Αθήνα, η Καμπούλ της Ευρώπης, γιατί έτσι αρέσει σε αρκετούς: τηλεπαρουσιαστές, κόμματα-ένα άρθρο του Νίκου Χρυσολωρά

Παρακολουθούσα, την Κυριακή, γνωστό τηλεπαρουσιαστή να δηλώνει έξαλλος και προσβεβλημένος για τις «οδηγίες ασφαλείας» που έδωσε η Κομισιόν στα στελέχη της τα οποία εργάζονται ή επισκέπτονται την Ελλάδα, και αναρωτιόμουν σε ποιον κόσμο ζει. Υπενθυμίζεται ότι οι οδηγίες αφορούν αυτονόητες προφυλάξεις που θα πρέπει να λαμβάνουν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι όταν βρίσκονται στην Αθήνα: να αποφεύγουν δηλαδή να πλησιάζουν διαδηλώσεις, να μη φέρουν σε εμφανές σημείο την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα, να μην αποκαλύπτουν πού εργάζονται σε αγνώστους. Φυσικά, για άλλη μία φορά πέσαμε από τα σύννεφα και εμφανιστήκαμε σοκαρισμένοι με την εικόνα της πατρίδας μας στο εξωτερικό.

Διερωτώμαι τι οδηγίες θα έδιναν οι ίδιοι που διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για το πόσο ασφαλής χώρα είναι η Ελλάδα σε κάποιον συγγενή τους αν εργαζόταν σε ευρωπαϊκό όργανο. Θα του έλεγαν, για παράδειγμα, «μην ανησυχείς, όποτε βλέπεις διαδήλωση να πηγαίνεις μπροστά και μάλιστα φορώντας την ευρωπαϊκή ταυτότητα στον λαιμό και όποιος άγνωστος σε ρωτάει στον δρόμο, να του λες πόσο χαρούμενος είσαι που εργάζεσαι για την τρόικα»; Φαντάζομαι πως όχι. Προς τι λοιπόν η χυδαία υποκρισία;

Θα αντιτείνει κανείς ότι οι εν λόγω οδηγίες είναι αυτονόητες και δεν ήταν αναγκαίο να καταγράφονται στην επίσημη αλληλογραφία της Κομισιόν, για να εξευτελίζεται η Ελλάδα. Αυτό -υποθέτω τουλάχιστον- ήταν το σκεπτικό πίσω από την έντονη αντίδραση της Ελληνίδας επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη όταν δημοσιοποιήθηκε η σχετική αλληλογραφία. Ωστόσο, όταν πρόκειται για θέματα προσωπικής ασφάλειας, ο κάθε εργοδότης οφείλει να μη θεωρεί τίποτε δεδομένο και να προβαίνει στις αναγκαίες συστάσεις ακόμη και για την περίπτωση που κάποιος εκ των υπαλλήλων του είναι απρόσεκτος ή ακόμη και βλαξ με περικεφαλαία.

Μέχρι πριν από τρία χρόνια, θυμίζω, η Ελλάδα ήταν το πιο φιλοευρωπαϊκό κράτος της Ευρώπης, γεγονός που σίγουρα δεν είναι άσχετο με τις παχυλές επιδοτήσεις που ελάμβανε. Εκτοτε, η συντριπτική πλειονότητα των σχολιαστών ραδιοφώνου, τηλεόρασης και εφημερίδων, αλλά και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η Χρυσή Αυγή, ενίοτε και το ΚΚΕ, παρουσιάζουν τους Ευρωπαίους ως «κατακτητές» που διαπράττουν «γενοκτονία» στη χώρα μας παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, τους φιλοευρωπαίους στην Ελλάδα ως «γερμανοτσολιάδες» και τα στελέχη των ευρωπαϊκών οργάνων ως μετενσαρκώσεις του Αντίχριστου ή του Χίτλερ. Αυτή η απίστευτη αμετροέπεια –σε πείσμα των αποφάσεων της Βουλής και του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά και των αποτελεσμάτων των εκλογών– ισοδυναμεί επί της ουσίας με «προσκλητήριο» για να γίνει φονικό. Αμφιβάλλει άλλωστε κανείς για το πού θα είχε καταλήξει ο Γερμανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη αν οι θρασύδειλοι που του επιτέθηκαν τον είχαν πετύχει κάπου μόνο του; Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που παρουσιάζουν τους Ευρωπαίους αξιωματούχους ως εκπροσώπους σκοτεινών δυνάμεων που καταδυναστεύουν τη χώρα διαμαρτύρονται την ίδια στιγμή γιατί οι αξιωματούχοι αυτοί καλούνται να πάρουν προφυλάξεις όταν βρίσκονται στην Ελλάδα. Οι ίδιοι που απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς απορούν και εξανίστανται γιατί η χώρα μας παρουσιάζεται ως «Καμπούλ της Ευρώπης».

 Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν τη συντονισμένη επιχείρηση απαξίωσης της χώρας παίζει ο Τύπος, θεματοφύλακας υποτίθεται της Δημοκρατίας. Μόνο μέσα στις τελευταίες ημέρες, είδαμε κρατικά μέσα ενημέρωσης να παραβιάζουν την αρχή της ανωνυμίας, υπό την οποία μίλησε Ευρωπαίος τεχνοκράτης, καθ’υπόδειξιν του υπουργείου Οικονομικών. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Είδαμε επίσης λαϊκή εφημερίδα να κάνει πλάτες με πρωτοσέλιδο τίτλο της στη Χρυσή Αυγή. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Είδαμε σοβαρή υποτίθεται ιστοσελίδα να παρουσιάζει κείμενο γραμμένο σε αγγλικά τρίτης δημοτικού και προέβλεπε συγκεκριμένο αριθμό νεκρών στην Αθήνα τον Μάρτιο, ως επίσημη πρόβλεψη της Κομισιόν, χωρίς μάλιστα να μπει στον κόπο να ζητήσει τη θέση των εκπροσώπων της Επιτροπής πριν δημοσιεύσει την «είδηση». Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Κατά τ’ άλλα, το πρόβλημά μας είναι τι πιστεύουν οι ξένοι για εμάς...