Λατρεύω τα αμερικανικά αυτοκίνητα, τα αμερικανικά ψυγεία .... αλλά ο δεσποτικός χαρακτήρας των αμερικανών στο θέμα της ΔΕΠΑ με εκνευρίζει-ένα άρθρο του Θανάση Μαυρίδη

Λατρεύω τα αμερικάνικα αυτοκίνητα, απολαμβάνω τα αμερικάνικα ψυγεία και θαυμάζω τον αμερικανικό τρόπο σκέψης. Αναγνωρίζω ότι οι Αμερικανοί ήταν οι πιο πιστοί μας σύμμαχοι και αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους δεν θέλουν η ΔΕΠΑ να καταλήξει στους Ρώσους. Από την άλλη με εκνευρίζει ο δεσποτικός χαρακτήρας των παρεμβάσεών τους. Επίσης, αναρωτιέμαι αν σε αυτή την κρίσιμη φάση για την Ελλάδα έχουν να προτείνουν κάτι και δεν περιοριστούν απλά σε ενστάσεις, απαγορεύσεις και απειλές.

Η Ελλάδα επεδίωξε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας να κάνει μία στροφή στην εξωτερική της πολιτική και να προσεγγίσει έναν νέο σύμμαχο, την Ρωσία του κ. Πούτιν. Η στροφή αυτή δεν αποτέλεσε προϊόν κάποιας στρατηγικής απόφασης του ελληνικού λαού, αλλά μίας λαμπρής αναλαμπής του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή. Ήταν σοφή εκείνη η απόφαση;

Το κακό με εμάς τους Έλληνες είναι ότι είμαστε των άκρων και της υπερβολής. Ανεξάρτητα από το τι επιδίωξε ο κ. Καραμανλής, η εντύπωση που δόθηκε ήταν ότι αλλάξαμε στρατόπεδο. Ότι εγκαταλείψαμε τους Αμερικανούς και βρήκαμε νέους «φίλους». Μην αναζητείτε τους Ευρωπαίους στην εξίσωση. Σκοπίμως τους έχουμε αγνοήσει, όπως άλλωστε και οι ίδιοι τον εαυτό τους!

Για άλλη μία φορά η Ελλάδα φάνηκε να παρασύρεται από μία ανεξήγητη παρόρμηση των ηγετών της να βρουν «προστάτες», όταν αυτή ακριβώς την πολιτική την έχει πληρώσει ακριβά η χώρα στο παρελθόν. Όποιος έχει διαβάσει ιστορία και δεν έχει σκόπιμα περιορίσει τις γνώσεις του στον μικρό ήρωα ή στον Λούκι – Λουκ, θα έχει ίσως διαβάσει για τα δεινά που προξένησε στο παρελθόν η δράση κομμάτων με την επωνυμία «αγγλικό», «ρώσικο», «γαλλικό».

Επί κυβέρνησης Καραμανλή, λοιπόν, δημιουργήθηκε ένα σκηνικό έντασης και μάλιστα με επίκεντρο τα ενεργειακά θέματα, τα οποία και ενδιέφεραν ιδιαίτερα τους Ρώσους. Το σκηνικό αυτό διανθίστηκε και με ορισμένα απίστευτα περιστατικά που συνήθως χαρακτηρίζουν τον κουτοπόνηρο τρόπο με τον οποίο σκέπτονται κι ενεργούν οι Έλληνες μανδαρίνοι. Για παράδειγμα, την μία ημέρα ανακοινώναμε την στρατηγική μας συμμαχία με τους Αζέρους και την επομένη με τους Ρώσους. Σαν να λέμε και με τον Θεό και με τον διάβολο.  Ένας λάθος χειρισμός και  στο τέλος δεν θα μας ήθελε ούτε ο ένας ούτε κι ο άλλος...

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να σημειώσουμε, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το άνοιγμα προς την Ρωσία ήταν σωστό. Το λάθος ήταν ότι δεν λήφθηκε στα πλαίσια μιας θεσμοθετημένης διαδικασίας για την λήψη τόσο σοβαρών εθνικών θεμάτων και δεν καθορίστηκαν τα όρια αυτού του ανοίγματος.  Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν υπάρχουν  τέτοιες διαδικασίες. Η εξωτερική πολιτική  αλλάζει από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από υπουργό σε υπουργό. Δεν πρέπει να συμβαίνει έτσι, αλλά...

Από εκεί και πέρα, ο τρόπος με τον οποίο έγινε το άνοιγμα στους Ρώσους σηκώνει πολύ συζήτηση. Και νομίζουμε ότι είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Αμερικανοί κράτησαν τις αποστάσεις τους από την Ελλάδα στα χρόνια που ακολούθησαν.

Σήμερα οι Αμερικανοί  επανέρχονται και ζητούν να μην δώσουμε το δίκτυο της ΔΕΠΑ στους Ρώσους. Το ζητούν έντονα και ίσως με αγένεια. Κι  αυτό δείχνει και τον βαθμό της έντασης που τους προκαλεί μία πιθανή αλλά εντελώς ανεπιθύμητη εξέλιξη για τα ζωτικά τους συμφέροντα στην περιοχή.

Οι Αμερικανοί ξέρουν ότι οι Ρώσοι μπορούν να πληρώσουν όσο – όσο για την εξαγορά της ΔΕΠΑ. Επειδή η εξαγορά της ΔΕΠΑ κρύβει έναν τεράστιο θησαυρό για την Ρωσία, τον κ. Πούτιν και την παρέα του. Μέσω της ΔΕΠΑ η Ρωσία θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στο ενεργειακό παιγνίδι στην περιοχή. Πόσο κάνει αυτό; Όσο χρειαστεί για να αποκτηθεί! Η αξία του είναι ανεκτίμητη.

Πάμε τώρα σε εμάς! Αν οι Ρώσοι κερδίσουν την ΔΕΠΑ θα πάρουμε ένα αρκετά μεγάλο ποσό που θα καταλήξει στους δανειστές μας. Από την άλλη πλευρά εξακολουθούμε και πληρώνουμε 40% ακριβότερα το φυσικό αέριο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Ρώσοι θέλουν να αποκτήσουν την ΔΕΠΑ, αλλά δεν έχουν φροντίσει ούτε καν να μειώσουν την τιμή, όπως ήδη έχουν κάνει με τους Βούλγαρους. Δεν το κάνουν τώρα που η τιμή είναι τόσο ακριβή κι ενώ μας χρειάζονται. Θα το κάνουν στο μέλλον;

Εμείς θα πάρουμε ένα ή και δύο δισεκατομμύρια ευρώ για ένα περιουσιακό στοιχείο που δεν αξίζει περισσότερο από 700 εκατ. ευρώ. Και τι θα χάσουμε έναντι αυτού του ποσού; Αν ακούγαμε τους Ρώσους να μας λένε ότι έχουν... συγκλονιστεί με την ελληνική κρίση και ότι θα μας εξασφαλίσουν χαμηλό ενεργειακό κόστος σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το ακούσουμε. Αν μας έλεγαν ότι οι ίδιοι είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν δράση για να ζώσουν με ασφάλεια τα ελληνικά νησιά, επειδή η κρίση έχει δημιουργήσει προβλήματα και στις προμήθειές μας με νέα όπλα, αυτό θα ήταν κάτι που θα μπορούσαμε επίσης να ακούσουμε. Αλλά να γυρίσουμε την πλάτη μας σε παραδοσιακούς συμμάχους για ένα οικονομικό κέρδος που μπορεί να αποδειχτεί πρόσκαιρο; Γιατί;

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να σταθμίσει με πολύ μεγάλη προσοχή το τι συμβαίνει. Πρώτα και πάνω από όλα έρχονται τα ελληνικά συμφέροντα. Έπειτα στο ζύγι μπαίνει  και το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ των χωρών είναι διαχρονικές. Δεν αλλάζουν από μέρα σε μέρα και με βάση τις εφήμερες διαθέσεις μας.

Από την άλλη πλευρά και οι παραδοσιακοί μας φίλοι θα πρέπει να σταθμίσουν την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο που περνάει η χώρα μας. Αν δεν πουληθεί η ΔΕΠΑ στους «γενναιόδωρους  Ρώσους», θα μας λείπουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Οι σύμμαχοί μας, λοιπόν, θα πρέπει να μας βοηθήσουν για να αντισταθμίσουμε τις όποιες απώλειες.  Με νέες επενδύσεις που τόσο τις έχει ανάγκη η χώρα; Ενδεχομένως! Βάζοντας μία μεγάλη δική τους εταιρεία να πληρώσει τα λεφτά που πληρώνουν και οι Ρώσοι; Ακόμη καλύτερα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν από την μία να πιέζουν για να μην δώσουμε την ΔΕΠΑ στους Ρώσους και από την άλλη να ζητούν να πάρουν άμεσα (με το καπέλο των δανειστών) τα χρήματα που θα έπαιρναν από την πώληση της ΔΕΠΑ! Σε κάθε περίπτωση οι φιλίες είναι καλές, αλλά θα πρέπει να ανανεώνονται και να αναθερμαίνονται.