Ορεινή Κορινθία: Βουνό, λίμνες, ζεστή φιλοξενία και γραφικά σοκάκια σας περιμένουν!

Παράδρομοι οδηγούν στα χωριά της, σε δάση με έλατα ή μαύρη πεύκη και στις μαγικές λίμνες της. Η καρδιά της ορεινής Κορινθίας χτυπάει στη λίμνη Δόξα, και ας είναι τεχνητή, ενώ τη Στυμφαλία αξίζει να τη βλέπεις όσο και να την ακούς! Ειδικά τώρα, που μαζί με τον Απρίλη καταφθάνουν και τα αποδημητικά πουλιά.

Ξεκινήσαμε να βρούμε δύο και συναντήσαμε τέσσερις λίμνες. Εποχιακές είναι αυτή του Δασίου δίπλα στο χιονοδρομικό, που εύκολα παγώνει, και εκείνη του Φενεϊκού Κάμπου. Κάτι γίνεται με το νερό σε αυτόν τον τόπο. Αλλωστε, το όνομά της η Κυλλήνη το οφείλει στους «κύλλους» χώρους της, σε δολίνες, σπήλαια και λίμνες. Το υγρό στοιχείο δίνει στην ορεινή Κορινθία κάτι από την αέναη κίνησή του, υπόγεια και επιφανειακή, την κάνει ευμετάβλητη και γοητευτική.

Τρία Τρίκαλα

Απολαμβάνοντας όμορφα τοπία, φτάνουμε στα Τρίκαλα, τα τρία χωριά που έχουν καθιερωθεί σαν ένα είδος «τουριστικής πύλης» στην ευρύτερη περιοχή. Κάποτε, προφανώς, υπήρξαν τρία διαφορετικά χωριά -ακόμα στήνουν τρεις κάλπες- που τα τελευταία 10 με 15 χρόνια έχουν σχεδόν ενωθεί σε ένα χωριό με τρεις γειτονιές γεμάτες νέους ξενώνες, αναπαλαιωμένα αρχοντικά, ξύλινα σαλέ και σύγχρονα resorts. Εδώ κυριαρχεί μια κιτρινωπή πέτρα της περιοχής, που διατηρεί μια αισθητική συνοχή ανάμεσά τους, τα σπίτια των ντόπιων σχεδόν χάνονται ανάμεσα στα καταλύματα και νιώθεις σα να μην υπάρχει χωριό - σίγουρα όχι κάποιο γραφικό χωριό. Θα ακούσεις, όμως, ωραία μουσική σ’ ένα από τα τρία μπαράκια των Τρικάλων ή θα απολαύσεις κάποια έκθεση, όπως αυτή του flower designer Γιώργου Σταυρόπουλου σε lounge ξενοδοχείου, ενώ δύο όμορφα μονοπάτια συνδέουν τους «μαχαλάδες» μεταξύ τους. Για την ακρίβεια, ο νέος χαρακτήρας των Τρικάλων είναι καθαρά τουριστικός, με τις ταβέρνες και την ποιοτική κρεατοφαγία τους να τονίζουν πως η κτηνοτροφική ταυτότητα του τόπου κάπου παραμένει ζωντανή. Πολλοί από τους εργαζομένους στις τουριστικές υποδομές ζουν στο Ξυλόκαστρο και πηγαινοέρχονται. Μάλιστα, τα πιο πολυσύχναστα Μεσαία Τρίκαλα κατοικούνται από μόλις 15 άτομα.

«Πάντα είχαν διπλοκατοίκους τα Τρίκαλα», εξηγεί ο Γιώργος Τζίμης, «ήταν βαρύς ο χειμώνας και οι περισσότεροι κατέβαιναν στον κάμπο, στη Ρίζα. Εδώ ανέβαιναν αρχές Απρίλη μέχρι του Αγίου Νικολάου». Ο ίδιος είναι ένας από τους 15 πιστούς των Μεσαίων Τρικάλων: «Αν καλομάθεις εδώ, δεν αλλάζεις!». Το χαμόγελο της αδελφής του Βλασίας δείχνει πως συμφωνεί. Το όνομά της είναι συχνό στην περιοχή, καθώς ασκήτεψε ο Αγιος Βλάσιος.

«Εδώ ερχόταν έως και ο βασιλιάς Φαρούκ με τα γαϊδούρια», συμπληρώνει ο Βλάσης Πολυχρονόπουλος από τα Κάτω Τρίκαλα και προφανώς δεν αστειεύεται. Τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80, ο προορισμός ήταν καλοκαιρινός, χάρη στο κλίμα που είναι ευεργετικό στο αναπνευστικό. Ο βασιλιάς Φαρούκ και η βασίλισσα Φρειδερίκη έχουν μείνει στο «Θεοξένια», το πρώτο ξενοδοχείο των Ανω Τρικάλων, όπου μάλιστα δεν επιτρέπονταν τα παιδιά για να μην ενοχλούν στρατηγούς, γιατρούς και γενικά την avant-garde της εποχής. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, τα Τρίκαλα και η ευρύτερη περιοχή έγιναν αγαπητός χειμερινός προορισμός.

Γύρω από τον Φενεϊκό Κάμπο

Εμείς, πάλι, ανακαλύπτουμε έναν μαγευτικό ανοιξιάτικο προορισμό, με χιονισμένες ακόμα τις κορυφές του και τη στάθμη σε λίμνες, ποτάμια και ρυάκια ψηλά. Ανεβαίνοντας προς τον Κάμπο του Φενεού τα λόγια και οι ιστορίες λιγοστεύουν, το τοπίο καθηλώνει και επιβάλλει σιωπές. Τεράστια έλατα της Μικρής και της Μεγάλης Ζήρειας, πρώιμα αγριολούλουδα εδώ κι εκεί, φωνές πουλιών που έχουν βγει να καλωσορίσουν την πρώτη άνοιξη. Μικρά χωριά με λίγους κατοίκους και έναν-δυο ξενώνες το καθένα. Ανθρωποι φιλόξενοι, ακόμη και φιλόξενα σκυλιά, όπως εκείνος ο όμορφος λευκός ποιμενικός στον Φενεό, η Ραλού, που επέμενε να μας συνοδεύει διακριτικά σε κάθε περιπλάνηση.

Ενα ξαφνικό χιονάκι του Μαρτίου δεν μας επέτρεψε να μπούμε στην Ευρωστίνη, ένα από τα πιο όμορφα χωριά κατά κοινή ομολογία.Συνεχίσαμε για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και γραφικές πλατείες, εκείνη της Γκούρας, ενώ πρώτα απολαύσαμε το χειροποίητο «μωσαϊκό» της Ασημίνας στην Καρυά. Φτάσαμε μέχρι Φενεό και ανεβήκαμε τον στενό κάθετο δρόμο έως την εκκλησία και το Λαογραφικό Μουσείο. Χτυπάς το κουδούνι του σπιτιού πάνω από το Λαογραφικό και η κυρία Βασιλική Μητροπούλου βγάζει την ποδιά της κουζίνας και αναλαμβάνει την πολύ κατατοπιστική ξενάγηση. Η θέα στον κάμπο του Φενεού είναι μοναδική: αυτόν που υπήρξε λίμνη, αποξηράνθηκε λόγω επανειλημμένων πλημμυρών και καταστροφών και πλέον καλλιεργείται με όσπρια κυρίως, όπως τα περίφημα φασόλια «βανίλιες». Μια μικρή εποχιακή λίμνη συνεχίζει να δημιουργείται τέτοια εποχή με ακαθόριστο πάντα σχήμα και μέγεθος.

Πρωινό ξύπνημα με το βλέμμα να πέφτει στον κάμπο και στην πάχνη που κρατάει πάνω του. Αυτή σιγά-σιγά σηκώνεται και μετατρέπεται σε ομίχλη, την οποία τελικά θα σπάσει ο ήλιος σε σύννεφα. Προορισμός της μέρας η λίμνη Δόξα, που δημιουργήθηκε μόλις τη δεκαετία του ’90 προκειμένου να καλύψει αρδευτικές ανάγκες της περιοχής. Τα μαύρα πεύκα γύρω της «γράφουν» υπέροχα! Ανθρωπος και φύση έχουν πετύχει μια αρμονική συνεργασία και συνύπαρξη. Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου στέκει στην αγκαλιά της, ενώ η θέα από το μοναστήρι αξίζει την ανάβαση. Οπως και το διάσημο πλέον γλυκό τριαντάφυλλο που φτιάχνει ο ίδιος ο ηγούμενος.

Παιδιά ιππεύουν στις όχθες της, ποδηλάτες προπονούνται για τον αγώνα transition στις 3 Ιουνίου, ζευγάρια βολτάρουν χεράκι-χεράκι κι εμείς φωτογραφίζουμε τους πάντες. Εχει μια ωραία αίσθηση αυτή η λίμνη, σαν να κινούνται δίπλα της και ανάμεσά μας καλές νεράιδες. Και ας μην ανήκουν στη μυθολογία της. Σ’ αυτήν ανήκει ο μύθος του Ηρακλή και του Αιγέα. Εδώ κοντά, ο μικρός αρχαιολογικός χώρος της αρχαίας Φενεού αφηγείται με τον δικό του τρόπο το μακραίωνο παρελθόν της περιοχής.

Το σπήλαιο του Ερμή, οι καταβόθρες, οι πλαγιές και τα μονοπάτια του μυθικού όρους της Κυλλήνης προσφέρονται για πολλές διαφορετικές εξερευνήσεις, όπως και το σπήλαιο της «Παναγιάς των Βράχων».

Προς Στυμφαλία

Ο δρόμος πάνω από το Μεσσινό επιφυλάσσει μια τελευταία ωραία άποψη του κάμπου πριν συνεχίσουμε σε μια διαδρομή που κρατάει για έκπληξη στις πλαγιές της Ολίγυρτης την κεφαλληνιακή ελάτη. Τα ιδιαίτερα, ευθυτενή και περήφανα αυτά έλατα ξεχωρίζουν όσο πλησιάζουμε στη Στυμφαλία.

Φτάνοντας, το τοπίο αλλάζει ριζικά: κινηματογραφικοί καλαμιώνες και αχνά όρια μιας λίμνης που αποτελεί σημαντικό υγροβιότοπο και γοητεύει με το απροσδιόριστο, ευμετάβλητο μέγεθός της. Δίπλα της, το εξαιρετικό Μουσείο της Στυμφαλίας, όπου όλα τα θαυμαστά φαινόμενα της ορεινής Κορινθίας αποκτούν μια εξήγηση. Η χειμαρρώδης ξενάγηση της Αγλαΐας Κιουρτσόγλου αναφέρεται στις καταβόθρες και τις εσταβέλλες (φυσικούς υπόγειους αγωγούς), στο καρστικό φαινόμενο που εξηγεί πώς η εκτεταμένη παρουσία του ασβεστόλιθου στην περιοχή επιτρέπει στο νερό να μετακινείται υπογείως δημιουργώντας λίμνες και δολίνες. Μιλάει επίσης για τον πορφυροτσικνιά, ένα πολύ σπάνιο πουλί που φωλιάζει στους καλαμιώνες της, και τους ερωδιούς που ψαρεύουν στα ρηχά νερά της. Η υφάντρα θα φτιάξει (υφάνει) την πιο όμορφη φωλιά προκειμένου να ζευγαρώσει· αυτός είναι ο νόμος της φύσης της. Ανάμεσα στα ψάρια ξεχωρίζει η πολύ μικρούλα ντάσκα, που επιβιώνει ακόμη και όταν η λίμνη δεν έχει νερό, καθώς μπορεί και βυθίζεται μέσα στη λάσπη.

Περνώντας το δρόμο της επιστροφής προς Κιάτο, έχουμε άλλη μία πολύ ωραία άποψη της Στυμφαλίας από την απέναντι όχθη της. Τα πουλιά επιβάλλουν και πάλι σιωπές με το επιβλητικό κελάηδισμα. Ενας σύνθετος ήχος που θα κορυφωθεί τώρα τον Απρίλη με τον ερχομό των αποδημητικών. Χαλκόκοτες, πρασινοκέφαλες πάπιες, νανοβουτηχτάρια, σκουφοβουτηχτάρια και πόσα άλλα είδη βρίσκονται ήδη σ’ αυτόν τον μοναδικό υγροβιότοπο. Τα μόνα πτηνά που δεν θα συναντήσεις είναι οι τρομερές Στυμφαλίδες Ορνιθες. Χιλιετίες πριν, χτυπώντας τα χάλκινα κρόταλά του, ο Ηρακλής κατάφερε να τις διώξει μακριά, εγκλωβίζοντάς τες σε βιβλία μυθολογίας.

*Kathimerini.gr