Benedict Cumberbactch: Το νέο μεγάλο όνομα του star system - Μοιάζει με λόρδος, έχει καλή ανατροφή & καθώς πρέπει σύζυγο

Ο τριανταοκτάχρονος Benedict Cumberbatch θεωρείται το νέο μεγάλο όνομα του βρετανικού star system. Εκείνος, όμως, δεν μεθάει από τη δόξα. Ο στόχος του είναι μακροπρόθεσμος: να παραμείνει ηθοποιός και τα επόμενα σαράντα χρόνια.    

Το καλοκαίρι του 2010 προβλήθηκαν τα πρώτα επεισόδια του Sherlock. Από τότε είναι σαν να είστε παντού: Δώδεκα Χρόνια Σκλάβος, Star Trek Into Darkness, Aύγουστος και, βέβαια, το πολυαναμενόμενο Το Παιχνίδι της Μίμησης του Morten Tyldum.

Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι η ποιότητα και η ποικιλία της δουλειάς. Και ήρθα για να μείνω. Θέλω σε σαράντα χρόνια από τώρα να εξακολουθώ να δουλεύω και να διηγούμαι ιστορίες στους συναδέλφους μου για το πώς είναι να παίζεις πλάι στην Judi Dench ή τον Μichael Gambon. Ετσι, με όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς τύπου «man of the moment» χαμογελάω πικρόχολα. Είναι οι ίδιες χαζομάρες με τις ταμπέλες «πιο σέξι άντρας της χρονιάς» κ.λπ. Είμαι στην πιάτσα εδώ και δέκα χρόνια ως ηθοποιός και κανείς δεν μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Ολο αυτό είναι μια προβολή στο μυαλό του κόσμου.

Φαντάζομαι ότι η ζωή σας έχει αλλάξει υπερβολικά τα τελευταία χρόνια.

Ναι, όπως κάθε ζωή που έρχεται αντιμέτωπη με ένα υψηλό επίπεδο υπερέκθεσης. Πιστεύω, πάντως, ότι ο τρόπος να το εξομαλύνεις όλο αυτό είναι να προσκολλάσαι σε ό,τι έκανες πριν. Ο κόσμος νομίζει ότι μόλις γίνεις διάσημος, τυλίγεσαι αυτόματα μέσα σε bubble wrap και περιτριγυρίζεσαι από σεκιούριτι. Εγώ δεν είμαι έτσι. Μπαίνω στο μετρό, οδηγώ τη μηχανή μου, πηγαίνω σε γκαλερί, μουσεία, εστιατόρια, συναντώ ανθρώπους. Οι οποίοι, βέβαια, θέλουν να με βγάλουν φωτογραφία. Τότε τους λέω «σας παρακαλώ, όχι» ή ό,τι άλλο πιστεύω ότι είναι κατάλληλο. Το πιο παράξενο πράγμα, πάντως, είναι να μπαίνεις σε έναν χώρο, οι άλλοι άνθρωποι να σε αναγνωρίζουν και εσύ να μην ξέρεις κανέναν. Ολο αυτό έχει μια παράξενη ενέργεια, την οποία πρέπει να συνηθίσεις. Κάποιες μέρες τα καταφέρνω, κάποιες όχι. Τότε γίνομαι ντροπαλός, μαζεύομαι. Αλλά συνεχίζω το πρόγραμμά μου κανονικά. Δεν τρέπομαι σε φυγή γιατί δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου θα χρειάζεται να χτίσω ψηλούς τοίχους. Kαι όσο πιο ψηλοί είναι οι τοίχοι, όσο πιο σκούρα τα τζάμια του αυτοκινήτου, όσο πιο μεγάλα τα γυαλιά ηλίου, τόσο περισσότεροι οι άνθρωποι που σε κοιτάζουν. Η καλύτερη μεταμφίεση είναι να μάθεις να είσαι αόρατος χωρίς να κρύβεσαι.

Οι γονείς σας είναι ηθοποιοί. Ηταν αναπόφευκτο για εσάς να ακολουθήσετε τα βήματά τους;

Θυμάμαι να παρακολουθώ από τα παρασκήνια τη μητέρα μου να παίζει στο Run For Your Wife του Ray Cooney στο Γουέστ Εντ. Τα δυνατά φώτα, τα σκηνικά που θύμιζαν δωμάτιο ξενοδοχείου, όλα αυτά τα μικρά πράγματα... Ηταν σαν να κοιτάζω πίσω από την κουρτίνα και να βλέπω πώς κάνει ένας μάγος τα κόλπα του. Ολο αυτό με συγκινούσε και με ενθουσίαζε.

Στα οκτώ σάς έστειλαν εσωτερικό σε σχολείο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Τον πρώτο καιρό είχα έναν κόμπο στον λαιμό. Ηταν απαίσια. Σύντομα, όμως, όλο αυτό παρακάμφθηκε από την απόλυτη χαρά που μου πρόσφεραν όλα όσα έκανα: ιστιοπλοΐα, κατασκήνωση, κρίκετ και γενικά αγορίστικες περιπέτειες.

Ο Σέρλοκ Χολμς, εκτός από ιδιοφυΐα, είναι ιδιότροπος, μοναχικός, ψυχρός –και φυσικά απέχει από το σεξ. Παρ’ όλα αυτά, οι φανατικές θαυμάστριές του είναι αμέτρητες…

Είναι ασεξουαλικός για συγκεκριμένο λόγο: όχι επειδή δεν έχει σεξουαλικό ένστικτο αλλά επειδή το καταπιέζει προκειμένου να κάνει τη δουλειά του. Κρύα ντους, να παρατηρείς συνέχεια πτώματα…, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Πάντως, δεν ξεχνώ να υπενθυμίζω στις θαυμάστριες ότι όσο κι αν τον αγαπούν, εκείνος δεν θα τους το ανταπέδιδε ποτέ.

Και τι έχετε να πείτε στους κριτικούς που πιστεύουν ότι ο Sherlock έχει απομακρυνθεί πολύ από τον λογοτεχνικό ήρωα του σερ Arthur Conan Doyle;

Δεν συμφωνώ. Είναι στ’ αλήθεια ο Σέρλοκ Χολμς. Εκείνοι που αγαπούν τις ιστορίες του ντετέκτιβ και τις γνωρίζουν, θα το καταλάβουν αμέσως.

Δημοσιεύτηκε στο HOMME, τεύχος 110 – Δεκέμβριος 2014