Ζούμε το τέλος εποχής-ευτυχώς…ένα άρθρο του Θάνου Οικονομόπουλου

Δεν έχουν πάρει χαμπάρι! Κι' αναρωτιέμαι, πώς διάολο τούτος ο τόπος και τούτη η κοινωνία θα κατορθώσουμε να γυρίσουμε σελίδα και ν' ανοίξουμε νέα περπατησιά σ' αυτό το προβληματικό και προκλητικό περιβάλλον που έχει διαμορφώσει η παγκόσμια κρίση (και οι χρόνιες εθνικές μας παθογένειες, που την καθιστούν προβληματικότερη και προκλητικότερη στα καθ' ημάς...) με αυτό το πολιτικό προσωπικό.



Που δεν έχει πάρει χαμπάρι, που αδυνατεί να διατυπώσει το ερώτημα «τις πταίει» (και όχι μόνο «τι»...), που αδυνατεί και αποστρέφεται και την στοιχειωδέστερη αυτοκριτική, που δεν διανοείται να μιλήσει την γλώσσα της ειλικρίνειας, ακόμη και τώρα που πιάσαμε πάτο, που δεν τολμά ν' αλλάξει νοοτροπία και...τροπάρια ,που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι (κομματικο)πολιτική του διάσωση και επιβίωση...

Ο Βενιζέλος στην εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (ένα συνέδριο «έτσι, χωρίς πρόγραμμα...» που θα' λεγε και η Μαρία Ρεζάν) επιχείρησε με την... καταστροφική ευγλωττία του να πείσει ότι μετά το 2009 το κίνημα «έσωσε» την χώρα με το μνημόνιο, γιατί αν την άφηνε να χρεοκοπήσει «με τέτοιο χρέος και τέτοιο έλλειμμα», οι σημερινές συνθήκες απόγνωσης της κοινωνίας θα έμοιαζαν με παράδεισο. Για το «ποιοι» και με «ποιες» πολιτικές αποσάθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και εξέθρεψαν ένα πελατειακό κράτος που παρήγαγε μόνο χρέος και ελλείμματα, κουβέντα! Για τα χαμένα 2,5 χρόνια ΠΑΣΟΚικής μνημονιακής διακυβέρνησης, στη διάρκεια των οποίων πέραν των οριζόντιων περικοπών (μισθών, συντάξεων, κοινωνικού κράτους) δεν τολμήθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ριζοσπαστική εκσυγχρονιστική πολιτική, κουβέντα!

Η ΝΔ, έχοντας ξεχάσει παντελώς τα... «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που δεσμευτικά εξήγγειλε και υποσχόταν ως μελλοντική κυβερνητική πολιτική της στα...διάφορα «Ζάππεια» της, εμφανίζεται τώρα να προσπαθεί να υπερασπισθεί την (επιβαλλόμενη από τους δανειστές..) στροφή της στον ρεαλισμό, με ελάχιστους όμως πραγματικά αποφασισμένους να τολμήσουν τις αναγκαίες ρήξεις, άσχετα με το πολιτικοκομματικό κόστος, και να πρωτοπορήσουν στις εξόφθαλμα αναγκαίες ανατροπές και καινοτομίες. Βήματα δειλά και μισά (ενίοτε και... σημειωτόν) ως επί το πλείστον, μ' αποτέλεσμα να χάνεται πάλι πολύτιμος και κρίσιμος χρόνος και ν' απαιτείται η «βίτσα» της τρόικας ως... άλλοθι για να επιχειρηθεί με γενναιότητα και αποφασιστικότητα το αυτονόητο- και πάλι όμως αποσπασματικά και άτολμα, με το μυαλό κολλημένο στην πελατειακή μικροκομματική λογική. Επαγγέλματα...ερμητικά κλειστά (ακόμη!), συγχωνεύσεις-καταργήσεις που δεν επιχειρούνται, εκ βάθρων εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης (στον τομέα ελέγχου – είσπραξης φόρων, έστω..) που όλο... εξαγγέλλεται αλλά δεν αποτολμάται. Ενδεικτικό παράδειγμα (ένα μόνο...) παλαιοκομματισμού, οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις ΤΕΙ και πανεπιστημιακών σχολών του σχεδίου «Αθηνά», από τις οποίες εξαιρέθηκαν τα ιδρύματα...Καλαμάτας, Σερρών και Εύβοιας! Συνδέστε περιοχές με πολιτικά επώνυμα, και θα καταλάβετε! Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Και είναι και η αριστερά. Αυτή της... εν αναμονή κυβέρνησης! Που δεν διστάζει να καταγγείλει συλλήβδην τα σφάλματα του παρελθόντος (άνευ κόστους, νομίζει, επειδή όπως διατυμπανίζει «δεν κυβέρνησε ποτέ») και... αντιπαρερχόμενη το ζοφερό παρόν για το οποίο δεν έχει την παραμικρή ρεαλιστική και επιτεύξιμη πρόταση-σχέδιο , υπόσχεται ένα «μέλλον» που.. θα θυμίζει παρελθόν! Εγγυημένοι μισθοί, ασχέτως παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, καταπολέμηση της ανεργίας με μοχλό τις προσλήψεις στο δημόσιο ,ενθάρρυνση δια της... αποκαταστάσεως της συντεχνιακής αδιαλλαξίας και κυριαρχίας ,ανασύσταση (πριν καν πετύχουμε να το σκοτώσουμε!) ενός κράτους Λεβιάθαν με λόγο ύπαρξης την «διευκόλυνση» του παλαιοκομματισμού να το εκμεταλλεύεται πελατειακά ώστε να... διαιωνίζεται, αποθάρρυνση κάθε νεωτερικότητας και καινοτομίας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δια της «ποινικοποίησης» του κέρδους και του ανεμίσματος των λαβάρων του λαϊκισμού και της ...θεσμικής «μη ευθύνης» της «λαϊκής» κοινωνίας! Η επανάληψη αποτυχημένων στην πράξη συνθημάτων και πρακτικών (που όμως στο κλίμα της απόγνωσης και της οργής του κόσμου ακούγονται «θελκτικά» και συστηματοποιούν... αντισυστημικά την δικαιολογημένη αποστροφή του κόσμου στην χρεοκοπημένη πολιτική τάξη) αδιάφορο αν ωφελούν και προσφέρουν κάτι-αρκεί πού βολεύουν...

Όλοι αυτοί, δεν έχουν πάρει χαμπάρι! Ας πάρουμε, λοιπόν, εμείς! Κι' ας πούμε φωναχτά αυτό πού όλοι μας νοιώθουμε «μέσα» μας αλλά φοβόμαστε να το παραδεχθούμε: το τέλος «αυτού πού ξέραμε και μάθαμε», έχει έρθει. Στα χρόνια μπροστά μας, τίποτε δεν θα είναι όπως παλιά. Τα πάντα πρέπει να επαναπροσδιορισθούν εξ αρχής, πρέπει να οργανωθούμε και να σοβαρευτούμε για να διεκδικήσουμε το μέλλον μας ως χώρα και ως κοινωνία, με δουλειά, σύνεση και υπευθυνότητα. Δηλαδή, αυτό το «τέλος», δεν είναι παρά η αναγκαία, αναπόφευκτη αρχή μιας νέας εποχής πιο δύσκολης... απ' την αρχή! Χωρίς ψευδαισθήσεις και ξόρκια. Μια νέα εποχή πού αναγκαστικά πρέπει ν' αποδεχθούμε, κατά πρώτον, και να επιδιώξουμε και σχεδιάσουμε με αισιοδοξία, σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Το διαχρονικό πρόβλημα της κοινωνίας μας, είναι πώς μένουμε κολλημένοι στο «ευκλεές» παρελθόν, γιατί το παρόν -και κυρίως το μέλλον- μας ξεβολεύει , μας τρομάζει, απαιτεί σχεδιασμό, προγραμματισμό, προσπάθεια. Κι' έχουμε ξεμάθει, για πολλά χρόνια τώρα, με την «βολική»... καθοδήγηση των πολιτικών μας ταγών.

Ως 'Έλληνες, στο παρελθόν, ανακαλύψαμε την λογική και το μέτρο. Ως χώρα, σήμερα, πρέπει επειγόντως να τα ξαναανακαλύψουμε , αναζητώντας επειγόντως την κανονικότητά μας...