Made in Greece o Δημήτρης Βασιλάκης ένας μεγάλος σαξοφωνίστας - O ''Έλληνας Θεός'' της τζαζ! (Φωτό)

Ακριβώς τότε καταλαβαίνεις ότι ο καλλιτέχνης ανιχνεύει το μυστικιστικό της στιγμής για να στο μεταδώσει. Της στιγμής που κάνει τη κάθε νότα να δείχνει μοναδική, ωραία, απαραίτητη, αναπόφευκτη. …I fall in love too easily, I fall in love too fast.., παίζει το τραγούδι και ο ίδιος με μια ωμή ανεμελιά σου δίνει την εντύπωση πως γνωρίζει καλά αυτό που κάνει…

Δεν είναι τυχαίο που το BBC τον έχει "βαφτίσει" Έλληνα Θεό της μεταμοντέρνας έκφρασης " (Hellenic God of post modern expression) και το όνομά του φιγουράρει στις λίστες με τους κορυφαίους τζαζίστες του κόσμου. Ο "Θεός της τζαζ" έχει αυτοσχεδιάσει με το σαξόφωνό του μπροστά σε δύο Έλληνες Προέδρους Δημοκρατίας και σε τρείς πρωθυπουργούς και έχει αφήσει άφωνο, με τον μοναδικό τρόπο που σολάρει, τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια μιας επίσημης επίσκεψης στην Αθήνα το 1999. "Του έκανα "κλικ" γιατί μίλησα στη γλώσσα της τζαζ, που είναι ό, τι καλύτερο έχει δώσει η Αμερική στον πλανήτη. Είναι η μουσική που αγαπάει και παίζει και ο ίδιος. Του έκανα εντύπωση γιατί είμαι ένας Έλληνας που παίζει τόσο καλά τζαζ", σχολιάζει ο ίδιος χαμογελώντας.

Η ζωή του Έλληνα δημιουργού, χρόνια τώρα, μοιράζεται μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ο ίδιος μετράει συνεργασίες με τους μεγαλύτερους θρύλους της τζαζ, όπως ο Jeff "Tain" Watts, David Liebman, Abdullah Ibrahim, Theodosii Spassov, Ralph Peterson, Marc Johnson, Dan Wall, Andy Sheppard, Essiet Essiet, Ron Affif, Adam Nussbaum, Ron McClure, Jamie Cullum, Sylvia Cuenca, Juliet Kelly, Alex Foster, Milcho Leviev, Tia Fuller, Kim Thompson, Craig Bailey, Deborah Davis, Rex Richardson, Nikolas Simion, Ed Schuller, και Art Blakey, Freddy Hubbard, Michael Brecker, Joe Henderson, Clark Terry, Mingus Big Band, Blue Note All Stars, ενώ έχει πετύχει το ακατόρθωτο, να κάνει δύο sold out shows σε χώρο 1.500 ατόμων, Δευτέρα βράδυ, στο Linkoln Centre στη Ν.Υόρκη!

Ήταν άγνωστος ακόμη στον χώρο, όταν εντυπωσίασε τους υπεύθυνους της Candid Records, της μεγαλύτερης δισκογραφικής εταιρίας της Αγγλίας, η οποία μέσα δύο μέρες, πεπεισμένη για το ταλέντο του, ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ με τον τίτλο "Secret Path" το 1997 και του έκλεισε συμβόλαιο για άλλα δύο.
Η λίστα με τις επιτυχίες του κορυφαίου καλλιτέχνη όμως, είναι μεγάλη. Ο ίδιος, ανάμεσα σε άλλα, είναι μέλος της διεθνούς ένωσης σχολών της τζαζ (International Association of Schools of Jazz ) και εκπρόσωπος της Ελλάδας, έχει διευθύνει την Big Band του Δήμου Αθηναίων, έχει παρουσιάσει πολλά μουσικά εκπαιδευτικά προγράμματα στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ έχει διδάξει από το 2000 ως το 2007 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Σαξοφωνίστας, performer, συνθέτης , εκπαιδευτικός, ποιητής, συγγραφέας…
Από όλα αυτά ο Δημήτρης Βασιλάκης κρατάει μόνο το σαξοφωνίστας, βρίσκει υπερβολικές τις εκπληκτικές κριτικές που έχει πάρει για τις εκάστοτε εμφανίσεις και τα άλμπουμ του, καθώς και όλους τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδονται κατά καιρούς και δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γιατί συγκαταλέγεται στους θρύλους της τζαζ αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πιστεύει ότι γεννήθηκε απλά για να παίζει τζαζ και χαίρεται πολύ γιατί σε ολόκληρο τον πλανήτη αναγνωρίζεται τόσο πολύ ένας μουσικός που απλά είναι Έλληνας. Και μπορεί αυτό το "secret path" του πρώτου του άλμπουμ να συμβόλιζε απλά ένα πέρασμα από το ένα μουσικό τέμπο στο άλλο, για εκείνον είναι ένα ανοικτό μονοπάτι πάνω στο οποίο βαδίζει πολλά χρόνια, ακολουθώντας τη διαίσθησή του και πάντα "με μια διάθεση τυχοδιωκτισμού", όπως ο ίδιος λέει, χωρίς να παρεκκλίνει.
Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. "Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω αν έμπαινα σε γνωστά κανάλια και αν επέλεγα τα σίγουρα", συμπληρώνει ο ίδιος καθισμένος στο μπαράκι του χώρου Τέχνης "Αίτιον", όπου μόλις ξεκίνησε να εμφανίζεται φέτος.

Έχει μόλις επιστρέψει από το London Jazz Festival , όπου παίζει εκεί από το 1998 και έχει αρχίσει να σκέφτεται το πώς θα "στήσει" την επόμενη εμφάνισή του εκεί πλαισιωμένος από Έλληνες καλλιτέχνες, σε ένα διήμερο "Hellenic Jazz Festival". Tην ίδια ώρα ετοιμάζει την καινούργια του δισκογραφική δουλειά που φέρει τον τίτλο "Περσεφόνη", ενώ ταυτόχρονα, προβληματίζεται για το πώς θα μοιράσει το χρόνο του ανάμεσα στη Ν. Υόρκη, όπου θέλει να βρεθεί για ένα δεκαήμερο και στο Λονδίνο όπου σκοπεύει να μιλήσει για τη "Τζαζ δημοκρατία" , ακριβώς όπως έκανε και στο TEDxAthens το 2013. "Έπαιξα και δύο κομμάτια στο TEDxAthens και ακόμη δεν έχουν ανέβει στο διαδίκτυο και αυτό είναι και το παράπονό μου. Θέλω να το γράψεις αυτό. Τώρα, αυτός ο συνδυασμός της ελληνικής καταγωγής μου με το θέμα της δημοκρατίας που συζητείται πολύ στις μέρες με εξιτάρει πολύ και θέλω να ανοίγω συζήτηση. Θα μου πεις πως δεν συνδέονται αυτά τα δύο. Κι όμως όλη η φιλοσοφία ξεκινάει από την οικουμενικότητα της τζαζ και από τον τρόπο που εμείς που ασχολούμαστε μαζί της την προσεγγίσουμε. Η μαγεία της τζαζ είναι ότι οn stage είμαστε όλοι ίσοι.

Δεν έχει σημασία από πού είσαι, τι γλώσσα μιλάς ή τι χρώμα έχει η επιδερμίδα σου. Ακόμη και η ιεραρχία καταργείται. Δεν υπάρχει κάτι γραμμένο και σταθερό όπως π.χ. συμβαίνει στη κλασική μουσική. Στη σκηνή συνομιλούμε, είμαστε ισότιμοι και απευθυνόμαστε σε σένα που ακούς μόνο μουσική, γιατί αυτή τη στιγμή αυτή είναι η αλήθεια μας. Έχει σημασία το πόσο μπορείς να "ξεγυμνωθείς" πάνω στη σκηνή. Είναι αληθινή αυτή η Τέχνη και είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στην αλήθεια της. Αν αυτό δεν είναι δημοκρατία τι άλλο μπορεί να είναι;", λέει χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης.

Όλη η συνέχεια εδώ - Ημερησία