«Σου διόρισα τη γυναίκα σου»: Έργο τέχνης! Το σχόλιο της Ρέας Βιτάλη πάνω στο βίντεο του καυγά Σηφουνάκη - Γαληνού!‏

Είδα το βίντεο στο διαδίκτυο. Καβγάς N. Σηφουνάκη, ως ΠΑΣΟΚ-ανήρ εναντίον Σ. Γαληνού ως ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ-ανήρ. Με μάγεψε! Είναι μορφή τέχνης. Artistic performance. Ένα εξαιρετικό δείγμα ρεαλιστικής, με ακροβασίες, υπερ-ρεαλιστικής απεικόνισης της αλήθειας. Πιο ωμής από ωμής. Εξηγούμαι.

Ο Τζάκσον Πόλοκ, σπουδαίος Αμερικανός ζωγράφος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ήταν και είναι για τους πολλούς κάποιος που πιτσίλιζε χρώματα, με το θυμωμένο πινέλο του, σε τεράστιες επιφάνειες. Πριν ξεπετάξετε το κλασικό «αυτό το κάνω και γω», τοποθετήστε την όλη δημιουργία στη χρονική της στιγμή. Πόλεμος, θάνατος και η Χιροσίμα ως κρεσέντο χάους. Δεν θα έμοιαζε ακραία εξωπλανητικός όποιος θα ζωγράφιζε ποταμάκια, λιμνούλες και ηλιοβασιλέματα; Αν κάτι με τρομάζει εδώ και χρόνια στη χώρα μου (από την εποχή του χρηματιστηρίου και δώθε) και μου δίνει και την κατεύθυνση στο παρατεταμένο αδιέξοδό της είναι ότι ούτε καν οι καλλιτέχνες μας δεν αντλούν έμπνευση από το χάος. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το συγκλονιστικό βίντεο Σηφουνάκη-Γαληνού στο Λέσβος News. Τοποθετήστε το σε ένα μουσείο σύγχρονης Τέχνης. Σταθείτε απέναντι. Αφεθείτε. Τι Πόλοκ! Τι Μουνκ!

Ο Νίκος Σηφουνάκης, όρθιος απέναντι στο τέρας που ο ίδιος δημιούργησε. Ένας «πατερούλης», αντιμέτωπος με το αχάριστο τέκνο που εξέθρεψε. «Σου διόρισα τη γυναίκα σου, ρε γελοίε», του λέει. Και πόσο «δίκιο» έχει στην ηθική, όπως εκείνος την εννοεί. Στον δικό του αξιοκρατικό κανόνα. «Έπρεπε να με βλέπεις και να σκύβεις». Καλά του λέει! Ποια άλλη, άλλωστε, έννοια είχε το ότι «του διόρισε τη γυναίκα»; Μην και χάσει η χώρα άξιους υπαλλήλους; Μην και γραπώσει ο ανταγωνισμός κελεπούρια; Ο Σηφουνάκης ακολουθεί πιστά, σχεδόν αρχέγονα μονοπάτια πολιτικής καταξίωσης. Παίρνει τη σκυτάλη από χέρια και χέρια πολιτικών ανδρών της ελληνικής ιστορίας. Συνεχίζει εμμονικά μια παράδοση ετών. Τον λες και «παραδοσιακό» τύπο. Μέχρι και βουρκώνεις για το πόσο άξια διατηρεί τα πατρογονικά! Άξιος, υπεράξιος κληρονόμος. Διόρισε τον πολίτη σου και μάγια μην του κάνεις. Και από την άλλη ο Γαληνός. Συγκλονιστική μορφή. Και δω, πατρογονικός ο ρόλος. Ο λουφάζων. Η παρθένος. Αφήστε την κουτοπονηριά σας ελεύθερη να σας οδηγήσει. Φαντάζεστε έναν Σηφουνάκη να παρακαλάει να εξασφαλίσει τη γυναίκα του Γαληνού, ντε και καλά; Ή μήπως βλέπετε πιθανό τον κάθε Γαληνό να καταφεύγει έρπων και να μεταφέρει μια τραγική ιστορία στον πολιτικό του άνδρα-μέντορα; Όλοι οι διορισμοί οφείλουν να μεταφέρουν μια τραγική ιστορία στον πολιτικό ή μια κοινή διαδρομή… «Οι γιαγιάδες μας, Υπουργέ μου… Η μάνα σου και η μάνα μου, Υπουργέ μου…». Και η συνέχεια; Έχοντας εξασφαλίσει τον διορισμό και απολύτως ήσυχος πλέον ότι δεν κινδυνεύει από εκπλήξεις, σηκώνει ανάστημα και δάχτυλο από άλλο μετερίζι πλέον. Του οραματιστή ενός καλύτερου μέλλοντος. Ωστόσο, πάντα καθισμένος. «Έχετε καταστρέψει ένα ολόκληρο κράτος», φωνάζει με πάθος. Λες και σ΄ αυτό το κράτος δεν συμμετείχε και ο ίδιος κουβαλώντας με τη γλώσσα έξω υλικά οικοδομών. «Είσαι κότα», του φωνάζει ο Σηφουνάκης. Και ο Γαληνός, κιχ. Έτοιμος να συγκρουστεί με όλο το κακό παρελθόν της χώρας, να δώσει μάχες και μάχες για πάρτη μας, αλλά ανέτοιμος να δράσει απέναντι στον Σηφουνάκη που επιμένει «σου διόρισα τη γυναίκα, ρε γελοίε. Έφτασα μέχρι τον Παναγόπουλο για χάρη σου»… Φαντάσου πόσο φορτικός και μεθοδικός θα ήταν ο Γαληνός! Πόσο θα είχε πρήξει τους μεγάλους όρχεις του Σηφουνάκη! Και ο «άνδρας-κότα» απαντάει χαμηλόφωνα «Καλά έκανες» και σιγά-σιγά ξεθαρρεύει. Είναι έργο τέχνης σας λέω!

Καημένη μου πατρίδα Ελλάδα. Ανέλαβαν οι πολιτικοί σου άνδρες και τον τομέα των τεχνών. A piece of ART μπροστά στα μάτια μας. Και ‘μεις… Και ‘γω… Απέναντι. Να παρακολουθούμε άναυδοι, ανήμποροι, θλιβεροί θεατές. Χρόνια! Μην τολμήσει να μου πει κανείς ότι δεν δώσαμε μάχες… Αλλά πόσο δύναμη να έχεις απέναντι σε μια νταλίκα που στοχεύει μετωπικά μηχανάκι! Εμείς… όπως οι λοιποί του πάνελ. Που δείχνουν και βιαστικοί, μαζεύουν χαρτιά άρον άρον ενώ μέσα τους σκέφτονται. Έρμη πατρίδα Ελλάδα. Η μόνη σωτηρία… Μέρα τη μέρα θα φαγωθούν μεταξύ τους σαν τα σκυλιά. Σκυλιά που ψόφο δεν έχουν! Λες να ‘χουν;
Πόλοκ, δάνεισέ μου τα θυμωμένα πινέλα σου! Μουνκ, δάνεισέ μου ακόμα λίγο τη βουβή κραυγή σου! Είναι έργο τέχνης, σας λέω, αυτό που ζούμε. Δείτε το κι έτσι.