Μπρούτζινο ταγέρ για τη σιδηρά κυρία- άρθρο της Άννας Δαμιανίδη στο protagon.gr

Στη Βρετανία λέει, σε κάποια χωριά πανηγυρίζουν με το θάνατο της Θάτσερ. Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο; Έτσι κι αλλιώς είχε αποσυρθεί απο την πολιτική η ίδια εδώ και πολλά χρόνια. Αν και ο θατσερισμός ζει και βασιλεύει, όπως γράφουν οι αναλυτές.



"Τι θα θυμάστε από τη Θάτσερ;", ρωτούν διάφορες έρευνες. Θα θυμάμαι κυρίως το ταγέρ της. Η Θάτσερ ήταν κυρίως αυτό, ένα ταγέρ με άνθρωπο μέσα, άνθρωπο καταπιεσμένο από το φύλο του. Σε κάποια φωτογραφία είδα ένα άγαλμα που της έχουν φτιάξει στο Κοινοβούλιο, εκείνο που ξεχωρίζει είναι πάλι το ταγέρ. Μπρούτζινο ταγέρ για μια σιδηρά κυρία.

Φεμινίστρια όχι απλώς δεν ήταν, αλλά μάλλον θα τις αντιπαθούσε, έτσι συντηρητική που υπήρξε. Παίρνοντας μέτρα λιτότητας σίγουρα θα έθιξε δικαιώματα των γυναικών σε σχέση με τη μητρότητα και τις κοινωνικές παροχές, αν και δεν ξέρω λεπτομέρειες. Γενικά είναι γνωστό ότι ψαλίδισε απο παντού κοινωνικές δαπάνες. Ωστόσο η παρουσία της υπήρξε φεμινιστική ακόμα και μόνο επειδή προσέφερε μια καινούργια εικόνα. Αυτήν με το στενό ταγέρ που λέγαμε.

Είχε γεννηθεί την ίδια χρονιά με τη μητέρα μου, το 1925. Μου έδινε πάντα την εντύπωση ότι της έμοιαζε, όχι μόνο στα γαλάζια μάτια ή στην κόμμωση, στον τρόπο που χτένιζε τα μαλλιά προς τα πίσω φουσκώνοντάς τα, αλλά σε κάτι χαρακτηριστικό που είχε αυτή η γενιά των γυναικών και που δεν έχω ακόμα καταφέρει να το προσδιορίσω. Κάτι που το έβλεπα ακόμα και στο πώς γερνά το δέρμα τους. Ίσως ήταν η πρώτη γενιά γυναικών που εξέθεσαν τόσο πολύ τα πρόσωπά τους στον ήλιο και έχουν ίδιο στυλ πανάδες όλες τους. Ή που κούρασαν τόσο συστηματικά τα μαλλιά τους στο κομμωτήριο. Η προηγούμενη κάλυπτε πρόσωπα και μαλλιά, έμενε στη σκιά, φορούσε καπέλα και μαντίλια. Η επόμενη ανακάλυψε τα αντηλιακά και την ελευθερία της χαίτης, οπότε γερνά διαφορετικά. Η κάθε γενιά απ' αυτές τις τρεις βρέθηκε σε διαφορετικό στάδιο απελευθέρωσης του σώματος, του προσώπου, των μαλλιών, και της ύπαρξης εν γένει. Σε διαφορετικό στάδιο δυσκολιών και αποδοχής που όταν γερνούν φαίνεται στις κινήσεις. Μπορεί να είναι κάτι απλό, ή κάτι λιγότερο ξεκάθαρο, μια αποφασιστικότητα στο βήμα, η έκπληξη που χρειάστηκε να ξεπεράσουν στον πόλεμο, ή απλούστατα οι μόδες στα ρούχα. Οπότε ξαναγυρνάμε στα ταγέρ.

Η μάνα μου εξαφανιζόταν σε ταγέρ όσο τη θυμάμαι. Είχε παντρευτεί με ταγέρ, ένα άσπρο, για να μπορεί να το φορά μέχρι να λιώσει. Πήγαινε να δουλέψει με ταγέρ την εποχή που έτσι κι αλλιώς φορούσαν από πάνω ποδιά, υποχρεωτικά. Σε όλες τις φωτογραφίες φοράει ταγέρ, εκτός απο τις καλοκαιρινές. Ακόμα και τώρα, ενώ δεν έχει κανένα λόγο, συνεχίζει να φοράει ταγέρ. Μέσα στο σπίτι βάζει νάιλον κάλτσες, και πάντα γόβες, όπου και να πηγαίνει. Ίδρωσα να την πείσω να αγοράσει παντελόνια, κι είναι όλα στην ντουλάπα αφόρετα. Στα κρύα φοράει πάλι ταγέρ με πιο χοντρή ζακέτα. Τη βλέπω και τουρτουρίζω, μπαμπουλωμένη εγώ με σκουφιά και κασκόλ. Καπέλα και σκούφους δεν φοράνε οι γυναίκες του 1925, αφότου καταργήθηκαν εκείνα που στερεώνονταν στην κορφή της κόμμωσης.

Δεν πιστεύω ότι τους αρέσει τόσο το ταγέρ, ότι ήταν φετίχ γι' αυτές τις γυναίκες. Μάλλον κάτι σαν πανοπλία για να μπουν στον αντρικό κόσμο. Μεταμφιεσμένες σε κάτι ενδιάμεσο, προχώρησαν και κατέκτησαν τις αντρικές θέσεις. Αν τις συγκρίνεις με κάποιες μεταγενέστερες, που φόρεσαν επιθετικά τη θηλυκότητά τους πάνω από τα ταγέρ, τις προτιμώ ασυζητητί.

Ίσως οι άνθρωποι να είναι περισσότερο από κάθε τι άλλο τέκνα της εποχής τους, σκέφτομαι όταν προσπαθώ να καταλάβω αυτή την παράξενη ομοιότητα. Ακόμα κι οι πιο σπουδαίοι, ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ότι αλλάζουν τις εποχές, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά χαρακτηριστικές εικόνες τους.