Τοpwoman η Ειρήνη Βιτώρου & το ''Κουμπάκι'' της - έκανε το χόμπι της επάγγελμα και το χαίρεται παρ' όλες τις δυσκολίες! (φωτό)

Είναι ένα μικρό μαγαζί με μια χαρακτηριστική μεγάλη στρογγυλή πινακίδα όπου μπορείς να αγοράσεις ιδιαίτερα και μοναδικά πράγματα: κοσμήματα, διακοσμητικά, σημειωματάρια και άλμπουμ για φωτογραφίες τα οποία φτιάχνει όλα η Ειρήνη Βιτώρου που είναι η ιδιοκτήτρια. «Θέλω αυτός που θα μπαίνει στο Κουμπάκι να νιώθει οικεία, να καθόμαστε να συζητάμε, να μου λέει τι ψάχνει και να του προσφέρω», λέει η Ειρήνη που μας υποδέχεται με ένα ζεστό χαμόγελο και μας προσφέρει τσάι.

Η Ειρήνη έφτιαχνε διάφορα πράγματα από τότε που ήταν πολύ μικρή, αλλά δεν ήξερε ότι θα το κάνει επάγγελμα. Την έχει επηρεάσει πολύ η γιαγιά της που ήταν μοδίστρα και της έμαθε πολλά για την αισθητική και την κατασκευή. Η γιαγιά της την έλεγε «κουμπάκι» -και ακόμη την λέει– κι από εκεί βγήκε το όνομα του μαγαζιού. «Σε κάποια φάση, στα 25, έσπασα το πόδι μου και αναγκάστηκα να μείνω στο σπίτι για πολύ καιρό, έτσι είχα άφθονο χρόνο να σκεφτώ τι θα κάνω στη ζωή μου. Τότε άρχισα να φτιάχνω διάφορα πραγματάκια και στην αρχή τα έδειχνα μόνο στους φίλους μου και χαιρόμουν. Είχα κάνει την κουζίνα εργαστήριο. Καθόμουν με τις ώρες και έφτιαχνα, δεν καταλάβαινα πως πέρναγε η ώρα. Όλα μου τα λεφτά τα χάλαγα εκεί, αλλά ήταν κάτι που με γέμιζε. Με έχει ξαλασπώσει και σε διακοπές, είχα βγάλει πάγκο με αυτά που έφτιαχνα και τα πούλησα όλα», λέει η Ειρήνη και μας προτρέπει να πάρουμε καραμέλες και κουλουράκια που πάντα έχει στο μαγαζί της.

«Εκείνη την εποχή μου ήρθε η ιδέα για το Κουμπάκι. Έφτιαχνα μόνη μου πράγματα και τα πουλούσα στο Facebook, κατέβαινα σε εκθέσεις, αλλά υπήρχε κόσμος που ήθελε να τα δει από κοντά και δεν μπορούσα να τους φέρνω όλους στο σπίτι, δεν θα χωρούσαν. Παράλληλα έψαχνα για δουλειά γιατί είχα μόλις αποφοιτήσει από την Πλαστικών Τεχνών και των Επιστημών της Τέχνης στα Γιάννενα. Δυσκολευόμουν πολύ και ό,τι έβρισκα ήταν για εθελοντική εργασία. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι ή θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το Κουμπάκι, ή θα βρω μία δουλειά ό,τι να ’ναι για να βγάζω τα προς το ζην. Άρχισα να ψάχνω για χώρο πέρσι και ήταν η εποχή που τα περισσότερα μαγαζιά έκλειναν. Ήταν καταθλιπτικό και έλεγα «πού πας ρε Καραμήτρο;». Σε κάποια φάση άκουσα για κτίρια που ενοικιάζει το πολεμικό ναυτικό με αρκετά χαμηλό ενοίκιο και τότε βρήκα αυτό εδώ. Δεν ήξερα πώς ακριβώς ήθελα να το κάνω. Βοήθησαν πολύ οι φίλοι, και ήταν πολύ ωραίο αυτό, γιατί ο καθένας άφησε το κομμάτι του, βρήκαμε πολλά πράγματα στα σκουπίδια και τα επιδιορθώσαμε. Ανοίξαμε στις 27 Ιουλίου».

Όλη η συνέχεια εδώ - grekamag.gr