Επενδύστε στην Ελλάδα Α.Ε. - 'Ενα άρθρο της Ράνιας Κλουτσινιώτη

Έως σήμερα, η χωρική διάσταση της ανάπτυξης στην Ελλάδα εκφράστηκε κυρίως με διάσπαρτες και μεγάλου αριθμού οικοδομές προς όφελος των εύρωστων οικονομικά στρωμάτων, αλλά και των μικρών και των μικρομεσαίων - ο καθένας με τον τρόπο του και ανάλογα με το πουγκί του.



Γέμισε ο τόπος νόμιμα και αυθαίρετα, αλλά και παράνομα κτίσματα, με τη νόμιμη εκτός σχεδίου δόμηση, όμως οι ακτές δεν μετασχηματίστηκαν κατά το ισπανικό πρότυπο, ούτε κατά το πρότυπο των παραλίων της Μικράς Ασίας. Διασώθηκαν -όλα είναι σχετικά, βέβαια- οι ακτές από υπερμεγέθη κτιριακά σύνολα και δήθεν “εμβληματικές” αρχιτεκτονικές κατασκευές, διασώθηκε και ο μικρός νησιωτικός χώρος, διασώθηκε και το υγρό στοιχείο (έστω φαινομενικά) - η θάλασσά μας.

Σήμερα, εισάγονται στη Βουλή και ψηφίζονται νόμοι με θεματικό αντικείμενο τη «Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις», που ως ρητά διατυπωμένο στόχο έχουν τη διευκόλυνση της έκδοσης Προεδρικών Διαταγμάτων «για τον χωροταξικό προορισμό, την επενδυτική ταυτότητα ακινήτων, τη χωροθέτηση και την παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας». Όλα αυτά ευτυχώς θα ισχύουν μόνον για 99 χρόνια... Δημιουργείται η «Αττικό Παράκτιο Μέτωπο Α.Ε.», με σκοπό να παρέχονται τα αναγκαία θεσμικά εργαλεία στους μεγάλους επενδυτές, προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη και ταχύτερη αξιοποίηση των δημόσιων και μεγάλων ιδιωτικών κτημάτων, από τον όρμο της Καστέλλας έως το Σούνιο, προς όφελος της εθνικής οικονομίας...

Κάπου εκεί ευρίσκεται και η έκταση του μισοξεχασμένου στην παρούσα συγκυρία Ελληνικού, με τους εμίρηδες από το Κατάρ, που το προορίζαμε για Μητροπολιτικό Πάρκο, βεβαίως πάντοτε στα περιθώρια της πόλης και ποτέ εντός των ορίων της... Όμως να μην είμαστε άδικοι. Υπάρχουν και εκείνοι που προωθούν μια διαρκώς εξελισσόμενη προσπάθεια για την πλήρη οικοδόμηση της έκτασής του. Όταν το 2001, με την απομάκρυνση του αεροδρομίου, αποκτήθηκε ο χώρος των 6.200 στρ., δημιουργήθηκαν προσδοκίες τόσο για την αναζωογόνηση των περιφερειακών γειτονικών περιοχών, που αναβαθμίζονταν, όσο και για τις ευκαιρίες που θα παρείχε η συγκεκριμένη έκταση για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων στις πυκνοδομημένες συνοικίες της πόλης της Αθήνας, του κέντρου της και βέβαια της περιοχής του Ελαιώνα.

Τώρα, τι προωθείται εντός της πόλης; Το χάος, το οποίο βαφτίστηκε «Νέα έργα σε παλιές πόλεις». Οι εθνικοί ευεργέτες ή τα ιδρύματα στο όνομά τους επανακτούν την στο μεταξύ διάστημα χαμένη αθωότητα και δραστηριότητά τους. Προχωρούν ακάθεκτοι και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, σε πρωτοφανείς επιχειρήσεις υποκατάστασης του δημόσιου από τον ιδιωτικό τομέα, με τον μονομερή σχεδιασμό και τον επαναπροσδιορισμό της χρήσης και της αισθητικής του αγαθού “δημόσιος χώρος”, έξω από κάθε θεσμοθετημένη διαδικασία. Παραδείγματα: παλαιός Ιππόδρομος, εμβληματική παρέμβαση στο κέντρο με άξονα την Πανεπιστημίου.

Είναι πιστεύω κατανοητό ότι τα παραπάνω θέματα δεν έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα, αλλά αντιθέτως απολύτως ουσιαστικό, διότι δεδομένου ότι δεν έχει τηρηθεί ουδεμία διαδικασία, ούτε έχει προηγηθεί δημόσιος διάλογος, δημιουργούνται σοβαρά λειτουργικά θέματα και ερωτήματα, όσον αφορά στις επιλογές και τις προτεραιότητες. Ειδικά για το Re-think Athens (sic!) αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν αρχιτεκτονικός διαγωνισμός εφαρμογής, στην καρδιά ενός από τα πλέον υποβαθμισμένα ευρωπαϊκά κέντρα πόλης, να υποστηρίζεται μόνον από μια έκθεση ιδεών; Όταν, για παράδειγμα, για μια πολύ μικρότερη παρέμβαση απαιτείται η σύνταξη και η έγκριση Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, από την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση θα προέκυπταν τα αναγκαία μέτρα, ώστε να μην επεκταθούν και προς αυτήν την περιοχή του κέντρου τα φαινόμενα υποβάθμισης της αμέσως νοτιότερης περιοχής.

Τα ίδια συμβαίνουν και στη θάλασσα. Είναι δεν είναι δεκαπέντε χρόνια που θαλάσσιες ζώνες αφιερώθηκαν αποκλειστικά, με βραδύ ρυθμό και δίχως τυμπανοκρουσίες, στη ρυπαίνουσα βιομηχανία των υδατοκαλλιεργειών (Ευβοϊκός, Κορινθιακός, περιοχή Αστακού κ.λπ.). Τώρα προχωρούμε με πολεμικές διαθέσεις στην εκμετάλλευση οικοπέδων σε Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, για κατοχύρωση σε μόνιμη βάση αεροδρομίων επί υδάτινων επιφανειών (υδατοδρόμια) και δεν ξέρω και τι άλλο... Προκειμένου μάλιστα να προχωρούν απρόσκοπτα οι ιδιώτες επενδυτές, καθιερώνεται ο καινοτόμος θεσμός της πολυάδειας, με βάση την οποία προκειμένου να αρχίσει η εκτέλεση μιας όποιας επένδυσης δεν θα απαιτείται πλέον η έκδοση των προβλεπόμενων αδειών, αλλά θα αρκεί η υπεύθυνη δήλωση του επενδυτή ότι τηρούνται οι προϋποθέσεις για την έκδοσή τους.

Ήρθανε τα πάνω κάτω. Στο όνομα της φτώχειας και της κρίσης, προωθούνται μεθοδικά ιδιότυποι τρόποι επιχειρηματικής δραστηριότητας, για τη δίχως καμία αμφιβολία αναγκαία παροχή ασφάλειας δικαίου στους επενδυτές. Τώρα θα τα φορτωθούμε όλα, τώρα θα γίνουμε ακόμη φτωχότεροι. Έχουμε αποδείξει περίτρανα πως ούτε να πουλάμε ξέρουμε, αφού πάντοτε φροντίζουμε να έχουμε υποβαθμίσει το κεφάλαιό μας. Επενδυτές, επενδύστε στην Ελλάδα αέρα κοπανιστό...