Το εθνικό μας Viagra

Του Γιώργου Μαυρωτά

Στο μυαλό πολλών συμπατριωτών μας σήμερα ξημερώνει η μέρα που θα παρακολουθήσουμε τη μητέρα των μαχών. Ναι, είναι επιτέλους η ευκαιρία μας! Να πετάξουμε τους Γερμανούς εκτός Εuro και να τρίψουμε την πρόκρισή μας στη μούρη της μαντάμ Mέρκελ, γαρνιρισμένη με λίγο γρασίδι από το γήπεδο του Γκντάνσκ (καθόλου τυχαίο ότι η πόλη αυτή ήταν η αφορμή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, γιατί η προφητεία λέει ότι από κει θα ξεκινήσει η επανάσταση της Ευρώπης απέναντι στον νέο Γερμανικό ζυγό…).

Δεν έχω δει ακόμα αλλά δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη φαντασία για να μαντέψεις τους τίτλους των αθλητικών (και όχι μόνο) εφημερίδων. Κάτι ανάλογο των πρωτοσέλιδων των οπαδικών εφημερίδων πριν από ντέρμπι. Τα λογοπαίγνια θα δίνουν και θα παίρνουν, όπως και οι εθνικές παροτρύνσεις προς τους παίκτες να «πατήσουν» τους δανειστές - «κατακτητές». Έτσι, οι περαστικοί από τα περίπτερα θα σταθούν να χαζέψουν νιώθοντας μερικά δευτερόλεπτά εθνικής ανάτασης πριν πιάσουν θέση στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας για να πάρουν «κάποιο χαρτί που λείπει»…

Ο φτωχός Νότος λοιπόν εναντίον του πλούσιου Βορρά είναι το έργο που παίζεται στα ΜΜΕ με φόντο τον προημιτελικό του Euro μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Τέτοια ζευγάρια – κράχτες με «συγκρουσιακές» προσδοκίες είναι λαχείο για τους διοργανωτές γιατί προκαλούν το ενδιαφέρον στο προϊόν τους, άσχετα αν αυτό οφείλεται σε εξω-ποδοσφαιρικούς λόγους. Προβάλλοντας ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι στην οικονομική ή πολιτική σφαίρα (βλέπε π.χ. το Αγγλία – Αργεντινή στο μουντιάλ του Μεξικό το 1982, με το «χέρι του Θεού», λίγους μήνες μετά τα Φώκλαντς) προσελκύει πολύ περισσότερα βλέμματα απ’ όσα του αναλογούν υπό κανονικές συνθήκες.

Όσο όμως κι αν ο συνηθισμένος σε «πιασάρικα» πρωτοσέλιδα οπαδικός τύπος προσπαθεί να εξάψει τα αίματα (αυτό το κάνει καλά άλλωστε), οι πραγματικοί πρωταγωνιστές,  μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ευτυχώς θα έχουν άλλα στο μυαλό τους. Μην περιμένετε λοιπόν από τους παίκτες μας να δουν στο πρόσωπο του Λαμ και του Σβαϊνστάιγκερ την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Μέσα στο χορτάρι δεν θα είναι δανειζόμενοι εναντίον δανειστών αλλά επαγγελματίες εναντίον επαγγελματιών. Για να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο να παίζεις στην εθνική ομάδα της χώρας σου ή και ακόμα να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό, σημαίνει ότι είσαι έξυπνος άνθρωπος. Έχεις δει και πέντε  πράγματα στη ζωή σου. Δεν παραμυθιάζεσαι από εθνικιστικές κορώνες και λεονταρισμούς εκτός αν το θες ο ίδιος. Ότι θα έκαναν λοιπόν παίζοντας εναντίον π.χ. της συμπτωχεύουσας Ισπανίας, θα το κάνουν και εναντίον των Γερμανών. Άλλωστε το γερμανικό πρωτάθλημα ήταν (είναι) φιλόξενο για αρκετούς από αυτούς. Γερμανός δεν ήταν άλλωστε αυτός που πριν 8 χρόνια οδήγησε την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης;

Ας γυρίσουμε όμως στα καθ’ ημάς. Πιστεύω ότι ο συσσωρευμένος θυμός της ελληνικής κοινωνίας έχει διοχετευθεί εντέχνως προς τους ξένους δανειστές μας για να ξεχαστούν οι αμαρτίες του δικού μας πολιτικού συστήματος. Ο λαϊκισμός, ως συνήθως, βοήθησε πολύ σε αυτό. Κάποτε ήταν οι «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών». Τώρα, ο πιο πρόσφατος δράκος στο παραμύθι μας είναι οι Γερμανοί τους οποίους οι παίκτες μας θα προσπαθήσουν ως άλλοι Αη Γιώργηδες να κατατροπώσουν στο ποδόσφαιρο και να πάρουμε την εκδίκησή μας για όσα μας κάνουν τελευταία. Φευ όμως, μια νίκη στο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να κρύψει την ήττα της κοινωνίας μας.

Μιας κοινωνίας που αρέσκεται σε μύθους Δαβίδ – Γολιάθ γιατί πάντα ήταν κομμάτι της ιστορικής μας κληρονομιάς. Από τους περσικούς πολέμους ως το 1940, πάντα ήμασταν οι αδύνατοι που τα έβαζαν με τους δυνατούς και κέρδιζαν. Αυτό προσπαθούμε να το βιώνουμε σε κάθε ευκαιρία όπως είναι π.χ. μια αθλητική διοργάνωση. Το γεγονός λοιπόν ότι είμαστε το απόλυτο αουτσάιντερ σ’ αυτόν τον αγώνα γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τη μυθολογία γύρω από το τι θα σημάνει μια νίκη μας.

Για τη συνέχεια του κειμένου πατήστε εδώ