχεδόν το 75% του ετήσιου προϋπολογισμού. Τραγικά αποκαλυπτικές, από την άποψη αυτή, είναι οι τελευταίες επισημάνσεις του, οι οποίες προκάλεσαν και την ανάλογη αίσθηση εκτός της χώρας μας.

Η διαφθορά δεν μειώθηκε, αλλά πλέον αποκαλύπτεται, υποστηρίζει ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοικήσεως, υπογραμμίζοντας ότι η κρίση επηρέασε ποσοτικά και ποιοτικά τα χαρακτηριστικά της. Όπως αναφέρει, μπορεί να μειώθηκαν τα ποσά που διακινούνται, ωστόσο καταγράφεται σχετική αύξηση των παραβατών καθώς κάποιοι προσπαθούν με τις πρακτικές αυτές να καλύψουν …τις περικοπές των εισοδημάτων τους. Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για το 2012, η ομάδα του κ.Λ.Ρακιντζή έχει εντοπίσει μέσω ελέγχων που πραγματοποιήθηκαν το περασμένο έτος τεράστια ποσά σε λογαριασμούς υπαλλήλων που σε καμμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται από το πόθεν έσχες. Από τις 2.700 εισερχόμενες καταγγελίες του 2004, οπότε και άρχισε η θητεία του, ο κ. Λ.Ρακιντζής δέχεται σήμερα περισσότερες από 20.000, πέραν των υποθέσεων που αυτεπαγγέλτως ερευνά η υπηρεσία επιθεώρησης.

Ο ίδιος, ωστόσο, σημειώνει ότι διακύβευμα παραμένει το αποτέλεσμα, η επιβολή ποινών και η περιστολή της διαφθοράς. Σε αυτό το πλαίσιο, όμως, αποκαλύπτονται τεράστια προβλήματα:

*Με τις αλλαγές στο πειθαρχικό δίκαιο (με τον νόμο 4014/2011) τού αφαίρεσαν το δικαίωμα εφέσεως στις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών συμβουλίων. Έτσι, σημειώνει, έχει στηθεί «πλυντήριο» αθωωτικών αποφάσεων για επίορκους υπαλλήλους.

*Στο ποινικό σκέλος υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης στα δικαστήρια. Έχουν σταλεί 2.000 υποθέσεις στον Εισαγγελέα και δεν έχει τελειώσει καμμία. Κάνει μάλιστα λόγο για καθυστερήσεις που αγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας!

*Οι ποινές είναι τόσο μικρές ώστε να μην θεωρούνται αποτρεπτικές. Ένας χρόνος φυλακή εξαγοράσιμος είναι περίπου 3.000-3.500 χιλιάδες ευρώ και δεν λειτουργεί αποτρεπτικά.

Ο κ.Λ.Ρακιντζής εκτιμά ότι το κόστος της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς αγγίζει τα 30-35 δισεκατ. ευρώ ετησίως. Υπογραμμίζει ότι, πέραν της επιπτώσεως στα δημόσια οικονομικά, υπάρχουν και σημαντικές παράπλευρες συνέπειες –όπως το ότι δεν μπορούν να προσελκυστούν επενδύσεις χωρίς αξιόπιστο σχέδιο πάταξης της διαφθοράς. Προτείνει έτσι την δημιουργία συντονιστικού οργάνου κατά της διαφθοράς που, πέρα από το υπέρογκο κόστος της, έχει και αρκετές άλλες παράπλευρες αρνητικές επιπτώσεις. Για να μετριασθούν αυτές οι τελευταίες προτείνει την συρρίκνωση του κράτους, την εκ βάθρων αναδιοργάνωσή του και τον αυστηρότατο κολασμό των κρουσμάτων διαφθοράς.

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι η διαφθορά, υπό τις διάφορες μορφές της, έχει διαπεράσει το σύνολο του κοινωνικού ιστού και άρα η καταπολέμησή της είναι σχεδόν αδύνατη γιατί συναντά και λαϊκές αντιδράσεις. Κατά πρώτο λόγο, οι συντεχνίες του Δημοσίου και των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ), κάθε φορά που επιχειρείται η θέσπιση μέτρων καταπολεμήσεως της διαφθοράς στους χώρους τους, αντιδρούν με «κινητοποιήσεις» και πολιτικοποιούν την διαφθορά.

Αρκετά πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή. Για παράδειγμα αναφέρουμε ότι, όταν η τρόϊκα θέλησε να καταγράψει κάποιες εκτάσεις στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τουριστικά με επενδύσεις ή και να πωληθούν, ανακάλυψε με μεγάλη έκπληξη ότι οι εκτάσεις αυτές –ιδιαιτέρως στον νομό Ηλείας– είναι καταπατημένες και έχουν γεμίσει αυθαίρετα κτίσματα. Ακόμα χειρότερα, κάθε φορά που οι καταπατητές «υποπτεύονται» ότι θα μπορούσε να γίνει μία επένδυση στην περιοχή τους, αμέσως «αφυπνίζονται» τα οικολογικά τους αντανακλαστικά και «ορθώνουν το ανάστημά τους» σε όσους επιχειρούν να επενδύσουν. Κατά κανόνα δε οι «κινητοποιήσεις» αυτές στηρίζονται και από τα «προοδευτικά» κόμματα, που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδείξουν «οικολογικές ευαισθησίες». Ενδεικτικές της καταστάσεως αυτής είναι αρκετές περιπτώσεις στους νομούς Ηλείας και Χαλκιδικής, στους οποίους βεβαίως οργιάζει και η παραοικονομία.

Πέρα όμως από τις ΔΕΚΟ και τις υπηρεσίες του Δημοσίου, η διαφθορά οργιάζει και στις περιφερειακές αρχές. Εμπεριστατωμένη ανάγνωση των διαφόρων εκθέσεων του κ. Λέανδρου Ρακιντζή, αλλά και κορυφαίων προκατόχων του, είναι αρκετή για να οργισθεί ο αναγνώστης τους και να καταλάβει ποια είναι η έκταση της διαφθοράς στην χώρα μας. Αν στις εκθέσεις αυτές προστεθούν και οι αντίστοιχες του Ελεγκτικού Μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τότε τα ποσά τα οποία ανέφερε προσφάτως ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοικήσεως είναι σαφώς αυξημένα.

Επίσης, διόλου τιμή για την Ελλάδα δεν περιποιεί και το γεγονός ότι κατατάσσεται στην πρώτη πεντάδα των πιο διεφθαρμένων χωρών στο ποδόσφαιρο, μαζί με την Μολδαβία, την Νιγηρία, την Λετονία και την Τουρκία. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει το βάθος και το εύρος της διαφθοράς στην χώρα μας, που κάποιοι γελωτοποιοί της πολιτικής και της δημοσιογραφίας αποδίδουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόικα! Προς απαλλαγήν δε του φιλοθεάμονος κοινού από οποιαδήποτε υποψία συμμετοχής στην διαφθορά, οι απόψεις αυτές προβάλλονται και από ορισμένα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Όλως δε συμπτωματικά πρόκειται για τα ίδια μέσα που προσπαθούν να μάς πείσουν ότι νεαροί τρομοκράτες και γκάνγκστερς ταυτοχρόνως είναι «θύματα» της «κακιάς κοινωνίας». Αυτής δηλαδή που τους επιτρέπει να ζουν πλουσιοπάροχα στα βόρεια προάστια.