Τι μου είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τον Μένιο – Τι θα έλεγε τώρα για τον Άκη - Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου στην aixmi

«Τον είχα δίπλα μου, όχι απλώς στην πολιτική αλλά μέσα στο σπίτι μου επί 30 χρόνια, ήξερε όλα τα προσωπικά μου θέματα, και δεν είχα καταλάβει τι άνθρωπος ήταν και τι μπορούσε να κάνει».

Αυτό μου είχε εξομολογηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου για τον Μένιο Κουτσόγιωργα, λίγες μέρες πριν από την έκδοση της απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
«Μην το γράψεις, όμως, σε παρακαλώ. Τουλάχιστον όχι τώρα», μου είχε ζητήσει.
Το σεβάστηκα.

Μετά από 20 χρόνια μπορώ να το πω, καθώς ξεκινά η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, του άλλου αγαπημένου «παιδιού» του Ανδρέα, του ανθρώπου που ο ίδιος θα ήθελε να δει να τον διαδέχεται στην πρωθυπουργία -χωρίς καμιά αμφιβολία.
Τι θα έλεγε, άραγε, τώρα αν ζούσε;
Πώς θα χαρακτήριζε τον Άκη, χάριν του οποίου το 1990 κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, για να τον επιβάλλει ως Γραμματέα του κόμματος και οιονεί διάδοχό του;

Τι θα έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν τόσο άσχετος με τα λεφτά όσο και ο Χρήστος Λαμπράκης; Μπορεί να μην συμπάθησε ποτέ ο ένας τον άλλο, αλλά και οι δυο είχαν την ίδια άρνηση (σε βαθμό αποστροφής) για τα χρήματα.

Στενός φίλος και των δυο μου έλεγε πριν από δυο χρόνια «αυτοί οι δυο φορούσαν παντελόνια – σάβανα, χωρίς τσέπες δηλαδή».

Και, όμως, ο Ανδρέας έζησε την προδοσία του Μένιου, ο οποίος εξαγοράστηκε από τον Κοσκωτά για 2 εκατομμύρια δολλάρια, αλλά ευτυχώς για τον ίδιο δεν έζησε για να δει το ξεπούλημα του άλλου αγαπημένου του, του Άκη –  αυτός εξαγοράστηκε για πολύ περισσότερα λεφτά.

Ας σκεφτούμε προς στιγμήν το εξής: Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι δυο βουλευτές που τον ακολουθούσαν το 1996 (Πετσάλνικος και Παλαιοθόδωρος) καθώς και ο Κώστας Λαλιώτης, ψήφιζαν τον Άκη και όχι τον Κώστα Σημίτη για την πρωθυπουργία. Πράγμα πολύ λογικό, με βάση της έως τότε ιστορία.
Ο Τσοχατζόπουλος θα έφτανε τις 57 ψήφους, ο Σημίτης θα έπεφτε στις 49 και ο Αρσένης θα έμενε στις 50. Ποιος αποκλείει να είχε εκλεγεί πρωθυπουργός ο Άκης κόντρα στον Αρσένη;
Και τι θα ακολουθούσε, άραγε, με τις μίζες;

Εκτός και αν -όπως ισχυρίζονται αρκετοί- ο Τσοχατζόπουλος τα έκανε όλα αυτά ακριβώς επειδή έχασε την πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 1996 και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς -άρα και την ευκαιρία να γυρίσει το παιχνίδι, μέσω της περίφημης διαρχίας.

Όταν δε ο Κώστας Σημίτης κέρδισε και τον Μιλτιάδη Έβερτ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, που ακολούθησαν, κατάλαβε ότι η παρτίδα είχε χαθεί οριστικά. Οπότε ζήτησε το υπουργείο Άμυνας και έπεσε με τα μούτρα στη μίζα…
Είχε δίπλα του και την (περίπου 30 χρόνια νεώτερή του) Βίκυ, η οποία δίψαγε για λούσα και μεγάλη ζωή, οπότε είπε «βουρ στον πατσά»…

Επιμύθιο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ιστορικός ηγέτης της Κεντροαριστεράς, ο άνθρωπος που περιφρόνησε τα λεφτά σε όλη του τη ζωή, είχε ως πιο στενούς (πιο στενούς δε γίνεται) συνεργάτες, δυο «λαδιάρηδες» – τον Μένιο και τον Άκη…
Ο πρώτος «τα άρπαξε» όταν πίστεψε ότι ο Ανδρέας πεθαίνει και, άρα, έπρεπε να βρει χρήματα για τη μάχη της διαδοχής του…
Ο δεύτερος, όταν διεπίστωσε ότι με νεκρό τον Ανδρέα έχασε το παιχνίδι της εξουσίας…