Vintage Story: Όταν το 1951 καρχαρίας κατασπάραξε την 16χρονη Βάντα στην Κέρκυρα & τραυμάτισε τον φίλο της

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε για καρχαρία, και γι’ αυτό μπορούμε εν μέρει να κατηγορήσουμε τον Σπίλμπεργκ που με το “Jaws” έβαλε στο θηλαστικό την ταμπέλα της ανθρωποφάγας μηχανής.

Είναι όντως ένας «επικίνδυνος δολοφόνος» ο καρχαρίας ή πρόκειται για μύθο; Και πόσο πιθανό είναι να τον συναντήσει ένας ανυποψίαστος λουόμενος ή ένας ψαράς στην Ελλάδα; Οι καταγεγραμμένες επιθέσεις "Θαλάσσιον κήτος κατεσπάραξε λουόμενον εις την Κέρκυραν", γράφουν οι εφημερίδες του 1951. "Καρχαρίας κατεσπάραξε εις τον Παγασητικόν και τρία μέτρα από της ξηράς αυστριακή συγγραφέα υπό τα έντρομα βλέμματα της συνοδού της", λίγα χρόνια αργότερα. "Ας μη απομακρύνωνται οι λουόμενοι" παραινεί ο Τύπος. Τηλεγράφημα του Λιμεναρχείου Λευκάδος αναφέρει ότι "θαλάσσιο κήτος 15 περίπου μέτρων εθεάθη εις απόστασιν 700 μέτρων έξωθι του λιμένος".

Και δύτες ή σφουγγαράδες του 19ου αιώνα μεταφέρουν ιστορίες που κινούνται στα όρια του θρύλου, για κομμένα χέρια συναδέλφων τους και σύγχρονους... Ιωνάδες σε στομάχια θαλάσσιων τεράτων της Μεσογείου. Όπως καταλάβατε, ξεκινήσαμε με τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι... καρχαρίες υπάρχουν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την μελέτη του κ. Μπαρδάνη, καταγραφές παρουσίας επικίνδυνων θαλάσσιων κητών στον ελλαδικό χώρο υπάρχουν από την εποχή του Ηροδότου, ο οποίος έκανε λόγο για «θηρία που άρπαζαν και κομμάτιαζαν ναυαγούς του περσικού στόλου».

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν αρκετοί «υδάτινοι θρύλοι», ανά τους αιώνες, όπως αυτός του Καλύμνιου δύτη του 19ου αιώνα Γιώργου Τριαντάφυλλου, που λέγεται πως βούτηξε με σκανταλόπετρα στα ανοιχτά της Λιβύης, τον μισοκατάπιε ένας καρχαρίας, αλλά πόνεσε ο φάρυγγάς του από την πέτρα και τον «έφτυσε» πίσω στη θάλασσα, ή η ιστορία που διηγήθηκε ο Συμαίος δύτης Στάθης Χατζής, για ένα δύτη τον οποία περίμεναν να βγει από τον βυθό. Αντ' αυτού είδαν μια μεγάλη μαύρη σιλουέτα και μετά από λίγοι, στην βάρκα έφτασε μόνο το αριστερό του χέρι, δεμένο στην άκρη του σχοινιού. Οι επίσημα καταγεγραμμένες περιπτώσεις επιθέσεων ξεκινούν το 1847, όταν τα βρετανικά στρατεύματα που είχαν ως βάση το παλιό Φρούριο της Κέρκυρας, βρήκαν έναν 19χρονο φαντάρο τους διαμελισμένο στο βορινό τμήμα. Γυμνοί σφουγγαράδες δύτες ή ψαράδες δέχτηκαν θανατηφόρα επίθεση σε διάφορες περιπτώσεις, όπως στην Κρήτη το καλοκαίρι του 1903 ή στο Κερατσίνι το 1948. Μεγάλη αίσθηση την εποχή των ‘50s προκάλεσε στην κοινή γνώμη ο χαμός της νεαρής Βάντας Πιέρρη, κόρης του διευθυντή του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας Κέρκυρας, που κολυμπούσε στην περιοχή του Μον Ρεπό και την κομμάτιασε λευκός καρχαρίας. Όπως αναφέρει το Corfuhistory, "είναι Παρασκευή 17 Αυγούστου 1951 και ο 18χρονος τότε Γιώργος Αθανάσαινας από το Γαστούρι, μαθητής της στρατιωτικής Ιατρικής σχολής, πηγαίνει με τη δεκαεξάχρονη φίλη του Βάντα Πιέρρη για μπάνιο στο Μον Ρεπό.

Η Βάντα ήταν μια γαλανομάτα μαθήτρια του Γαλλικού Ινστιτούτου. Καθώς κολυμπούν, σε βάθος που δεν ξεπερνά τα 6-7 μέτρα, δέχονται επίθεση από λευκό καρχαρία που κομματιάζει τη Βάντα, ενώ τραυματίζει το Γιώργο". Ο Άγγλος ποιητής Jim Potts που βρίσκεται εκείνο τον χρόνο στην Κέρκυρα έγραψε και δύο μικρά ποιήματα για το περιστατικό (Βάντα και Γιώργος, Η μάνα της Βάντας), ενώ την ίδια περίοδο υπήρξαν μαρτυρίας και για «επισκέψεις» του ίδιου κήτους και στη Λευκάδα, όπου οι αναφορές έκαναν λόγο για καρχαρία… 15 μέτρων.

Την 1η Ιουνίου του 1963, ένας λευκός καρχαρίας διάλεξε μια παραλία του Παγασητικού για να κολυμπήσει και να κατασπαράξει την Αυστριακή συγγραφέα Χέλγκα Πογκλ, τρία μόλις μέτρα από την ακτή, μπροστά στα μάτια μιας φίλης της. Μάλιστα, όταν ένα μήνα αργότερα στις ακτές της Χαλκιδικής πήδησαν έντρομες φώκιες και κοπάδια τόνων, οι ψαράδες εντόπισαν πεντάμετρο καρχαρία στα ανοιχτά, παράτησαν όλα τους τα αλιευτικά μηχανήματα και διέδωσαν πως πρόκειται για τον ίδιο καρχαρία-φονιά της Χέλγκα, σπέρνοντας τον πανικό στους λουόμενους εκείνο το καλοκαίρι. Τελευταία επίθεση καρχαρία ήταν αυτή του 1981, πάλι στα ανοιχτά του Βόλου και πάλι με αυστριακό θύμα. Μία εξήγηση που δόθηκε για την αυξημένη «δραστηριότητα» καρχαριών στον Παγασητικό, ήταν τα δρομολόγια Συρία-Βόλος που ξεκίνησαν εκείνη την εποχή: Καρχαρίες ακολούθησαν τα μεγάλα φορτηγά πλοία από τα ανοιχτά της Μεσογείου, για να τρώνε τα «σκουπίδια» τους, και έφτασαν μέχρι τον Παγασητικό.

Πηγή: in2life.gr