Μade In Greece η οικογένεια Παραγυιού που το φυτώριο της γίνεται θέμα στον διεθνή Τύπο! (φωτό)

Ο κήπος βρίσκεται στην μια πλευρά του ρυακιού που ξεκινάει από την κορυφή της Πεντέλης και διασχίζει μια μεγάλη πράσινη έκταση που δύσκολα προσέχεις από το αυτοκίνητο, επειδή δεν φαίνεται απ’ τον δρόμο. Τεράστια δέντρα που σκαρφαλώνουν πάνω τους κισσοί, άγρια φυτά, πολλών ειδών μανιτάρια, πλαγιές σκεπασμένες με πολυτρίχια και μικροσκοπικές πρασινάδες με δαντελωτά φύλλα είναι μέρος της πλούσιας ντόπιας χλωρίδας που εντυπωσιάζει όσους την αντικρίζουν για πρώτη φορά. Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις μια απέραντη ομορφιά που θυμίζει ορεινό δάσος. Το σπίτι της από την άλλη πλευρά του ρυακιού συνδέεται με τον κήπο με μια κρεμαστή σιδερένια γέφυρα που κάνει το σκηνικό ακόμα πιο γραφικό. Το σπίτι της κυρίας Χρυσάνθης εκτός από πνιγμένο στα πράσινο και καταφύγιο για καμιά εικοσαριά γάτες, είναι και ένα μουσείο λαογραφίας με αντικείμενα καθημερινής χρήσης από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Και ακόμα παλιότερα. Το πρώτο πράγμα που σου δείχνει περήφανη είναι ένα καμινέτο λαδιού που μπορείς να μαγειρέψεις σχεδόν ανέξοδα το φαγητό της ημέρας και ένα ψυγείο πάγου, αλλά και το κομπολόι που στόλιζε ένα από τα άλογα της άμαξας της Κηφισιάς, ένα παλιό τηλέφωνο-αντίκα με «κουρδιστήρι», ακόμα και κειμήλια αγωνιστών του ’21.
 

Το τζάκι καίει, μερικές από οι γάτες είναι κουλουριασμένες σε μαξιλάρια τριγύρω και κοιμούνται μακάριες και η κόρη της, η Ειρήνη, μας κερνάει μελομακάρονα που έχει φτιάξει η ίδια –υπέροχα μελομακάρονα. Η κυρία Χρυσάνθη μας μιλάει με χαμόγελο και μεγάλο ενθουσιασμό για τα φυτά της, παρόλο που έχει πονόδοντο από το πρωί και μας δίνει συμβουλές για αυτά που θα πρέπει να διαλέξουμε για να αντέξουν στην καλοκαιριάτικη ξεραΐλα των Εξαρχείων.

Το φυτώριο της κυρίας Χρυσάνθης δεν είναι ένα συνηθισμένο φυτώριο. Είναι ένας παράδεισος μεσογειακών φυτών που κάποτε φύτρωναν μόνο στα βουνά και με την επιμονή της και την αγάπη της για αυτά κατάφερε να τα καλλιεργήσει. «Όταν ξεκινήσαμε είχαμε μόνο την αγάπη μας για τη φύση» λέει. «Τίποτα άλλο. Την έκταση που βλέπετε στην Πεντέλη την αγοράσαμε το 1964 με τον μακαρίτη τον άντρα μου και ξεκινήσαμε με τα φυτά που καλλιεργούσαν όλοι εκείνη την εποχή: βουκαμβίλιες και γεράνια. Όμως, όταν ανέβαινα στα βουνά, αυτό που έβλεπα με ξεμυάλιζε! Αυτό το «πανηγύρι» με τα διάφορα χρώματα που φανερώνονταν από τα λογής-λογής άνθη. Λαδανιές, σπάρτα, θυμάρι, ανεμώνες, κυκλάμινα, τα έβλεπα να ανθίζουν και τρελαινόμουν. Ξεκίνησα έτσι να μαζεύω σποράκια και να δοκιμάζω να τα καλλιεργήσω σε γλάστρες. Σιγά-σιγά βλάσταιναν και άνθιζαν, ακόμα και το πουρνάρι είχε τη δικιά του ομορφιά στη γλάστρα.

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα γιατί δεν τα γνώριζε κανείς αυτά τα φυτά και είχαμε και ειρωνικά σχόλια, του τύπου «τι τα θέλετε αυτά;» αλλά εμείς επιμέναμε. Ξεκινήσαμε με τα πιο ξεροφυτικά της άγριας φύσης και συνεχίσαμε με πιο δύσκολα φυτά και χαιρόμασταν πολύ που κάναμε κάτι διαφορετικό εδώ μέσα.

Το κύκλωμα που δουλεύουμε είναι κάπως διαφορετικό από των άλλων φυτωρίων. Δουλεύουμε με συγκεκριμένα άτομα που γνωρίζουν και εκτιμούν την προσπάθεια που έχει γίνει να καλλιεργηθούν τα άγρια φυτά. Είναι άνθρωποι που καταλαβαίνουν το είδος του φυτού που έχουμε εδώ μέσα». Μας αναφέρει περήφανη γνωστά ονόματα ελληνικά και ξένα που έχουν στον κήπο τους φυτά της και μας μιλάει για το πάθος που χρειάζεται για να κάνεις αυτή τη δουλειά, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες. Αυτό το πάθος το έχει μεταδώσει και στα παιδιά της που ασχολούνται πια με την οικογενειακή επιχείρηση. Η Ειρήνη μέχρι τα 27 της δεν ήθελε να ακούσει για τα φυτά, αλλά σήμερα τα λατρεύει», μας λέει. «Σήμερα την αγαπάει αυτή τη δουλειά περισσότερο και από μένα».

«Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι γνωρίζουν πολύ περισσότερα για τα μεσογειακά φυτά απ’ ό,τι οι Έλληνες» μας λέει ο Γιάννης «και τα στηρίζουν. Έρχονται πολύ περισσότεροι Άγγλοι αρχιτέκτονες και παίρνουν φυτά για να φτιάξουν ξένους κήπους παρά Έλληνες».

«Παίρνω το καρεκλάκι μου και πάω έξω και χαϊδεύω τα φυτά» μας λέει η κυρία Χρυσάνθη, «και χαίρομαι όταν έρχονται άνθρωποι και ενθουσιάζονται με το χώρο. Δεν με ενδιαφέρει αν θα αγοράσουν ένα, 50, 100 φυτά ή κανένα, μου αρκεί που θα καταλάβουν τι κάνουμε εδώ και να μπορέσουν να αισθανθούν για λίγο αυτή την αγάπη.

Όλη η συνέχεια εδώ - grekamag.gr