Made in Greece o Γιάννης Μελάς, ο αυτοκράτορας των διαμαντιών στην Αφρική είναι ο γιος της Μις Ρόδος 1953!

Η γαλλική Vogue Paris διάλεξε αυτόν την προηγούμενη εβδομάδα να του κάνει αφιέρωμα για το instagram του. Τον είπε «ο νέος Ιντιάνα Τζόουνς της εποχής μας, που μας δίνει με τις φωτογραφίες του το διαβατήριο για τον κρυφό κόσμο της αγοράς πολύτιμων λίθων, που από τη ζούγκλα και τα ορυχεία της Αφρικής συνομιλεί με αρχηγούς κρατών και μεγιστάνες του πλούτου…»!

Κι είναι Ροδίτης ο Τσιπόκο (Chipoko το φάντασμα) όπως τον λένε οι Aφρικάνοι, γιός της Άννας Μελά που εξελέγη «Μις Ρόδος» το 1953- μία ακόμα ωραία ιστορία της Ρόδου αυτή- ενώ πατριός του είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης ο σπουδαίος καθηγητής Αγγλικών. Μεγάλη του αγάπη όμως είναι η Ρόδος, σ΄αυτήν επιστρέφει κάθε φορά, έχει ανάγκη να ανήκει εδώ αυτός ο γοητευτικά ευγενής άνθρωπος που τα έχει δει όλα σ΄ αυτή τη ζωή και τα πλούτη και τη φτώχεια και τη λάμψη και την κοπριά, κι έχει καταλήξει από μικρός ότι σημασία έχουν μόνο οι άνθρωποι!

Είστε στη Ρόδο αυτές τις μέρες!
Πριν από ένα μεγάλο ταξίδι πρέπει να είμαι σε καλή ψυχολογική και σωματική κατάσταση, γι’ αυτό έρχομαι όποτε μπορώ στη Ρόδο, για να τρέξω στην Τάφρο, στο Αρχαίο Στάδιο, στους δρόμους της… Κάθε μέρα όταν είμαι εδώ τρέχω δέκα χιλιόμετρα τουλάχιστον. Η ενέργεια που παίρνω για τη νέα περιπέτεια είναι πολύ μεγάλη και ψυχική και σωματική.

Και μετά στη Νιγηρία, στη Βιρμανία, στη Νότιο Αμερική, στις ζούγκλες της Αφρικής με τα λιοντάρια και τη μαύρη μαγεία! Kαι με αρχηγούς κρατών, μεγιστάνες του πλούτου… Αυτό θέλατε να κάνετε στη ζωή σας, γι αυτό ξεκινήσατε;
Ξεκίνησα να γίνω γιατρός, σπούδασα τρία χρόνια ιατρική, αλλά πάντα ήθελα να γίνω σχεδιαστής κοσμημάτων. Αυτό το επάγγελμα δεν ενέπνεε τότε τόση εμπιστοσύνη στη μητέρα μου την Άννα Μελά και την πήρα τηλέφωνο της είπα «μαμά αφήνω την ιατρική, θα ασχοληθώ με τα διαμάντια»! Θα σκέφτηκε ότι τα διαμάντια είναι καλύτερα και δεν έφερε αντίρρηση.

Πίνετε ρετσίνα ροδίτικη βλέπω!
Εγώ πίνω ρετσίνα ροδίτικη και στην Αμερική, οι Ροδίτες είναι παντού. Κι εγώ δεν  πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν βοηθούν τους Έλληνες, εγώ βοηθήθηκα πάντα από τους Έλληνες, αυτό έχει να κάνει με τους ανθρώπους, αν ο άνθρωπος εκπέμπει θετική ενέργεια, ο άλλος θα τον βοηθήσει. Η Ρόδος έχει μια δύναμη που μπορεί να κρατήσει τα ξενοδοχεία της ανοιχτά το χειμώνα. Έχω πάει στην Ινδία 52 φορές και έχω ζήσει χρόνια εκεί. Οι Ινδοί δεν θέλουν τον ήλιο, κι όλοι μαζί οι πλούσιοι μαζεύονται και πάνε στην Ελβετία. Θα πρέπει να πάει μια ομάδα από εδώ να μιλήσει μαζί τους και να μάθει για την κουλτούρα τους και τότε είναι εύκολο να τους φέρεις. Η Ινδία έχει μια μαγεία που για να την καταλάβεις θα πρέπει να είσαι στην κουλτούρα των Ινδών, εμείς θα πρέπει να τους προσελκύσουμε. Έχω φίλους σε κάθε πολιτισμό και πιστεύω πως αν κάνεις φίλο από κάθε θρησκεία, από κάθε κράτος, αυτό ανοίγει τα παράθυρα για οποιαδήποτε συνεννόηση θέλεις να κάνεις μαζί του.

Πώς συστήνεστε; Διδάσκετε Γεμολογία, σχεδιάζετε κοσμήματα, μένετε για καιρό στα ορυχεία της Αφρικής, αγοράζετε πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους από τους ντόπιους, κάνετε εκπομπή στην αγγλική τηλεόραση…
Είμαι εξερευνητής πολύτιμων λίθων 25 χρόνια και πιστεύω ότι στην πραγματικότητα εξερευνούσα τους πολιτισμούς του κάθε τόπου. Αν δεν καταλάβεις τη συνείδηση και την κουλτούρα του κάθε τόπου μια κόκκινη πέτρα δεν σημαίνει τίποτα.

Πώς πηγαίνετε στη ζούγκλα, πώς περνάτε εκεί;
 Συνήθως με το 4Χ4 και αν είμαι τυχερός με το ελικόπτερο όταν τα μέρη είναι δυσπρόσιτα. Το ελικόπτερο πετάει πάνω από την περιοχή που θα κινηθώ για να ξέρω τι με περιμένει και μένω για ένα μήνα που ξανάρχεται να με πάρει. Μπορεί ν΄ αργήσει δύο μέρες, αλλά τίποτα δεν είναι ακόμα δύο μέρες μπροστά στις τριάντα. Όσο είμαι εκεί προχωράω κατά μήκος του ποταμιού και ψάχνω τις πολύτιμες πέτρες. Όταν πήγαινα μόνος παλιά έστηνα σκηνές για να κοιμηθώ, ή κάτω απ’ τα δέντρα. Τώρα έχω μεγαλύτερη ασφάλεια εκεί πηγαίνω με αμάξι 4Χ4. Συνήθως παίρνω μαζί μου ελληνικό καφέ που είναι εύκολο να τον ψήσεις και μη νομίζετε ότι πάντοτε είναι τόσο δυσάρεστο. Όταν πηγαίνουμε με το 4Χ4 παίρνουμε και το κρασί μας μαζί και περνάμε μια χαρά.

Τι τρώτε στη ζούγκλα όταν είστε;
Ό,τι σκοτώσω. Λαγούς, φίδια, πουλιά… Μικρός ήμουν άσσος στη σφεντόνα, κι όταν πρωτοπήγα στη ζούγκλα αναγκάστηκα να σκοτώσω  πολλά πουλιά για να επιζήσω. Την έχω αυτή τη σφεντόνα, αλλά τώρα έχω και πιο δυνατή απ’ αυτήν. Όταν τρως μόνο πρωτεΐνες στη ζούγκλα έχεις προβλήματα με τα έντερά σου, κι αυτό είναι θάνατος για τον εξερευνητή. Στο πρώτο ταξίδι που έκανα υπέφερα, κι όταν γύρισα πίσω στη Ρόδο μου λέει η μάνα μου «παιδί μου κριθαρένια κουλούρα»!… Την έπαιρνα τότε από τη Θολό. Έβαζα τις κουλούρες στο σάκο μου- είναι πολύ ελαφρές- έπαιρνα τριάντα μαζί μου, μισή το πρωί, μισή το βράδυ, λίγο λαδάκι και ζάχαρη, αυτό είναι το γλυκό μου. Σήμερα παίρνω μαζί μου ξερό ιππποφαές, ένα σπόρο που χρησιμοποιούσε ο Μέγας Αλέξανδρος και τον έδινε στους πολεμιστές του και στον Βουκεφάλα. Αυτός ο σπόρος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο στην Ινδία. Αυτά είναι εντελώς ελληνικά, κι εκεί στη ζούγκλα σου δίνουν τη δύναμη. Όλα έχουν να κάνουν με την ελληνική ενέργεια. Όμως εκεί πρέπει να δείξεις ότι τιμάς το λαό με τον οποίο βρίσκεσαι και να πάρεις αυτό που σου προσφέρουν. Στο Βιετνάμ σκοτώνουν μπροστά σου την κόμπρα της βγάζουν το αίμα, το βάζουν σε σφηνάκια με το δικό τους τσίπουρο από ρύζι και πρέπει να πιείς μαζί τους.

Το πρώτο είναι δύσκολο να το πιεις αλλά μετά από μερικά ξεχνάς και γίνεται ωραίο. Βρυκολακιάζουμε. Η φυλή των Μασάι στην Κένυα κόβει στο λαιμό την αγελάδα με ξυράφι κάνοντάς της ένα μικρό άνοιγμα και πίνει το αίμα σαν βαμπίρ. Εμείς τρώμε το κρέας αυτοί πίνουν το αίμα του, αν το σκεφτείς. Εκεί οι γυναίκες τρώνε μόνο τα εντόσθια, οι άντρες όλα τα άλλα μέρη. Και οι γυναίκες τρώνε πάντα χωριστά από τους άντρες.

Πάντα εξερευνητής θέλατε να γίνετε;
Θα σας πω μια ωραία ιστορία για το πώς όλα αυτά που γίνονται στη ζωή μπορούν να επηρεάσουν ένα παιδί που μπορεί να ζήσει μετά από δυό αιώνες! Όταν ήμουν πολύ μικρό παιδί και η γιαγιά μου με τάιζε, μια ιστορία που μου είπε ήταν του προπάππου της, ενός Αυστριακού που πολέμησε μαζί με τον Ναπολέοντα. Μετά τη μάχη δεν υπήρχαν παράσημα, ένα ενθύμιο από τη μάχη έδιναν, κι ο Ναπολέων τότε είχε μια θήκη σπαθιού στολισμένη με σμαράγδια και ρουμπίνια, αλλά ήταν γεμάτη αρσενικό-δηλητήριο. Αν άγγιζε κάποιον μ΄ αυτό το σπαθί στη μάχη ο Ναπολέων αν δεν πέθαινε από το σπαθί πέθαινε από το δηλητήριο.

Στο τέλος της μάχης, έκοψε τη θήκη σε τέσσερα κομμάτια και το ένα το έδωσε στο στρατηγό Μπράτιτση, τον Αυστριακό που ήταν ο προπάππους της γιαγιάς μου. Αυτός μετά μπήκε στο εμπόριο των διαμαντιών και των πολύτιμων λίθων και ταξίδευε μεταξύ Τριέστης της σημερινής Ιταλίας και Αιγύπτου. Μια φορά ένα από τα πλοία με το οποίο ταξίδευε βυθίστηκε έξω από τη Ρόδο. Όλα τα διαμάντια και τα ζαφείρια που είχε ραμμένα μέσα στη φόδρα της ζακέτας του τα είχε πάνω του. Το πλοίο βυθίστηκε κι ήταν ο μόνος που σώθηκε. Τον βρήκαν στην όχθη του «΄Ελλη». Τον πήγαν στις καλόγριες και μετά από τρεις μέρες που ξύπνησε  πίστευε ότι υπήρχε λόγος που ο Θεός τον έφερε σ΄ αυτό το νησί.

Παρέμεινε στη Ρόδο;
 Ήταν πολύ πλούσιος, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του να έρθει στη Ρόδο, κι ήταν η πρώτη οικογένεια στο νησί που κυκλοφορούσε με άμαξα στολισμένη.  Λίγα χρόνια μετά η γυναίκα του μπήκε σε μία εκκλησία, ήταν τόσο άρρωστη που την μετέφεραν πάνω σε θρόνο. Εκεί είδε την κόρη του καπετάν Ξύπα από την Κάλυμνο, τη Μαρία. Αυτός είχε μια πολύ όμορφη κόρη που είχε επιζήσει μετά από το θάνατο της γυναίκας του στη γέννα. Η Αυστριακή βλέποντας την όμορφη ελληνίδα να προσεύχεται επί εβδομάδες με μεγάλη ευλάβεια αναρωτιόταν πως το έκανε αυτό μία τόσο υγιής και όμορφη, και τότε άρχισε να σκέφτεται τι θα απογίνει το παιδί της ζήτησε από την κοπέλα να παντρευτεί τον άντρα της, να μεγαλώσει το παιδί της και να τους δώσει την αγάπη που έχει για το Θεό. Η γυναίκα πέθανε, ο Καλύμνιος πατέρας δεν ήθελε να δώσει την κόρη του στον ξένο, ο Μπράτιτσης όμως του υπέγραψε ότι αν φύγει από την Ελλάδα θα του αφήσει όλη ην περιουσία του. Έκαναν 24 παιδιά, τα 16 έζησαν από τα οποία τα περισσότερα δίδυμα, έχω όλα τα ονόματά τους. Ένας από τα παιδιά αυτά ήταν ο προπάππους της γιαγιάς μου.

Το σπαθί το βρήκατε ποτέ;
 Η οικογένεια στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο έκρυψε το σπαθί και τις λίρες στο χώμα. Η γιαγιά μου έλεγε ότι στην κατοχή έδινε ένα δαχτυλίδι και της έδιναν ένα τσουβάλι αλεύρι.  Ο παππούς πήγαινε τη νύχτα στα σφαγεία έπαιρνε αίμα το ανακάτευε με το αλεύρι και έφτιαχναν πίτα. Ένα μάθημα ακόμα ήταν αυτό για μένα, όταν θέλει ο άνθρωπος να επιζήσει. Όταν εγώ ήμουν σε δύσκολες στιγμές έλεγα «θα το κάνω όπως ο παππούς μου»! Το σπαθί αυτό το φοβόντουσαν στην οικογένεια γιατί είχαν ακούσει την ιστορία για το δηλητήριο. Το τύλιξαν μ΄ ένα μουσαμά, το έβαλαν σ΄ ένα κουτί και το έθαψαν κάτω από ένα δέντρο. Το  1945 έπεσε μια βόμβα από τους Άγγλους στο Ροδίνι, ανατινάχτηκε εκείνο το σημείο και ράγισε και το σπίτι. Το σπαθί χάθηκε όπως και οι λίρες, κι όλες οι πέτρες που είχαν κρατήσει ως κειμήλια. Εγώ σαν μικρό παιδί ήξερα ότι το σπαθί ήταν κάπου εκεί. Έσκαψα τον κήπο το δικό μας και του διπλανού, μετά έφερνα κι άλλα μέσα, μα τίποτα!

Τίποτα δεν ανακαλύψατε;
Αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι από κάτω υπήρχε νεκροταφείο της αρχαιότητας. Βρήκα ένα βαζάκι δακρύων, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το δάκρυ είναι πολύτιμο, κι εγώ σκεφτόμουν τίνος να είναι, είχε ενέργεια το βαζάκι. Άρχισα να εξερευνώ τους ποταμούς του Ροδινιού και της υπόλοιπης Ρόδου. Βρήκα κράνη, όπλα, κρανία γερμανών, σφαίρες… Αυτά ήταν τα χρόνια της περιπέτειας που ανεβαίναμε πάνω στις ελιές και κυνηγούσαμε τους κουρκούταυλους και μας έβαζε η γιαγιά να μαζεύουμε καραβόλους. Τώρα μαζεύω εμβλήματα της Ρόδου όπως το αλογάκι της θαλάσσης τον ιππόκαμπο που έχω σχεδιάσει που θα γίνει σε χρυσό και βρίσκεται στη συλλογή μου.
ΕΡ. Και μετά Πακιστάν, Ινδία, Τανζανία, Ζιμπάμπουε, Βραζιλία, σας βλέπω πάνω σ΄ ένα βουνό από τερμίτες που είναι σαν τσιμέντο… Να κοιμάστε πάνω σε πολύτιμους λίθους σε ρουμπίνια, σμαράγδια, πάνω σε εκατομμύρια δολάρια! Με το Ζβαρόφσκι δεκατέσσερα χρόνια, με τους Μασάι, σας βλέπω στο Βιετνάμ… Από τα πιο επικίνδυνα μέρη… Όπου κι αν πήγαινα όμως στον κόσμο έβρισκα Έλληνες και ποτέ δεν είχα καμιά κακή εμπειρία.

Ρουμπίνια, τα μπλε ζαφείρια της Νιγηρίας…
Σπάνιο είδος. Ήμουν ο μεγαλύτερος αγοραστής πολύτιμων λίθων στον κόσμο στα ζαφείρια της Αφρικής και άλλους πολύτιμους λίθους και για πολλά χρόνια ο μεγαλύτερος στους ημιπολύτιμους λίθους. Ο μεγαλύτερος αγοραστής ζαφειριών από τη Μαδαγασκάρη, είχα αγοράσει πολλούς τόνους από εκεί και είχα ανακαλύψει και καινούργιες πηγές ρουμπινιών.  Δεκατριών χρονών έφυγα από τη Ρόδο. Λόγω του Κυρπιακού με έστειλε η μάνα μου στην αδελφή της στην Αμερική. Ζω για να προωθήσω τον ελληνισμό παντού στη γη και την εταιρία μου την “PHILLIPPE ALEXANDER”. Έχω μια εταιρεία, μια φίρμα για χρυσαφικά και πολύτιμους λίθους. Όταν διαφημίζω τον εαυτό μου βάζω την Ελλάδα πρώτη και μετά το Γιάννη Μελά. Το γιό μου που είναι οκτώ χρονών τον σκληραγωγώ από τώρα. Τον πήγα από ένα μέρος που είχε κούμαρα και του έλεγα: «είμαστε Έλληνες, πέρασε…». Και το παιδί όχι μόνο δεν δυσανασχέτησε μέσα στα αγκάθια, πέρασε και βγήκε από εκεί με το πουκαμισάκι ανοιχτό, το είχε ανοίξει ο ίδιος

Όλη η συνέχεια εδώ - rodiaki.gr